FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

9.

Noa was Bill achterna gegaan. Ze liep zonder schaamte de mannen wc in. Het kon haar even niet schelen. Ze moest Bill vinden.
“Bill?”� Er kwam geen reactie. Noa trok elke deur open en toen ze de derde deur open trok vond ze Bill. Hij had de deur niet gesloten en zat met zijn rug naar haar toe op de grond.
“Bill?”� Noa hurkte neer op de grond. Ze legde haar arm op zijn schouder.
“Ik word gek,”� zei Bill zacht.
“Kom, we gaan naar onze kamer,”� zei Noa. Ze nam Bill zijn hand vast en trok hem zo recht. Hij volgde haar naar hun kamer. Bill had zijn haren voor zijn gezicht gedaan. Er liepen net iets te veel dokters rond. Eens in hun kamer plofte Bill op bed.
“Het spijt me. Ik hoor me niet zo te gedragen net nu jij mijn steun zo hard nodig hebt,”� zuchtte Bill.
“Het is niet omdat ik even niet kan, dat jij je gevoelens niet mag tonen,”� zei Noa ze ging langs Bill op zijn bed liggen.
“Het spijt me,”� zei Bill opnieuw.
“Er is niets om je te verontschuldigen,”� zei Noa. Ze sloot haar ogen en kroop dichter naar Bill. Ze zocht naar zijn beschermende armen. Alleen hij kon dat nu nog, haar beschermen.

Na een tijdje, toen Noa Bill licht hoorde snurken, stond ze op. Zijzelf kon de slaap niet vatten. Dat haar moeder er ook niet meer was, vrat aan haar. Ze voelde huilbuien opkomen, maar toch hield ze ze in. Noa ging achter haar bureautje zitten en knipte het lampje aan. Ze nam een nieuw blad en een potlood. Noa sloot even haar ogen en dacht na over wat ze kon tekenen. Ze opende haar ogen weer en bekeek de foto op haar bureautje lag. Ze wist wat ze kon tekenen.
Noa begon de foto na te tekenen. Elk detail werd er bij gezet.
Toen ze opmerkte dat het al na elf uur was besloot Noa toch te gaan slapen. Ze staarde nog een tijdje naar het plafond, nu stond ze zichzelf wel toe om te huilen.
Noa huilde zichzelf zachtjes inslaap. Ze wilde Bill niet wakker maken met haar gehuil, dan zou hij weer zo ongerust worden en zelf de hele nacht niet slapen terwijl hij zelf alle rust verdient.

Het was na één uur in de nacht toen Bill wakker schoot. Het zweet lag op zijn voorhoofd. Met zijn vingers masseerde hij zijn slapen. Met een zucht sloeg hij zijn lakens weg en strompelde richting de wasbak. Hij draaide de koudwaterkraan open en stak zijn hoofd er onder. Het koude brandde op zijn hoofd, maar toch deed het heel erg goed. Na vijf minuten zette Bill de kraan stop en bond hij een handdoek om zijn haren. Er druppelde nog wat water over zijn gezicht. Dat veegde hij af met zijn shirt, die ook wel nat was geworden. Hij trok het uit en gooide het ergens neer. Hij droogde zijn haren met de handdoek en gooide dan de handdoek bij zijn natte shirt. Bill merkte de maan op in het kleine venstertje vanboven in de muur. Stilletjes, zonder Noa wakker te maken, schoof Bill het nachtkastje aan de kant en schoof zijn bed voor het raampje. Stilletjes kroop hij op zijn bed en ging op de ijzeren rand staan aan de voorkant. Zo kon hij goed naar buiten kijken. Hun raampje was maar klein en er stonden tralies voor. Het gaf Bill een vreselijk gevangenis gevoel. Wat wil je ook, dit gebouw was vroeger een gevangenis, daarom dat de kamers zo klein zijn en dat Bill en Noa samen in een kamer waren geplaatst en dat vond Bill nog altijd niet erg, zonder Noa was hij niets meer.
Bill keek naar de volle maan, het maakte hem stil. Hij schonk nergens meer aandacht aan, enkel de maan. Hij bleef er naar staren.

Het was tegen 8 uur in de ochtend toen Noa wakker werd. Ze voelde hoe haar wimpers aan elkaar plakte. Juist ja, ze had zich inslaap gehuild. Ze geeuwde even en meteen voelde ze zich slecht. Ze draaide zich nog eens om en zag Bill staan. Hij stond nog altijd op het ijzer van zijn bed naar buiten te kijken. Hij had er de hele nacht gestaan. Zijn haren waren ondertussen wel droog, maar ze waren helemaal gekruld.
“Bill? Wat doe jij daar?”� vroeg Noa met een schorre stem. Bill schrok op en keek naar Noa.
“Naar de maan kijken,”� zei hij.
“Maar de maan is al lang weg, het is dag,”� zei Noa. Bezorgd om Bill zijn gedrag stond Noa meteen op en hielp hem naar beneden.
“Ik had dat helemaal niet door,”� gaf Bill toe. Verbaasd ging hij op zijn bed zitten.
“Is alles wel goed met je? Heb je koorts?”� vroeg Noa.
“Hoezo zou ik koorts hebben?”� vroeg Bill verbaasd.
“Dan doen mensen wel al eens gekke dingen,”� zei Noa. Ze voelde aan Bill zijn voorhoofd. Ergens was ze blij dat hij er niet helemaal bij was, zo kon ze haar zinnen verzetten en met hem bezig zijn zodat ze niet aan haar moeder moest denken.
Bill keek nog steeds even verbaasd. Samen met Noa schoof hij zijn bed weer tegen de muur.
“Ik kon niet slapen vannacht en toen ging ik even naar de maan kijken,”� zei Bill.
“Dat dacht ik wel,”� zei Noa. Ze raapte Bill’s pyjama shirt van de grond en gaf het aan hem zodat hij het weer kon aan doen zodat hij geen kou zou vatten.
Bill kroop weer onder zijn lakens, nog steeds verbaasd dat hij niet door had dat het ochtend was geworden.
“Slaap nog maar even,”� zei Noa. Ze stopte Bill onder en ging zelf een outfit voor vandaag uitzoeken. Daarna ging Noa voor de spiegel staan. Al mompelend sprak ze zichzelf moed voor vandaag toe. Want vandaag zou het zwaar worden. Praten met psychologen en onderzoeken en dergelijke. Het was weer eens maandag.

Reacties: