Hoofdcategorieėn
Home » Hetalia: Axis Powers » .:Starting the Ending:. » .:Fourth Chapter of the Ending:.*Who do You Hope to find First?*
.:Starting the Ending:.
.:Fourth Chapter of the Ending:.*Who do You Hope to find First?*
Sealand had zich mee laten trekken door Engeland. Hij wilde eigenlijk niet echt weg van de -onprettige, dat wel- veiligheid van de bunker. Engeland had hem in het kort uitgelegd wat een Checkpoint was; het was meestal een gebied dat omheind was door dubbele muren, of een heel groot gebouw -zoals een pakhuis-. Het functioneerde deels als bunker; Cleans verzamelden zich, bewapenden zich, maakten ‘Trade Posts’, van alles. Het waren eigenlijk een soort van mini-dorpjes.
Sealand had niet erg aandachtig geluisterd, in alle eerlijkheid, en was daar niet al te vrolijk over. Wat had Engeland ook alweer gezegd? Iets over andere landen..
“- en als we daar aankomen zullen -“
Sealand keek om zich heen. Alles om hem heen leek…. Verbrand. Vergaan. Bomen waren zwarte stokken geworden, allemaal verkoolde tandenstokertjes op een groot, kaal, met as bedekt veld. De wegen leken haast weggesmolten en gebroken.
“ -en daar zullen we ze vast vinden…. Peter! Luister je?”¯
Sealand schrok op uit zijn gedachten. Engeland fronste en zuchtte diep. “.. Nee dus..”¯ Mompelde hij. Zijn groene ogen keken naar het einde van de weg, en bleef stil staan. Nieuwsgierig keek Sealand ook die kant op.
Wat hij zag waren hoge muren.
“Arthur.. Hoe ver is dat?”¯ Vroeg hij zachtjes. Engeland draaide zijn schouders los en rekende wat in zijn hoofd.
“Als we niet uitrusten, dan twee dagen.”¯
Sealand fronste. “Twee dagen? Maar het lijkt zo dichtbi-“
“Kan je nagaan hoe hoog die muren zijn, en hoe leeg deze weg.”¯
Sealand knikte en viel stil. Zijn zeeblauwe ogen keken naar de grond en hij liep weer stevig mee toen Engeland besloot de draad op te pakken.
“Maar goed, wat ik dus allemaal zei..”¯
Oh god, daar ging ie weer.
Letland nam trillend het geweer van Estland aan. “Hier, neem dit en ren.”¯ Had hij gezegd, een serieuze blik in zijn groene ogen, verscholen achter de glazen van zijn bril. “Ik ga Litouwen halen. Hij is verward, niet zichzelf. Het is niet jouw schuld.”¯
Dat had Letland graag geloofd.
Alleen omdat hij zonodig weer die trekker niet kon overhalen. Alleen daarom was Litouwen weggerend. En Letland gaf hem geen ongelijk ook..
“Ga nou, Raivis! Käivita nüüd!“
Estland duwde Letland weg en draaide zich om, pistool in zijn handen. “Tule! Värdjad!”¯ Hij haalde de trekker meerdere malen over, en de monstruositeiten die ooit mensen waren en nu Diseased vielen bij bosjes.
Letland draaide zich om, strompelde en struikelde over zijn eigen voeten. ‘Stom, stom!’ Hij schold zichzelf mentaal uit en krabbelde overeind. Hij keek nog een laatste keer achterom. Estland was al verder weg, zich nog steeds een weg banend door de horde Diseased alsof het niks was. Alsof hij dit zo vaak had gedaan.
Alsof het weer oorlog was.
Letland snikte iets onverstaanbaars en zette het op een lopen. Estland was sterk, want Estland was Estland. Technologie had geen geheimen voor hem, hij was intelligent, had altijd veel geluk, en had zoveel meer dingen doorstaan dan Letland, vooral de dingen die Rusland hem had aangedaan.
Er was geen twijfel aan; Estland viel niet graag op, maar overleven was iets wat hij zeker kon.
Met ogen die vol tranen sprongen, en de wereld die leek te vervagen, draaide hij zich rechtvooruit. Hij was klein, maar dun en snel. Hij ging zo hard als zijn voeten hem konden dragen. Hij wist niet hoe lang hij rende, maar het was lang. Zijn hart ging tekeer zoals het nooit tekeer ging, nog harder dan wanneer Rusland weer eens aan hem zat en hem onprettig liet voelen , het was bijna alsof iemand zijn borstkas samenkneep. Hij ademde piepend, en zijn longen branden. Zijn benen waren loodzwaar, en zien waar hij heen ging deed hij niet.
Net zo min als stoppen.
Hij stopte pas toen hij weer eens over zijn eigen voeten viel en zijn gezicht in de aarde viel. Nou ja, aarde.. Eerder stof.
Hij krabbelde overeind en duwde tegen zijn neus aan. Hij stond scheef. Hij mompelde wat en duwde het op zijn plaats, tranen in zijn ogen springend. Hij keek om zich heen, hopeloos zoekend voor een plek om zich te verschuilen.
Sealand snapte nu een beetje wat Engeland wou. Wat hij wou, was zo veel mogelijk anderen vinden. Engeland wou niet uitleggen waarom, maar daar kon Sealand wel mee leven.
Ze hadden de hele tijd over de ‘gesmolten’ weg gelopen. Een ‘weg’ kon je het namelijk niet echt meer noemen.. Sealand’s voeten begonnen pijn te doen, heel erg. De laarzen die hij van het Duitse jongetje had genomen waren goed voor wandelen, maar de zolen erin waren uitgelopen en redelijk hard, en de zolen waren aan de onderkant redelijk weggesleten.
“Engeland.. Engeland ik kan niet meer..”¯
Engeland keek met een frons naar Sealand. Hij opende ze mond om wat te zeggen, maar besloot het niet te doen. Sealand was in zijn tijd in de bunker vermagert en verzwakt, het was erg duidelijk aan hem te zien. “Goed, we kunnen vast wel.. Even rusten.”¯
Hij liep van het pad af en keek goed rond. Hij ging op zijn hurken zitten vlakbij een bosje.. Nou ja, een bosje.. Eerder een stel zwarte takjes die uit de grond staken. Tot Sealand’s verbazing waren het nog best veel takjes, en kon je je er in principe nog achter verschuilen.
“.. Je kan hier wel even zitten.”¯
Sealand knikte en plofte bijna meteen neer naast Engeland, die zelf constant net boven het struikje bleef kijken.
“Engeland, waarom gingen we van het pad af..?”¯
De Brit draaide naar Sealand toe, zijn groene ogen zo streng als altijd. “.. Omdat andere mensen die over de weg lopen niet altijd even vriendelijk zijn. Als we blijven lopen, is de weg redelijk veilig, maar zodra we stil zitten zijn we een makkelijk doelwit.”¯
Sealand knikte langzaam, en Engeland ging verder. “Ik blijf zelf ook liever in de buurt van het pad. Hoe verder je afwijkt, hoe meer Diseased je tegen komt. Daarom zitten we hier; dicht bij het pad, en toch niet op het pad.”¯
“Engeland.. Ik ben moe.. Is er een veilige slaapplek..?”¯
Hij vroeg het heel voorzichtig. Hij wist dat Engeland ineens een uitval tegen hem kon hebben; dat was wel vaker zo geweest. Maar om een of andere reden, leek Engeland veel vriendelijker toe doen. Ookal hing zijn haar in natte, vette slierten tegen zijn voorhoofd en zaten de wonden duidelijk zichtbaar op zijn gezicht, hij leek bijna… Zorgzaam.
“Yes, er is toevallig een plek niet ver hier vandaan.. Ik heb het zelf opgezet, dus het is veilig. Je moet wel even flink doorstappen.”¯
Sealand knikte langzaam en hield zijn magere handen omhoog voor Engeland om hem overeind te trekken. “Engeland.. Wie hoop je als eerste te vinden?”¯
Engeland wist geen antwoord, en trok Sealand dus maar overeind in stilte. Ze liepen samen weg, de zwarte rugzak op Sealand’s rug, de rood-bruine op die van Engeland.
Omdat Engeland Sealand maar vooruit bleef trekken, ook als hij klaagde dat hij niet meer kon, kwamen ze al snel genoeg bij een vuil-groene tent. Hij stond achter drie muren, of nou ja, eerder een paar muren die overgebleven waren van een ingestort huis. Als Engeland hem niet had verteld waar de tent stond, had Sealand hem niet gezien.
“Hier is het erg veilig.”¯ Had Engeland afwezig uitgelegd. “De Diseased zijn te dom om het te vinden, en ook Cleans zullen het over het hoofd zien.”¯
Sealand was maar lichtjes gerustgesteld, maar volgde toch. Engeland ritste de rits van de tent omlaag en liet Sealand erin gaan. “Wacht hier maar, en ga wat slapen. Ik hou de wacht wel.”¯
Sealand wou nog protesteren, maar Engeland had al een geweer uit de tent gepakt en hem weer dicht geritst.
Het duurde niet lang voor Sealand toch in slaap viel.
Reacties:
ZO SPANNEND! ;^; MOET MEER LEZEN! D< Ik bedoel... snel verder alsjeblieft?
ga snel verder
...IKKE LIEFT DIT.
MEER ;A;
Of daddy gaat je slaan >BC
....
.......
Nee hoor <3
Ikke jou te veel lieften.
xXx
Dévante/Dante/Vanec/Nero
...kies zelf.