Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Verboden liefde » Verboden Liefde [11]
Verboden liefde
Verboden Liefde [11]
Het was stil. Muisstil. Heel de rit naar mijn huis verliep zonder geluid, zelf de radio stond niet aan om de spanning te verbreken. Ik had veel verwacht- woedebuien, huilbuien, een kruisverhoring.. maar niets. Ik zou alles geven voor een boze blik, of een scheldtirade, maar Sophia haar mond was verzegeld, en haar blik op oneindig. Ze stopte voor mijn huis. Onhandig stapte ik uit, en nog voor ik een manier gevonden had om bedankt te zeggen, was ze al weer weg. Verward belde ik aan. Max deed open en begon meteen enthousiast over zijn dag te vertellen. ‘Nu niet’ wimpelde ik hem af terwijl ik de trap opging, niet beseffend dat ik hem teleurstellend achterliet. Ik moest iets doen om mijn gedachten op nul te zetten. Ik zette de radio aan, en begon mij in de badkamer helemaal te ontschminken, tot het laatste restje mascara weg was. Daarna douchte ik mij lang, en scheerde ik mijn benen voor de verandering eens deftig, en wreef ze daarna in met bodylotion. Mijn natte blonde haren droogde ik zorgvuldig en stak ze daarna in een vlecht. Het hielp. Het bonkende gevoel in mijn hoofd was weg, alsof de mannetjes daar hadden besloten dat staken geen goed idee was, en dus terug normaal functioneerden- zonder gedachten van deze namiddag. Om mijn avond af te maken nestelde ik mij in mijn bed, om Harry Potter 7 terug op te nemen van waar ik gestopt was. Door de laatste drukke dagen heb ik daar geen tijd meer voor gehad. Toen mijn vader mij riep voor het eten, brulde ik terug dat ik geen honger had. Dit excuus was deels omdat je Harry Potter gewoon niet zomaar kunt wegleggen en deels omdat ik ongemakkelijke vragen wou vermijden.
De volgende dag meldde ik mij ziek in de boekenwinkel. Mijn nuchter brein kon misschien gedachten onderdrukken, mijn onderbewustzijn duidelijk niet. Sophia haar ijskoude blik en Georg zijn warme glimlach achtervolgde mij in mijn dromen in de foute combinatie, wat teveneens ook de realiteit was. Mijn maag wees mij grommend op het feit dat ik 18 uur niet meer gegeten had. Morrend rolde ik -letterlijk- uit mijn bed en slofte naar beneden. Max was TV aan het kijken, en ik hoorde aan het getik dat mijn vader in de kamer ernaast op zijn pc bezig was. Ik pakte een kom cornflakes en liet mij in de zetel glijden naast mijn broer. Al snel begon het tekenprogamma mij te irriteren, en ik ga in de keuken gaan zitten. De stilte maakte mij gek en het gevolg daarvan is de radio die aanstaat. Een acoustisch gitaargeluid stroomt door de boxen. Ik herkende de stem, maar ik kpn niet meteen zeggen van welke groep. Naar het refrein toe werd de muziek luider en vielen er drums in. Ik liet de woorden bezinken terwijl ik mijn melk opslurpte.
I know
You cut me loose in contradiction
I know
I'm all wrapped up in sweet attrition
I know
It's asking for your benediction
I know, I know, I know
The past will catch you up as you run faster
I know
The last in line is always called a bastard
I know
The past will catch you up as you run faster, I know.
I know.
Het liedje is gedaan.
‘Dit was I know van Placebo!’
Ik hoorde de stem niet, noch de title van het liedje. Het enige wat ik hoorde is diezelvde zin van het refrein die in mijn hoofd echode.
I know
The past will catch you up as you run faster, I know.
En dit is weer al eens het bewijs dat muziek meer is dan gewoon een melodie met wat tekst.
Het probeerde mij iets duidelijk te maken. Het deed mij iets beseffen. Het brengt gevoelens met zich mee. Het dringde tot mij door dat ik weg loop van het probleem en dat is niet Georg, maar Sophia onder ogen komen. Ik heb niets meer te verliezen, alles wat ik heb hangt nu aan een zijden draadje. Ik besloot dat ik er morgen heen ging. Trots op mezelf zet ik mijn leeg kommetje op het aanrecht en als ik de zetel passeer op mijn weg naar mijn kamer, wrijf ik over Max zijn hoofd. Even keek hij mij glunderend aan, maar meteen daarna fixeerden zijn ogen zich op het scherm met vechtende monsters.
Op mijn kamer keek ik wat doelloos rond me heen. Ik moest deze dag op de een of andere manier door zien te komen. Mijn oog viel op de CD die uit mijn tas stak. Langzaam pakte ik her eruit, en mijn blik werd meteen gezogen naar Georg’s serieuze gezicht. Ik glimlachte en keek naar de andere gezichten. De jongen in het midden is duidelijk de leider. Hij staat er schreeuwend op. Naast hem staan er nog 2 jongens- een met blond, kort haar, van het normale type, en iemand anders met een pet en als ik het goed zie ook dreadlocks. Ik kon niet meteen zeggen of ze knap zijn, het album hoesje is daarvoor net iets te donker en vaag gemaakt. In vette witte letters staat er ‘Scream’ onder. Ik knikte goedkeurend en legde het plaatje in mijn CDspeler. Er klinken meteen drums en een schel geluid uit de boxen als ik op play drukte. Ik liet mij op mijn bed vallen en ik luisterde dromerig naar de nummers die elkaar opvolgde. Na een tijdje besefte ik dat ik me meer concentreerde op het vinden van baslijnen, dan dat ik luisterde naar het geheel. Ik kneep mijn ogen stijfdicht en zorgde ervoor dat ik mijn volle aandacht er bij hield. Meteen besefte ik ook waarom ze zo beroemd zijn, en dan vooral bij meisjes. Ik kon er niet meteen mijn vinger opleggen, want de gitaar klinkt niet bepaald ingewikkeld, en de zanger zijn stem is niet helemaal toonvast. Misschien is het wel die simpelheid. Of het feit dat het niet helemaal perfect is, maar op een rare manier is het juist wel perfect. Het is meer de manier waarop het gebracht wordt. Het gevoel erin, de emotie in de stem en in de teksten. De harmonie ervan. Met een kriebelend gevoel nestelde ik mij beter in mijn bed en zette de CD op repeat.
Nee hoor. Ik schaam mij niet.
gnagnagna. Leugentje om bestwil, ik schaam mij dood.
Ik hoop dat je het tot hier overleefd hebt- en dat je het nog steeds verder gaat lezen. Dat hoop ik toch.
Ik ga proberen sneller posten. en ja dat is een belofte - én een goed voornemen voor dit jaar.
Happy Newyear to all of you btw.
LOVE YOU 
Reacties:
Sophia haar ijskoude blik en Georg zijn warme glimlach achtervolgde mij in mijn dromen in de foute combinatie, wat teveneens ook de realiteit was.Me likes this. ;D
& jij moet inderdaad sneller posten! ö Dit is veel te heerlijk om ons zo lang te onthouden. [/dat zeg ik vaker, maar het is wí¡í¡r!]
Overigens wissel je een paar keer in dit stuk wel van verleden naar tegenwoordige tijd, maar buiten dat is VL a-ma-zing. & ik ben zooo benieuwd naar wat er nog gaat komen!
iloveyou
dit is echt leuk......
en dat van die link, dat maakt neit uit, ik zou nog niet eens weten hoe dat zou moeten....
snel verder, dat is je goede voornemen
PRRT. *rent vierkantje*
Misschien moet je eens op cursus gaan.
Hoe Jezelf Te Aanvaarden En Te Begrijpen Dat Je Wel Goed Schrijft In Tien Stappen. Gegeven door mij. (:
Hoeveel dagen tot de volgende post?
<33