FanFic.nl

Daddy, save my heart voor the one I love [Twincest not-related]

Hoofdstuk 3

Bill
‘Sorry André, ik moet opschieten!’ Snel fiets ik richting de crèche. Ik ben al een half uur te laat! En ik kan dat niet maken tegen Dinand.
Andreas slaat de andere weg in en fietst richting huis, dat had ik hem geëist. Hij mocht niet mee met mij. Hij mag niet te laat komen thuis, dan komt hij in de problemen en daar zit ik ook niet op te wachten, dat vind ik zo sneu voor hem!
Ik gooi mijn fiets tegen het krakkemikkige hekje en storm naar binnen met mijn rugzak op mijn rug. Ik weet wel zeker dat papa hem niet opgehaald heeft. Die zal zijn roes wel uitslapen of ergens uithangen.
Esmee staat me al glimlachend op te wachten. Ze heeft Dinand op haar arm die hard zit te huilen. Hij heeft zijn gezichtje in haar schouder gedrukt en huilt.
Ik gooi mijn hoofd hopeloos in mijn nek en zucht. Ik strek mijn armen uit, pak Dinand en druk hem tegen mij aan.
‘Sorry, het spijt me. Ik had op tijd moeten zijn.’ Zacht streel ik met mijn vingers door zijn haren als hij verder huilt.
‘Hij dacht dat je hem vergeten was.’ Esmee glimlacht voorzichtig en streelt zachtjes door zijn haren.
‘Dat dacht je toch niet echt hè? Hoe kan ik jou nou vergeten?’ Bezorgd kijk ik hem aan terwijl hij me met zijn rode ogen aan kijkt. Een schuldgevoel giert door mijn lichaam heen.
‘Oké, ik maak het goed beloofd? We gaan zo meteen bij de snackbar eten?’ Ik kijk hem afwachtend aan. Direct verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. Ik lach en druk een kusje op zijn voorhoofd.
‘Nou kom mee, Superman. Dan gaan we.’ We zwaaien naar Esmee en met hem op mijn arm, loop ik naar mijn fiets. Ik zet hem achter op en hang zijn tasje aan mijn stuur.

Dinand hangt hele verhalen tegen me op als we in de snackbar zitten. Hij heeft patatjes en een frikadel terwijl ik van mijn kaassoufflé en patat geniet.
‘Dus je hebt het leuk gehad op school?’ eindig ik zijn gesprek. Hij knikt driftig en steekt weer een patatje in zijn mond. ‘Jij dan Bill?’ Ik haal mijn schouders op. Ik kan moeilijk tegen dat jochie op gaan hangen dat ik op school gepest word door kinderen en ik thuis door papa word geslagen.
‘Goed hoor. Veel huiswerk maken, dus jij boft maar weer.’ Lachend klapt hij in zijn handjes. Een trekje wat hij van mij heeft overgenomen.

Ik ruim het dienblad op en laat het op onze tafel liggen. Dinand is alvast naar buiten gegaan. Ik betaal de rekening en loop dan naar buiten. Ik hoor gelach van jongeren en kijk opzij. Een groepje grote jongens zijn aan het basketballen op het grasveldje. Ik zie een klein jongetje met bruin haar er tussen door waggelen en spelen met de grote jongens.
Als ik goed kijk, zie ik dat het Dinand is en dat het drie jongens zijn van mijn school. Als ik het zo goed kan zien, zijn het Tom en nog twee vrienden van hem waar ik de naam niet van weet.
Ik zucht. Hier had ik niet op zitten wachten. Wat moet ik nou? Hem gaan roepen? En als ze me dan pesten en hij staat er bij?
Ik zucht en met langzame passen loop ik erheen. Ik stop mijn handen in mijn broekzakken en buig mijn hoofd naar beneden. Ik kijk naar mijn afgetrapte nep All Stars.
Als ik voor me kijk, zie ik hoe Tom met Dinand speelt. Hoe hij lachend de bal probeert af te pakken van het kleine jochie, wat eigenlijk makkelijk moet kunnen. Tom is eigenlijk best knap. Maar hij kijkt nauwelijks naar mij. Ik ben niets voor hem en het liefst zou ik in zijn ogen dood moeten zijn. Hij vindt zichzelf geweldig en… Dat is hij ook. Want ik ben niets. Helemaal niets.
‘Bill!’ Gillend kijkt Dinand mij hoopvol aan terwijl hij snel weer wegrent voor Tom, die mij verbaasd aan kijkt. Ik negeer zijn blik en loop richting het veld.
Ik voel het natte gras door mijn schoenen heen. Fijn, dat wordt weer natte sokken.
‘Dinand, kom je mee?’ fluister ik als hij voor me staat.
‘Maar Bill, ik ben aan het spelen!’ Vanuit mijn ooghoeken hoor ik Tom lachen. Een pijnscheut vult mijn hart.
‘Alsjeblieft. We moeten naar huis, naar papa.’ Hij laat zijn hoofdje even hangen en knikt dan.
Langzaam loopt hij terug naar Tom en geeft hem de bal. Hij kijkt mij even hoofdschuddend aan en gaat dan verder met zijn vrienden.
Dinand pakt sip mijn hand. Ik weet waar hij mee zit. Hij vraagt zich af waarom ik nooit naar hen ga of waarom ik niet dat soort vrienden heb.
Ik zet hem op mijn fiets en fiets daarna weg. Als ik de hoek omdraai, zie ik dat Tom nog zwaait. Ik glimlach, maar al snel merk ik dat het niet naar mij was maar naar Dinand.
Ik beweeg even met mijn neus om mijn tranen in te houden.

Papa doet al direct de deur open wanneer ik mijn fiets voor het huis heb staan.
‘Waar hebben jullie gezeten?’ Zijn stem bevat een kwade ondertoon. Ik zucht, ook dat nog.
‘Papa! Wij zijn naar de snackbar geweest en Bill was heel lief voor me!’ Ik haal mijn schouders op en troost mezelf stilletjes. ‘Goed jongen, ga maar naar binnen.’ Dinand rent naar binnen.
Ik voel papa zijn koude hand op mijn kraag en hij draait me woest om.
‘Waar hebben jullie gezeten? Weet je hoe ongerust ik was?!’
Ik kijk hem aan en schud mijn hoofd.
‘In plaats van dat je ons nou eerst “Hallo”� of zo zegt in plaats van direct de pan uit te flippen. Weet je hoe ongerust ik wel niet ben elke dag? Ik ben zo bang dat je jezelf in coma zuipt of zo. Ik moet voor ons zorgen. Ik moet het huis schoon maken! Ik moet de boodschappen doen! Ik kom iedere keer te laat om Dinand op te halen, ik-’ Mijn zin wordt direct afgebroken met een harde tik op mijn wang. Ik voel mijn huid gloeien.
Ik barst in snikken uit en ren met beide tassen het huis in. Alle emoties van de dag komen eruit.
‘Bill, Bill. Sorry.’ Papa rent achter me aan.
Midden in de hal knal ik ook nog tegen mijn kleine broertje Dinand aan. Huilend kruip ik in elkaar op de grond. Ik voel de make-up over mijn wangen glijden, mijn hoofd bonst verschrikkelijk en troostend voel ik een handje tegen mijn wang aan.

Reacties: