FanFic.nl

~ Lost in Twilight.

~ Chapter 3.3

Zoals altijd ging het lesuur traag voorbij, terwijl ik mijn tijd vulde met fantaseren en tekenen. Toen het harde geluid van de bel door het lokaal galmde, stond iedereen haastig op en schoof zijn of haar spullen in zijn tas. Ik was de enige die rustig aan deed, op zijn gemakje de boeken in de tas deed en opstond. Mijn hoofd stond, net als altijd, niet naar wiskunde en ik zou er alles aan doen om de les ook maar í­ets korter te maken. Daarbij had ik geen vriendinnen die ik nog vlug het laatste nieuws over mijn relatie en mijn vriend moest bijbrengen. Er was voor mij niet eens zoiets als ‘het vriendje’ want alle jongens leken niet eens door te hebben dat ik bestond. Ja, als ze een pen nodig hadden, dan wisten ze vreemd genoeg wel altijd mijn naam. Maar goed, dat gelde voor de andere sekse op school ook.
Langzaam liep ik naar voren en ik zag hoe de leraar me een medelijdende blik toewierp. Hij dacht dat niemand met me om wilde gaan, dat niemand mijn vriend wilde zijn en dat ik daarom altijd zo alleen was. Hij had er niet verder naast kunnen zitten. Ik had vrijwillig gekozen voor dit afgezonderde bestaan, zocht veel liever het gezelschap van mijn fantasievrienden op dan die van mijn klasgenoten. Zij begrepen me toch niet en zouden mijn leven heus niet beter maken met hun zinloze opmerkingen en slechte grapjes.
Ik kwam nog maar net op tijd bij wiskunde. De lerares gaf me een norse blik en gebaarde toen dat ik moest gaan zitten. Met mijn voeten sloffend liep ik naar een van de tafels bij het raam van waar ik perfect uitzicht zou hebben op de bossen achter onze school. Het was me al bij de eerste lessen duidelijk geworden dat wiskunde en Elizabeth geen goede combinatie waren, dus deed ik ook niet meer de moeite om het proberen te volgen. In plaats daarvan besteedde ik mijn tijd veel nuttiger. Ik staarde een beetje naar buiten, dacht na over Twilight en stelde me voor dat er net zulke spannende dingen gebeurden in mijn leven als in het boek. Vampiers op school, een hele knappe vriend. Helaas wist ik maar al te goed dat het niet zo was, en meestal kwam dan de lerares zeuren dat ik niet oplette om dat feit nog eens extra duidelijk te maken. Vaag hoorde ik haar dit keer iets uitleggen over driehoeken berekenen, dus ik wist dat het tijd was om naar buiten te staren. Ik wilde die nacht geen nachtmerries krijgen. Wanneer het alleen theorie was begreep ik wiskunde nog enigszins, maar als er berekenen en snappen bij kwam was ik verloren. Het was iets dat ik van mijn moeder had geërfd, al was ik er ook van overtuigd dat mijn vader van zijn wiskundekunsten loog. Ik zette mijn arm op tafel en leunde mijn hoofd er tegenaan, mijn vaste droomhouding. Wat zou het toch heerlijk zijn als Edward nu binnen zou komen, met zijn fluweel zachte stem fluisterend tegen de lerares dat de directeur me wil spreken. En ik zou dan onwetend met hem mee lopen, me stilletjes afvragen wat ik dit keer gedaan had. Maar dan zou hij bij de gardarobe stoppen, zich met een serieus en gespannen gezicht naar mij toe draaien. ‘Ik moet je om een gunst vragen,’ hij keek me in mijn ogen ‘normaal zou ik je dit niet aan willen doen, maar het is van levensbelang.’ In zijn topaas-kleurige ogen zag ik dat het goed mis was. Ik knikte alleen maar, te verbijsterd door zijn schoonheid om woorden te kunnen vinden. ‘Ik.. ik moet je vragen om met me mee te gaan, alleen jij kan me helpen de Volturi tegen te houden.’ Ik zou dit keer vastberaden knikken ‘Ik wil je graag helpen.’
‘Elizabeth, mag ik vragen wat er zo interessant is buiten?’
Ik trok een vreemd gezicht, waarom zei Edward dit tegen me? Toen merkte ik plotseling op dat het niet zijn prachtige stem was die in mijn oor klonk, maar de woedende stem van de docent die in mijn oor stond te schreeuwen. ‘Huh, sorry?’ zei ik onthutst en draaide mijn hoofd van het raam af, ik was met een klap weer in de realiteit gevallen.
‘Ga je maar melden!’ blafte ze en wees naar de deur.
Ik pakte mijn spullen in en verdween uit het klas lokaal, vreselijk opgelucht.

Reacties: