FanFic.nl

Rose [Vamps]

Danger [04]

Rin wist niet wat hem overkwam. Elke vezel in zijn lichaam schreeuwde om bloed. Met zijn ogen kon hij het bloed onder haar huid zien pulseren. Alles aan haar lichaam lokte hem, trok hem naar haar toe. Moeizaam slikte hij, zijn keel voelde kurkdroog en pijnlijk aan.
Hij moest bloed hebben. Dat moest gewoon.
Een hoofdpijn begon aan de achterkant van zijn hoofd, maar had zich al snel een weg naar voren gebaand.
Bloed. Dat moest hij hebben. Bloed.
‘Rin, gaat het wel, jongen?’ Haar adem. Hij ruikte haar adem diep in zijn neus. Plots rook hij de pracht van een ochtendadem, puur en menselijk. Wat hij vroeger misschien nogal misselijkmakend had gevonden, leek hem op dat moment zo normaal. Hij wou haar ruiken.
Gelukkig stak Emelie daar een stokje tussen. Ze had haar moeder horen praten en was daarom komen kijken. Ze merkte meteen dat er wat aan de hand was.
‘Kom je, Rin?’ De jongen keek op, in het bezorgde gezicht van het meisje. Hij knikte.
Vluchtig zei hij gedag tegen Claudia en verdween toen de kamer in. De geur verwijderde zich stap voor stap, en hij was blij dat hij niets had gedaan. Zo was hij niet. Hij wilde geen moordenaar zijn.
‘Er is iets, is het niet?’ vroeg ze, en streelde met haar vingers langs zijn kaaklijn. Hij rilde, maar niet omdat haar vingers kouder waren dan zijn huid warm. In tegendeel. Haar vingers leken plots zo warm, maar dat kwam omdat hij kouder was geworden. Veel kouder.
Hij rilde omdat hij haar rook. Jong en meisjesachtig, veel frisser en aangenamer dan haar moeder. Haar bloed was nog jong en stroomde zonder problemen door haar aderen, haar warmte walmde om hem heen en trok haar dichterbij.
‘Wat doe je?’ fluisterde ze ademloos. Ze had dit al eerder meegemaakt. Rin en zij hadden een open vriendschap, soms gebeurde er daarom wel eens wat meer. Ze waren ook elkaars eerste keer geweest, maar dat was nu van geen belang. Ze had dit niet verwacht, en daarom stond ze even te kijken.
‘Ik wil je, nu.’ gromde hij haast, en sloeg zijn armen om haar middel. Voorzichtig schoof hij haar tegen zich aan. Na een passionele kus, gleed hij met zijn lippen af naar beneden.
Hij voelde het bloed in haar hals tegen haar huid drukken. Hij zou maar even zijn tanden er in moeten zetten en hij had het bloed waarnaar hij zo hevig verlangde. Zijn tandvlees brandde.
Hij duwde haar op haar bed en gooide zijn lichaam door het raam. Het glas verbrijzelde meteen bij de aanraking van zijn lichaam. In een regen van glasscherven kwam hij op de grond terecht.
Toen Emelie aan haar raam stond om te kijken, was hij al weg.

Rin lag huilend in het zand. Om hem heen stonden torenhoge bomen, duister en donkergroen.
Hij lag al een hele dag daar, helemaal in zichzelf gekeerd en met snijdend pijnlijke gedachten. Hij had zo erg naar zijn beste vriendin verlangd dat hij haar bijna had opengescheurd en haar had leeggezogen. Een deel van zijn lichaam had dat niet erg gevonden, had dat zelfs aangemoedigd. Dat wilde hij niet.
Zijn bloeddorst werd alleen maar erger, maar hij probeerde het moment van drinken nog zo lang mogelijk uit te stellen. Bloed drinken stond immers gelijk aan moord.
Hij hoorde een auto over de kasseienweg razen. Die kasseienweg was een heel eind verderop, hij lag precies in het midden van het bos. Hij had gehoopt daardoor afgescheiden te zijn van de mensenwereld en geen last meer te ondervinden, maar dat leek niet te werken. Hij hoorde alles dat rondom het bos heen gebeurde. De stilte die tussen de bomen dwarrelde, zorgde ervoor dat hij bijna tot aan Emelie's huis kon luisteren.
Toen de nacht echt begon te vallen, besloot hij dat het tijd was om hier weg te gaan. Hij ontvouwde zich en duwde zich overeind. Als hij nog gewoon een mens was geweest, had hij nu spierpijn gehad en een pijnlijk gevoel in zijn rug, maar nu voelde hij zich nog in prima conditie. Unfortunatly.
Hij liep de andere kant uit, van Emelie's huis weg. Als hij het goed had, liep hij nu richting dorp. Hij wist niet zeker of dat wel zo verstandig was, maar hij zoop liever een onbekende leeg. Als hij daarmee zijn dorst kon stillen, kon hij misschien terug naar Emelie. Zijn excuses aanbieden...
Plots werd hij overvallen door gesnik. Zijn hoofd draaide zich een kwartslag en zijn benen volgden. Zijn lichaam stuurde hem zo een nieuwe route op zonder dat hij er nog maar een volle seconden aan had kunnen denken. Wat een reflexen.
Steeds meer nieuwsgierigheid gleed door zijn lichaam dus zette hij het op een lopen. Aan de rand van het bos stokte hij in zijn beweging en zag haar zitten.
Ze was hooguit vijftien jaar. Ze had lichtbruin haar dat in slordige staarten was gebonden en over haar wangen gleden tranen. Haar mascara was uitgelopen.
'Hé, wat is er gebeurd?' vroeg Rin, en stapte uit de schaduw. Het meisje keek verschrikt op. Ze veegde met de rug van haar hand de tranen en make-up weg en bloosde lichtjes. Rin stapte naar haar toe en liet zich naast haar op het bankje zakken, terwijl hij de razende dorst wegdrukte.
'Je kan het me vertellen. Ik ben gewoon een onbekende vriend.' Hij glimlachte voorzichtig, zijn tanden jeukten en hij wou haar niet bang maken.
'Het is mijn vader. Hij...' Haar adem stokte in haar keel, net als bij Rin. Hij rook haar, zó geweldig rook ze. Jong zoals Emelie, maar ze had iets dat Emelie niet gehad had. Iets puurs.
'Ik wil gewoon niet meer.' snikte ze. Ze dook half weg in Rins armen en huilde tegen zijn shirt. Hij voelde de dorst nu stikkend om zijn keel en kon zich niet langer inhouden. Een gil.
Ze wou niet meer, nu hoefde ze niet meer.

Reacties: