Hoofdcategorieën
Home » Overige » My 100 little stories » 3. Winter
My 100 little stories
3. Winter
Ik keek om me heen. Sneeuw. Heerlijk. Het was winter, het achthondernegenennegentigste jaar van de vierde era. Mijn naam is Celebriän Lissësí¹l, en ik zat op een brede boomtak aan de rand van het Demsterwolde. Het was maar goed dat ik geen kou voelde, anders zou ik het zo koud krijgen… Getsie. Er lag nou al meer dan een maand sneeuw. Ik keek voor me uit, zo het woud uit.
‘Celebriän, eten!’ hoorde ik mijn oudste broer roepen. Ik zuchtte.
‘Ik kom al!’ Weer een dag voorbij. Weer een dag voorbij, zonder een koning. Was de oude koning- zijn naam kan ik niet noemen, ik zou alleen maar zijn geest vervloeken en terughalen- maar nooit een ork tegengekomen, dan zouden we nu nog een koning hebben. Maar onze oude koning was dood, zijn zoon was in geen vijf jaar meer gezien. Legolas heet hij. Hij is niet dood, dat voel ik gewoon. Zijn ziel waart nog rond op deze aarde. Ik loop met lichte voetstappen naar mijn boomhuis toe.
Ik stond op het punt om de boom in te klimmen, toen ik een onbekende bromstem achter me hoorde.
‘Hmf, bossen, geef mij maar een grot, daar valt tenminste nog te graven.’ Ik draaide me om, sprong de kleine meter uit de boom, en geloofde mijn ogen niet.
Hij was terug. Maar wat was dat nou weer achterop het witte paard, dat zo te zien uit Rohan kwam- enkel daar hadden ze zulke goede paarden. Enkel de Paardenmeesters verzorgden de dieren zo goed. Maar, wat had hij meegenomen.
Ik boog. Ik voelde zijn ogen in mijn nek prikken. Ik keek op. Hij stond recht voor me. Ik schrok me een ongeluk.
‘Sorry,’ glimlachtte hij. ‘Ik wilde je niet laten schrikken.’ Ik stamelde wat onverstaanbaars, en vroeg toen duidelijker:
‘Mani naa ta?’* Hij draaide zijn hoofd en zei toen:
‘An Mellon**’ Ik keek hem raar aan. Ik was veel gewend, maar van deze vriendschap…!
‘Lle lakwenien?!***’ vroeg ik ontzet. Hij schudde zijn hoofd.
‘Minë nauco!****’ bracht ik uit. Hij knikte.
‘En als we nu even overgaan op de algemene taal, dan kan hij volgen wat we zeggen.’ De Dwerg bromde.
‘Celebriän,’(ik vroeg maar niet hoe hij mijn naam wist. Ik gokte dat hij hele lijsten uit z’n hoofd had moeten leren met de bevolking erop, aangezien hij Thranduils zoon was.) ,‘Dit is Gimli, zoon van Gloin. Gimli, Celebriän.’ Ik keek de dwerg ijzig aan.
‘Saluin*****,’ zei ik stijfjes. Hij bromde wat. Hoogstwaarschijnlijk iets onbeleefds. Ik keek langs Legolas heen, compleet vergetend dat hij een prins was.
‘Auta miqula Orque^,’ siste ik.
‘Wat zei ze?’ zei de Dwerg, die zelf ook wel doorhad dat dat niet zo aardig was.
‘Dat je een ork moet gaan zoenen,’ zei Legolas, met moeite om zijn lach in te houden. De dwerg keek me nogal kwaad aan en trok zijn bijl uit zijn riem. Ik keek hem ijskoud aan.
‘Celebriän, waarom ga je niet naar huis? Dan kan ik Gimli even alles laten zien,’ zei Legolas. Ik snoof alleen maar.
‘Als je maar niet schrikt als je het paleis leeg aantreft, en je beseft dat je de enige van de familie nog bent,’ siste ik, en draaide me om. Het zat me niet lekker, dat hij bevriend was met een dwerg, en om de één of andere reden maakte dat hem ook meteen minder perfect, dan hij altijd in mijn ogen geweest was.
Het was over het algemeen bekend dat Dwergen nergens goed voor waren. Goed, ze waren goede smeden, en ze konden best mooie huizen bouwen, maar als je ze het geleende goud terugvroeg, kon je er naar fluiten. Ik boog me voorover, at snel mijn eten op, zonder ook maar iets te zeggen tegen mijn familie, en sprong met één sprong de boom uit.
Ik zag een gedaante in een elfenmantel uit Lothloríen staan, dat zag je al aan de kwaliteit.
‘Vertel me, hoe kan het, Celebriän.’ Ik herkende de stem.
‘Het is winter, de winter eist altijd levens, dan kan in de Lente nieuw leven beginnen,’ zei ik, iets dat mijn moeder me ooit verteld had.
‘Maar de Winter eist nooit een leven dat altijd nodig zal zijn voor het voortbestaan van dit land,’ zei hij zacht.
‘De Winter verkiest degene waarvan hij het nodig ziet,’ antwoordde ik. ‘Nu ben jij de koning. Het is zoals in zoveel verhalen gezegd is… De koning is dood…’
‘Lang leve de koning, ik weet het,’ vulde hij me aan. ‘Maar ik wil dat helemaal niet. Het voelt misschien vreemd voor je, dat ik tegen je praat alsof je een vriend bent, iemand die ik ken. Maar eigenlijk ben jij de enige die niet meteen een buiging voor me maakt.’ Oh. Vergeten. Ik wond me ook zo op om die vervloekte Dwerg.
‘Ik kan nu wel voor je buigen,’ mompelde ik.
‘Nee, nee. Blijf gewoon staan, praat gewoon met me, alsof.. alsof we vrienden zijn, oké?’
‘Wat jij wilt,’ mompelde ik. Ik voelde me nogal… raar. Het was zo vreemd, om hier te staan met iemand die en dood gewaand was, teruggekomen was, en vervolgens geen koning wilde zijn.
‘Celebriän, ik ben een zwerver, ik wil geen koning zijn, ik wil die verantwoordelijkheid niet. Ik kan niet verantwoordelijk zijn voor zoveel Elfen. In de tijd dat ik weg was, heb ik een mens laten sterven, doordat ik hem niet kon beschermen. Er zijn vele mensen gestorven, gedood door de orks die ik daarvoor had kunnen schieten.’ Ik kwam naast hem staan, en volgde zijn blik naar de maan.
‘De maan is vrij,’ mompelde hij.
‘Da’s logisch, de maan is van de natuur,’ zei ik droog.
‘Zijn wij ook niet van de natuur? Celebriän, denk eens na. Wij leven, net als de dieren. Onze harten kloppen.. Zouden wij ook niet vrij moeten zijn, zouden we niet gewoon mogen kiezen hoe we mogen leven? Zou dan niet gewoon die zoon van de smid koning kunnen worden? Dat is een eerlijke, aardige jongen, en dan zou ik de wereld in kunnen trekken, zou jij.. eh… ook iets kunnen doen wat je leuk vind!’
‘Dan zou ik naar Rohan kunnen,’ fluisterde ik. ‘Ik wil wel eens weten of die koning echt zo aardig is als er wordt beweerd, en hoe ze die paarden zo supermooi en gezond houden…’
‘We komen er wel, we doen het samen. Ik ben nu toch koning? Laten we de wet veranderen…’
En zo kwam het, dat in die winter, í¡lles veranderde. De smidzoon regeerde ineens in het Demsterwold, met veel plezier, hij werd door iedereen zo’n beetje aanbeden, Legolas, voormalig prins van het woud, trok de wereld rond, met als eerste doel Gimli thuis brengen, en daarna kwam hij Celebriän ophalen, om samen met haar naar Rohan te reizen.
[i]Another turning point a fork stuck in the road
Time grabs you by the wrist directs you where to go
So make the best of this test and don't ask why
It's not a question but a lesson learned in time
*Wie is dat?
** Een vriend
*** Maak je een grap?
**** Een dwerg!
***** Gegroet
^ Ga een ork zoenen
Reacties:
Leuk verhaal!
Zo gelezen en hoewel ik geen fan ben van lotr leest dit verhaaltje wel lekker weg!! Ik ben benieuwd wat voor stukjes je nog gaat schrijven!!
Superleuk!
Ik weet niet zoveel [=bijna niets] van LotR, maar ik kon het toch heel goed volgen ^^