FanFic.nl

Spring Nicht [5-Shot]

1.

Eén jaar eerder

Ik volg de secondewijzer met mijn ogen terwijl hij tergend langzaam naar de twaalf kruipt. Eindelijk vier uur. De bel scheurt door de gangen en ik veer als eerste recht, grijp mijn rugtas die ik al vijf minuten voor tijd gemaakt had en spurt naar de deur.
“Waar moet jij zo dringend heen?”� roept Tom me na.
“Ga jij maar vast naar huis, en zeg tegen mam dat ik wat later zal zijn. Ik heb nog afgesproken met iemand.”�
“Met wie dan wel?”� brult hij nog, maar ik ben het lokaal al uit. Een steek van schaamte doet mijn hart even ineenkrimpen. Voor het eerst in mijn vijftienjarige leven heb ik een geheim voor mijn tweelingbroer. Een geheim met de naam Vande.

“Ik vind het gewoon vervelend, snap je?”� zeg ik zacht. Vande knikt. Ze weet dat ik het niet leuk vind om tegen Tom te liegen, maar het is de enige manier om haar te kunnen zien. Tom kan Vande niet uitstaan, ik weet niet waarom. Maar ik kan niet zonder haar. Ik ben gek op Vande.
Nee, Vande en ik zijn geen koppel. Ze is alleen maar de beste vriendin die ik ooit gehad heb. Een tweelingzusje.
Ze ligt naast me in het gras, haar gezicht met gesloten ogen naar de zonnestralen gericht. Haar lichtblonde haren, net boven schouderhoogte afgeknipt, liggen als een witgouden spinnenweb om haar hoofd heen uitgespreid. Ze heeft mijn hand gepakt en speelt de hele tijd met mijn vingers.
Vande en ik, dat is iets speciaals. Er is geen geheim dat we niet van elkaar weten. Ik vertel haar over mijn verdriet toen mijn ouders gingen scheiden en over het gepest op school dat ik steeds vaker moet verduren, zij vertelt over haar vader die haar moeder slaat en soms ook naar Vande zelf uithaalt.
Iemand als zij heb ik nog nooit gekend. De wereld probeert zo hard om haar te breken, maar ze houdt vol. Geplooid, maar niet gekraakt. Net zoals ik. Maar Vande is nog een beetje anders. Ze is anders dan iedereen die ik ooit kende. Ze is zoveel dieper dan andere meisjes van vijftien. Ze heeft zoveel gedachten, elke dag verbaast ze me. En soms maakt ze me zelfs een beetje bang. Vande houdt van extremen. Ze leeft graag op het randje, zo graag dat ze mentaal soms naar de verkeerde kant van dat randje overhelt. Beangstigend hoe ze soms met zoveel verlangen over einde en nieuw begin kan filosoferen, over dood en keuzes maken, over vernietiging en schoonheid. Ze is niet te vatten in één woord, of zelfs in een miljoen woorden. Mijn Vande.

“Bill?”� fluistert ze net naast mijn oor. “Zal ik je eens wat vertellen?”�
“Heb je de zin van het leven ontdekt?”� grap ik en ze stompt zacht tegen mijn heup.
“Nee serieus. Ik wil iets zeggen.”�
“Laat maar horen.”�
“Ik weet niet wat ik wil.
“Nou, dat is echt groot nieuws!”� Een tweede stomp.
“Ik meen het. Ik lag net te denken en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik het echt niet weet. Geen flauw idee. Ik bedoel, ik wil wel iéts, maar ik weet gewoon niet wat.”� Ik rol me op mijn zij en kijk haar aan, twee lichtblauwe ogen staren terug. Ik ruik de oh zo vertrouwde geur van lelies in haar haren als ik mijn mond naar haar oor breng.
“Wel, als je er ooit achterkomt, laar het me dan weten. Dan zorg ik dat het uitkomt, wat het me ook mag kosten.”� Ze lacht en krult haar hoofd in mijn hals, haar hand grijpt weer naar die van mij.



Ik trek een remspoor van anderhalve meter met mijn achterwiel en spring van de fiets. We klikken onze achterwielen aan elkaar vast en rennen naar de brandtrap van het gebouw. Het is op slot, zoals steeds. Het gebouw is een oude fabriekshal die op instorten staat, dus de metalen trapconstructie tegen de achtergevel wordt door niemand gebruikt. Behalve door ons.
Vande plooit de paperclip tussen haar tanden en morrelt aan het hangslot. Binnen een paar tellen hoor ik de ketting rinkelen en gooit ze het poortje open. Ze sprint voor me uit, neemt de trappen met drie tegelijk zoals altijd. Het ijzer rammelt om ons heen.
Boven haal ik haar in. Ze spreidt haar armen uit en draait rondjes om zichzelf, vangt de warme zonnestralen.
“Kom op!”� roept ze vrolijk en rent naar de rand van het dak. Ze gaat op het boordje staan en spreidt haar armen als een duiker die zich concentreert voor zijn afsprong. Ik krijg iedere keer de kriebels wanneer ze dat doet, maar ik zeg er niets van. In plaats daarvan grijp ik haar broeksriem stevig vast zodat ze niet plots haar evenwicht kan verliezen en omlaag donderen.
“Kijk dan toch, Billie. Kijk hoe mooi.”� fluistert ze. Ik kijk langs haar heen. De verlaten westkant van het industrieterrein strekt zich voor ons uit. De vervallen loodsen, roestige stalen constructies en lege fabriekshallen zinderen in het warme zomerlicht en transformeren tot een verstild stukje nostalgie.
“Kan je je voorstellen dat deze wereld zo mooi kan zijn?”� mompelt ze meer tegen zichzelf dan tegen mij. “Kan diezelfde kutplaneet waar je liever zou afspringen tegelijk kleine wondertjes als deze bevatten? Deze plek, jij, deze dag. Die paar dingen die het leven de moeite waard maken. Die een reden zijn om elke dag weer je ziel te laten verscheuren, omdat die paar goeie dingen nog net iets meer opwegen?”� Ik verslap mijn greep op haar broeksriem. Ze draait haar hoofd om en glimlacht, de zon tekent de lijnen van haar silhouet na tegen een strakblauwe achtergrond.
Ze gaat afwezig met haar hand over mijn achterhoofd en het kan me niet schelen dat ze m’n kapsel om zeep helpt. Ik duw mijn duim in haar riemlus en laat mijn hand op haar heup rusten. Zo trek ik haar bovenbeen tegen mijn wang aan en blijf met haar aan dat randje staan, samen starend in de verte. Maar ik hou haar stiekem toch stevig vast.



Eenmaal beneden voel ik haar humeur omslaan.
“Ik wil niet naar huis.”� zegt ze zacht. “Ik had het net zo leuk hier met jou, ik heb er nu echt geen zin in.”� Ik kijk op en zie de schaduw over haar gezicht vallen. Meteen laat ik de fietsen voor wat ze zijn en sla ik een arm om haar schouder. Ze reageert niet, laat zich gewoon tegen mij aan vallen.
“Ik voel me altijd incompleet. Thuis, op school, om het even waar. Ik voel me zo waardeloos, zo leeg. Enkel bij jou voel ik me een beetje beter.”� mompelt ze. Ik trek haar wat dichter en maak sussende geluidjes. Mijn neus begraaf ik in haar haren, snuif haar Vande-geur op. Lelies, zoals altijd.
“Vande, hou me eens goed vast?”� Ze doet wat ik zeg, klemt haar armen zo stijf om mijn middel dat ik even een gezicht trek. “Vande, jij bent niet waardeloos, hoor je me? Jij bent het beste wat deze wereld ooit kon overkomen. En je bent belangrijk voor mij. Je mag anderen niet laten bepalen hoe jij jezelf ziet. Jij bent hoe jij gelooft dat je bent. Een mooie, lieve, buitengewone Vande.”� Ze glimlacht eindelijk en veegt even door haar ogen.
“Van zodra ik oud genoeg ben, trek ik de deur achter me dicht en ga ik nooit meer terug. Ik heb met die mensen niets gemeen.”� Ze heeft het over haar ouders. Ik begrijp haar. Ik weet hoe het er bij haar thuis soms aan toe gaat.
“Je kan ook gewoon weglopen.”� suggereer ik. “Wij samen. We trekken de hele wereld rond en niemand doet ons wat.”� Nu giechelt ze eindelijk weer. Ik ben op dreef. “Of we gaan trouwen!”� roep ik uit. “Er zijn bepaalde plaatsen waar je zonder toestemming al op je zestiende kan trouwen! Dan hebben ze niets meer over jou te zeggen!”� Ik val op mijn knieën en schreeuw over het hele industrieterrein “Vande, wil je met me trouwen?”�
Ze schatert het uit en trekt me overeind.
“Lieve gekke broer.”� fluistert ze in mijn oor.

Reacties: