FanFic.nl

Unexpected Friendship

63. Problems, Pink hair and Pranks

Leona's P.O.V.

Toen we weer bijgekomen waren van het lachen, spraken we met zijn drieën over de stunt. Na een tijdje drong het tot me door dat Xavier en ik de enigen waren die spraken. Ik tilde mijn hoofd langzaam op en keek naar Fred, om te zien dat hij in slaap was gevallen. Ik schudde grinnikend mijn hoofd en legde het toen voorzichtig terug op zijn maag. "Ik snap niet dat hij zo in slaap kan vallen." Zei ik grinnikend. "Het is een talent dat de Wemels blijkbaar hebben. Olivier vertelt me dat zelfs Percy in de vreemdste houdingen in slaap kan vallen." Ik lachte en dacht terug aan een moment in de zomer, toen Percy in de zon in slaap was gevallen, met zijn neus nog in zijn boek. Ik werd uit mijn gedachten gehaald doordat George binnen kwam. Hij greep zijn pyjama met een woest gebaar en verdween toen door de deur naar de badkamer, die hij met een harde klap achter zich dicht trok. Xavier keek me vragend aan en ik haalde mijn schouders op, waarna ik naar de badkamer deur liep. "George?" "Ga weg!" "George, wat is er aan de hand?" "Ik zei: ga weg!" "Niet voordat je me vertelt wat er aan de hand is." Ik deed mijn best om rustig te blijven en liet me naast de deur op de grond zakken. Het duurde niet lang voordat de deur open vloog en George verscheen. "Best, dan blijf je daar maar de hele nacht zitten!" "Best!" George liep naar zijn bed en liet zich er op vallen, met zijn rug naar me toe. Ik keek even naar Xavier, die zich ongemakkelijk voelde en naar de trap gebaarde, met een vragende uitdrukking. Ik knikte, ten teken dat hij best naar beneden kon gaan als hij dat wilde. Hij knikte terug, stond op en liep de trap af, mij alleen latend met een boze George en een slapende Fred. Ik liep naar het bed van George en ging naast hem zitten. "Ga nou gewoon weg." Zei hij. "Nee." "Ik vertel je toch niks." "Het heeft iets met Monika te maken hè?" George bleef stil. "Wat heb je gedaan, George?" "Waarom denk je dat ik iets gedaan heb?" "Alsjeblieft zeg, je weet toch tegen wie je het hebt, hè?" Hij zuchtte en draaide zich op zijn rug, zijn blik gericht op het plafond. "Als ik vertel wat er is gebeurd, laat je me dan met rust?" "Misschien." Hij zuchtte, wetende dat hij geen beter antwoord van me zou krijgen. "Best. Na het feestje wat we voor Xavier gegeven hebben, heb ik tegen Kannewasser gezegd dat Monika hem niet leuk vindt. En op een of andere manier is Monika daar achter gekomen, en nu is ze boos op me." "George!" Hij rolde met zijn ogen en draaide zich weer op zijn zij. Ik had medelijden met hem, maar toch ook weer niet. Aan de ene kant verdiende hij het dat Monika zo boos op hem was, maar aan de andere kant kon hij er niks aan doen. Ik wist hoe dol George op Monika was. "Het komt wel goed." "Hoe weet je dat?" "Ik weet het niet, het is gewoon een gevoel dat ik heb." "Ik weet niet of ik je moet geloven." Ik glimlachte. "Het komt allemaal goed, George. Let op mijn woorden." Na die laatste woorden streek ik een keer door George's haar en legde voorzichtig een deken over, de nog steeds slapende, Fred heen, waarna ik naar mijn eigen slaapzaal liep.

De volgende ochtend haalde ik een borstel door mijn natte, roze haar. Wacht eens even… Roze?! Ik keek nog een keer goed, en ja hoor… Mijn haar was knalroze. Ik probeerde rustig te blijven, maar kon het niet helpen dat ik mezelf een beetje liet gaan. "FRED GIDEON WEMEL! IK DOE JE WAT!" Ik hoorde hem beneden in de leerlingenkamer lachen en kleedde me zo snel mogelijk aan, waarna ik zo rustig mogelijk de trap af liep. Eenmaal beneden, trok ik mijn toverstok en keek tevreden toe hoe Fred terugdeinsde. Ik zwaaide met mijn toverstok en mompelde een paar bezweringen. "Wat heb je gedaan?" Vroeg Fred gepanikeerd, terwijl Xavier en George me vragend aan stonden te kijken. "Nou, nou Fred, je hoeft niet zo wantrouwig te zijn hoor. Ik heb alleen je haar zijn originele kleur teruggegeven." "Waarom?" Ik haalde mijn schouders op en kon met moeite mijn lachen onderdrukken toen Fred zich omdraaide. George en Xavier, daarentegen, lukte het niet om hun lachen in te houden bij het zien van zijn gewaad. Hij draaide zich verward om en vroeg waarom ze zo lachten, maar ze keken hem serieus aan en zeiden dat er niets aan de hand was. Met een grijns op mijn gezicht volgde ik Fred, die naar de grote zaal liep, zich afvragend waarom iedereen toch zo lachte wanneer hij langs kwam. Ik kon niet anders dan opmerken dat er zelfs Zwadderaars waren die lachten. Toen kwamen we Mateusz, Lars en Denny tegen. Mateusz keek boos naar iemand een eindje verderop in de hal, maar ik kon de persoon niet goed zien. Ik liep naar de jongens toe en glimlachte bij het horen van hun gegrinnik. "Mooie stunt." Zei Lars, terwijl Mateusz moeite deed om zijn gelach in te houden. "Hoe lang denk je dat het duurt voordat hij het merkt?" Ik haalde mijn schouders op bij Denny's vraag. "Geen idee. Fred is nou niet direct de opmerkzaamste." "We moeten het eerlijk toegeven, volgens mij ben je wel degelijk een aanwinst voor ons groepje." Ik begon te stralen bij het compliment. We keken naar Fred, terwijl hij met Leo, die intussen ook was verschenen, en George stond te praten, nog steeds verward door het gegniffel en gegrinnik om hem heen. Ik zuchtte toen ik professor Sneep aan zag komen lopen. Nu was het uit met de pret. "Wemel, wat is dat voor belachelijke vertoning?" Fred keek hem verward aan. "Waar heeft u het over professor?" Ik keek toe hoe er een discussie ontstond en Fred uiteindelijk protesterend achter professor Sneep aan liep, naar het kantoor van professor Anderling, de boodschap op zijn rug duidelijk leesbaar.

Eigendom van: Leona Stokbroeks

Leo, George, Xavier en ik zaten nog maar net aan het ontbijt, toen Fred naast me kwam zitten. "Wat heb je tegen Secretus gezegd?" Vroeg ik nieuwsgierig. Ik had er alle vertrouwen in dat Fred zich aan onze regels had gehouden, en me niet verraden had, al was het overduidelijk dat ik de dader was. "Dat ik een weddenschap heb verloren. Hij leek me niet te geloven, maar had geen andere keus dan me laten gaan. Het valt me nog mee dat hij me niet nóg langer laat nablijven." Ik grinnikte, at de rest van mijn ontbijt op en verliet vervolgens de grote zaal om naar Transfiguratie te gaan. Zo gauw ik binnenkwam, keek professor Anderling me met een veelzeggende blik aan. Ik grijnsde en greep mijn perkament en ganzenveer, klaar om aan het werk te gaan.

18 november

Waarom deed iedereen toch zo raar? Katja, Alicia en Angelique hadden het ineens veel te druk om met me te praten. Xavier verdween om de haverklap. De tweeling viel iedere keer stil als ik in de buurt was. Zelfs Mateusz, Denny en Lars leken me te ontlopen. Het ergste was dat iedereen vergeten leek te zijn dat het mijn verjaardag was. Ik liep in mijn eentje naar het ontbijt en ging zitten op mijn vaste plek, te midden van de lege plekken waar normaal mijn vrienden zaten. En ik zal het eerlijk toegeven: Ik voelde me eenzaam. Ik dronk lusteloos van mijn thee, toen er ineens een klein pakje op mijn lege bord werd gelegd en de tweeling naast me verscheen. "Gefeliciteerd!" Ik grijnsde, blij dat tenminste iemand aan mijn verjaardag had gedacht, en greep het pakje. Vrolijk scheurde ik het papier van het, nogal slordig ingepakte, cadeau. Voor ik goed kon kijken, kwamen de uilen binnen gevlogen, en kwamen er zes uilen voor mijn neus zitten. Fred en George hielpen me met het losmaken van de brieven en pakjes. Even dacht ik niet aan het pakje wat de jongens me hadden gegeven. Er waren kaarten van Leah, Sabine, Benny, Bart, Mevrouw Wemel en mijn eigen familie. Nadat ik de kaarten had bekeken, besloot ik eerst het pakje van de tweeling te bekijken, voor ik de andere pakjes open maakte. Het pakje van de tweeling bevatte een flesje parfum. Ik opende het flesje en rook er aan. Een heerlijke geur kwam me tegemoet. Het was een mengeling van de geur van rozen, de pannenkoeken waar mevrouw Wemel ons zo mee had verwend afgelopen zomer en gek genoeg de geur van iets verbrands, die me vaag bekend voorkwam, maar die ik niet kon plaatsen. Ik negeerde de vragen die door mijn hoofd spookten en zette het flesje aan de kant, vastbesloten om later uit te vinden wat de tweeling met het flesje uit had gespookt. Ik richtte me vervolgens op de stapel pakjes van thuis en pakte ze een voor een uit. Van Leah kreeg ik een aantal haarbanden met verschillende motiefjes en versieringen. Van Sabine kreeg ik een gevlochten vriendschapsarmbandje. Benny gaf me een knuffeltje waar ik helemaal weg van was geweest tijdens ons laatste bezoek aan de dierentuin en Bart gaf me een doos vol met fopspullen uit de winkel waar we altijd graag kwamen met ons groepje. Het pakje van Molly bevatte de toffee die ik van de zomer zo heerlijk vond. Als laatste opende ik het pakje van mijn ouders. Ik kon een glimlach niet onderdrukken toen ik een nieuw exemplaar van mijn lievelingboek zag liggen. Ik sloeg het boek open en las de boodschap, die aan de binnenkant van de kaft stond.

Lieve Leona,
Doe een beetje zuinig met dit exemplaar, wil je?
Een fijne verjaardag en in de kerstvakantie mag je een feestje geven.
Groetjes mam en pap

Ik legde het boek aan de kant en keek de tweeling aan. "En? Hebben we plannen voor vanmiddag?" "Wat dacht je van een middagje Zweinsveld?" Vroegen ze tegelijk. "Waar wachten we nog op?" Ik stond op en wilde net mijn cadeaus oppakken, om ze naar boven te brengen, toen Fred ze voor me pakte. "Ik breng ze wel naar boven, ik zie jullie wel op de vierde verdieping." Hij begon richting de leerlingenkamer te lopen, terwijl ik met George naar de ingang van de geheime gang liep. "Ik wil je nog bedanken voor Halloween." Ik keek George vragend aan. "Je weet wel dat gedoe met Monika. Ik overdreef geloof ik een beetje. Ik bedoel, het is maar een meisje, toch?" "En wat wil je daar mee zeggen?" Vroeg ik gemaakt beledigd. "O, je weet best wat ik bedoel!" Ik lachte en sprong op George's rug. "Je hebt gelijk. En ik ben blij dat je inziet dat de wereld niet vergaat. En daarbij, weet ik zeker dat het voor het begin van de kerstvakantie wel weer goed komt. En zo niet, dan zorg ik daar wel voor." Terwijl ik dat zei, maakte ik in mijn hoofd al een heleboel snode plannetjes. Het verbaasde me vrij weinig dat Fred al bij de geheime gang stond te wachten, toen George en ik aan kwamen lopen. "Klaar voor een dagje plezier?" Vroeg hij lachend. "Helemaal."

Toen we tegen een uur of vijf de grote zaal binnen liepen, was ik moe, maar voldaan. Ik had de dag van mijn leven gehad, ondanks het feit dat veel van mijn vrienden mijn verjaardag vergeten leken te zijn. Ik ging tussen Fred en George in zitten en schepte mijn bord vol met alles wat ik lekker vond. Ik wilde net mijn eerste hap nemen, toen Katja zich tegenover me op de bank liet ploffen. Ze zag er ongelofelijk leuk uit, dat moest ik toegeven. "Gefeliciteerd!" Ik glimlachte. "Dank je. Ik begon al te denken dat die idioten hier de enigen waren die mijn verjaardag onthouden hadden." "HÉ! We kunnen alles horen wat je zegt, hoor." "Weet ik." Ik lachte om de zogenaamd gekwetste blikken en draaide me weer naar Katja. "Wat zie je er leuk uit." "Dank je. Dat is eigenlijk een van de dingen waarvoor ik nu hier ben. Ik vroeg me af of je zin had om even mee te gaan naar een vriendin van me. Ze zit in Ravenklauw en is echt geweldig met dit soort dingen." "Goed. Ik ga wel mee." We aten snel door en ik volgde Katja naar de toren van Ravenklauw, waar ik een uur later compleet uitgedost weer uit kwam. "Kom," Zei Katja. "Je wilt vast je cadeau wel." "Oeh cadeautjes!" grinnikte ik. Ik volgde haar door het portret. "VERASSING!" Ik sloeg verrast mijn handen voor mijn mond bij het zien van alle Griffoendors, die verzameld waren in de leerlingenkamer. Toen ik wat beter keek, zag ik ook iedereen van het vlan-groepje, Monika en Tom. Ik voelde een brede grijns op mijn gezicht verschijnen en keek verrukt rond. "Wie heeft dit bedacht?" Vroeg ik. Het verbaasde me vrij weinig toen Xavier naar voren werd geduwd en ik sloeg vrolijk mijn armen om zijn hals. "Dank je! Dank je! Dank je!" Hij lachte en deed een stap opzij, zodat anderen me konden feliciteren, met de belofte dat hij later terug zou komen. Ik keek hem hoofdschuddend na en wendde me toen tot Angelique die met een felroze pakje in haar handen voor me stond. Ik nam ongelofelijk veel felicitaties in ontvangst en kreeg veel leuke cadeaus. Uiteindelijk had iedereen behalve Xavier me gefeliciteerd en kon ik met een aantal mensen gaan praten. Mijn eerste stop was Tom, die ik de afgelopen tijd niet zo heel veel had gesproken. We hadden het net over een stunt die Leo met me uit had proberen te halen, maar die mislukt was, toen er plots twee handen over mijn ogen werden gelegd. "Wie ben ik?" Ik deed alsof ik er even serieus over na moest denken en antwoordde toen: "De paashaas?" Xavier lachte en haalde zijn handen weg. "Bijna goed." Ik draaide me om en glimlachte naar hem, vervolgens viel mijn oog op het pakje in zijn handen. Hij boog zich naar me toe en kuste mijn wang. "Gefeliciteerd met je verjaardag." Hij gaf me het pakje en ik haalde voorzichtig het papier er af. Ik grinnikte toen ik zag wat hij me gegeven had. "Een trui van Pullover United?" Hij grijnsde. "Er zit nog meer in." Ik haalde de trui uit het papier en vond een stukje papier wat verdacht veel leek op… "Een kaartje voor de volgende wedstrijd?" Mijn mond viel open en ik sloeg verrukt mijn armen om zijn hals. "Ja, mijn ouders konden een extra kaartje regelen, dus als je ouders het goed vinden kun je met ons mee. Als je wilt natuurlijk." "Ja! O mijn god! Ik kan niet geloven dat ik naar Pullover United ga!" Hij lachte, terwijl ik een vreugdedansje door de leerlingenkamer deed. Ik richtte mijn aandacht op hem en grijnsde breed. "Nou sta daar niet zomaar, Xavier! Je moet wel meedoen!" Ik deed mijn best om zoveel mogelijk mensen mee te laten doen en uiteindelijk waren ik, Xavier, de tweeling, Katja, Alicia en Angelique ontzettend vrolijk aan het dansen.

Een paar uur later was het feestje nog steeds in volle gang. Ik liep naar Monika toe, die met Tom stond te kletsen. "Moonzzz!" Ze keek me vragend aan bij het horen van die naam, maar leek te besluiten dat ze het wel leuk vond klinken. We begonnen wat te praten en na een tijdje bedacht ik me ineens iets. "Wat ga jij doen in de kerstvakantie?"
"Weet ik nog niet. Waarschijnlijk blijf ik gewoon thuis. Waarom?" "Nou, ik bedacht me net dat de tweeling me vertelde dat ze Mateusz uit wilden nodigen met kerst, dus waarom kom jij dan niet gewoon naar mij toe? In ieder geval voor een paar dagen? Ik hou in de vakantie toch mijn eigen feest, dus dan kun je dan net zo goed blijven slapen."
"Nog een feest?" Ik grinnikte. "Mijn ouders hebben me een feest beloofd en een paar dreuzelvrienden uit mijn oude stad willen me graag weer een keer zien. En daarbij is mijn moeder erg nieuwsgierig naar mijn vrienden. Maar goed, je hebt nog geen antwoord gegeven." "Ik zal er over nadenken." "Goed genoeg voor mij." Ik besloot dat ik maar eens over George moest beginnen, om haar reactie te peilen. "Zeg, hoe zit dat eigenlijk met jou en George?" Haar gezichtsuitdrukking verduisterde een beetje. "Ik wil er niet over praten?" "O. Zo erg?" "Dat zou je wel kunnen zeggen, ja." Hmm… "Het is echt menens. Daarom was George dus zo van slag." "Wat bedoel je?" "Nou, hij mag je erg graag, Monika. En hij kan er helemaal niet tegen dat jullie ruzie hebben." Ik zag haar uitdrukking een beetje verzachten en glimlachte inwendig. Ik had succes! "Ik weet dat George af en toe een sukkel kan zijn, maar hij meent het goed. Denk je dat je hem ooit kunt vergeven?" Ik kruiste mijn vingers achter mijn rug en wachtte geduldig op haar antwoord. "Misschien wel. Ooit." Ik glimlachte en ons gesprek nam weer een minder serieuze richting aan.

De laatste paar weken voor de kerstvakantie verliepen rustig. Ik maakte plezier met mijn vrienden, had eindeloze discussies over zwerkbal met Olivier, haalde stunts uit met de tweeling en het vlan-groepje en lachte om Leo's eindeloze pogingen om me in de maling te nemen. Helaas voor Leo mislukten die altijd. Ik keek uit naar de vakantie, want ik wilde mijn dreuzelvrienden graag weer zien en het zou alleen maar leuker worden, omdat Monika mijn uitnodiging had aangenomen. Ze sprak nog steeds niet met George, maar ik wist zeker dat daar in de vakantie verandering in zou komen. Het was me ook opgevallen dat Monika en Tom elkaar wel erg leuk leken te vinden. Ik had het er met niemand over gehad, maar ik wist wat Katja zou zeggen. Dat was niet zo moeilijk. Katja zou zeggen: "Net als jij en Xavier." Ik schudde mijn hoofd en concentreerde me op het geneuzel van Kist, die maar doorratelde over de oorlog tussen de trollen en kobolden. Ik keek voor de zoveelste keer op mijn horloge en realiseerde me dat de les bijna voorbij was, nog vijf minuten en dan zou ik terug naar de leerlingenkamer mogen om mijn spullen in te pakken. Twee weken lang zou ik geen last hebben van Sneep, Gibbson of andere leraren. Het mooiste was: Twee weken lang geen Vilder! Geen gemompel, geen gekke conciërge die onze stunts probeert te dwarsbomen en geen valse beloftes dat we aan onze duimen in de kerkers worden gehangen. Kortom twee weken lang alleen maar plezier! Ik kon haast niet wachten!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.