FanFic.nl

Dream Brother, My Lover, My Killer.

Hoofdstuk 1, The magic of the stage.

Pov Tom
De lichten in de zaal gaan uit, Hysterisch gekrijs stijgt direct op. Het zenuwachtige gebonk klinkt uit de speakers. Niet veel later valt het doek en het ei word zichtbaar voor de fans. Nog meer gekrijs. Voor zover dat kan. Ik verbaas me er altijd over. Wat een herrie kunnen die meiden produceren. Het gebonk gaat steeds sneller, het werkt me eigenlijk ontiegelijk op mijn zenuwen. Adrenaline giert door mijn lijf. ‘’Tokio hotel’’ De bol kleurt blauw. ‘’Humanoid’’. De eerste klanken van Noise zijn te horen. Het is bijna zo ver. Ik kijk naar Georg die er ook al lekker zenuwachtig uit ziet. Als hij naar mij kijkkt, steek ik mijn vingers in de lucht als teken om af te tellen. 3, 2, 1… Tegelijk rennen we het podium op. En zoals altijd, het gekrijs bereikt zijn optimale hoogte. Duizende meisjes kijken ons aan. Pretlichtjes in hun ogen twinkelend, ogen die blijdschap uitstralen. Het gevoel wat me dan bekruipt is elke keer weer zo bijzonder. Ik spring op de versterkerbox en sla de snaren ban mijn Gibson aan. Achter me gaat het ei langzaam open waar Gustav en Bill in verscholen zitten. We vonden dat Gustav ook wel eens iets speciaals moest hebben. En nu zit hij dus lekker hoog. Niet veel later zijn Bill en Gustav blijkbaar zichtbaar, want het gekrijs zwelt weer aan. Ik grinnik. Hoe doen ze het toch?’’Silence can’t destroy, get up and raise your voice!’’ Zingt Bill dol enthousiast. ‘’Make some noise!’’ Blairt de zaal er boven uit.
Pov Bill
‘’Zoom into mir, ich zoom into dir’’ Ik laat mijn blik door de zaal glijden. Duizendde meisjes, en hier en daar een jongen staan te springen, te gillen en mee te zingen. Allemaal voor ons. Naast me vliegt Tom’s vleugel in de hens. Gegil stijgt. Een glimlach kan ik niet onder dukken. ‘’Ich sie dich, siehst du mich?’’ Ik laat me opgaan in het lied. Hier en daar zie ik meisjes in tranen uitbarsten. Het is mooi om dat te zien. Wetend dat er mensen zijn die onze muziek zo waarderen. Dit is nou ook weer niet de bedoeling maar goed. Ik werp mijn blik op Tom, die uiterst geconcentreerd aan het spelen is achter de vlammetjes. Als de laatste klanken van de piano zijn weggestorven kijkt hij pas op. Hij schenkt me een glimlach. Mijn grote broer. Al is hij maar 10 minuten ouder. Ik ben trots op hem. Hij moet ook zo veel doen in deze tour. Gitaar spelen, Piano spelen en ook nog zingen. Wat hij aan het begin zwel een beetje pittig vond. Maar hij doet het geweldig.
‘En jij hoeft alleen maar rond te hobbelen in je extravagante pakjes en te zingen.’ Grapte Tom gister nog. Trots bekijk ik mijn outfit. Allemaal gemaakt door de 2dsquared broertjes. En speciaal voor mij. Het concert is al weer bijna afgelopen. Alleen Für immer jetzt, en dan moeten we van het podium af. Helaas pindakaas. Eigenlijk heb ik het veel te erg naar mijn zin. Maar aan de andere kant ben ik ook wel een beetje afgedraaid. Gelukkig staan er nog een paar concerten in de planning. Ik hobbel het podium op om voor de laatste keer oog in oog te staan met de fans uit Oberhausen en omstreken. Waarschijnlijk ook nog wel fans die heel ergens anders vandaan komen. Helemaal voor ons. Ze zijn gek, dat zou ik zelf niet doen. Maar wat wil je met ons? Grapt David altijd. Ik laat mijn gedachten maar varen als Gustav aftelt.
‘Für immer jetzt!’ De confettie bal ploft open boven mijn hoofd. Duizenden snippertjes dwarrelen omlaag. Duizenden handjes schieten de lucht in en proberen om een snippertje te grijpen. En al die rode en zwarte snippertjes verdwijnen thuis in dagboeken, onder kussens, op muren en op weet ik veel wat. Het is voor hun een snippertje vol waarde. Een snippertje als herinnering van een prachtige avond. Als ik van elk concert een snippertje had gewaard, zou ik er wel een extra koffer voor mogen meenemen. Ik glimlach bij de gedachten. Nog meer gegil. Is mijn glimlach echt zo boeiend? Vastniet. Toch kan ik het me ergens wel voorstellen. Zo was ik vroeger ook met Nena. ‘Fühlst du mich?
Wenn du atmest?! Wenn niemand da ist?’ ‘’Fielen dank!‘‘ roep ik. Er snel tussendoor terwijl ik richting het ei wandel en er weer in ga staan. ‘’Wir lieben dich!’ De bol begint zich langzaam te sluiten. Wir durchbrechen die Zeit, Gegen jedes Gesetz’’ Georg en Tom hebben zich boven op de loopbrug bij ons in de bol gevoegd. ‘Wir setzen unsere Scherben zusammen, Wir sind eins wie Yin und Yang‘ De bol is volledig gesloten, de lichten gaan uit. Maar het gekruis houd zeker nog nie top. Omdat ze allemaal weten, dat dit nog niet het laatste is wat ze hebben gezien.
Pov Tom
Ik smijt mijn flesje water leeg in het publiek, die het prachtig vind. Grinnikend gooi ik de fles en het dopje er achteraan. Mijn plectrum gaat ook de menigte in. Armen zie je als een waaier naar de plek toevouwen waar het stukje blauw plastic naartoe vliegt. Georg volgt mijn voorbeeld. Gustav gooit zijn 4 gebruikte drumsticks ook elk het publiek in. Handen graaien in de lucht. Geinig eigenlijk, hoe blij je iemand kan maken met een stukje hout of plastic. Ik zwaai nog even naar de fans en verdwein dan naar achter. Om Gustav even het podium voor zichzelf te geven zodat hij nog even de wave kan doen. Ik ben benieuwd of hij de fans stil kan krijgen dit keer. Vast niet. Deze zijn echt heel luid. Als ik backstage kom, staat Bill voor de spiegel, voor de zoveelste keer zijn pakje te bewonderen. Volgens mij weet hij al lang, en tot in het kleinste detail, hoe het hem staat. Maar hij zal er wel geen genoeg van kunnen krijgen. ‘Sta je daar nou weer broertje?’Grinnik ik. Bill kijkt een beetje betrapt. ‘’Ja, ik ben aan het bekijken hoe geweldig ik er wel niet uit zie.’ Antwoord hij dood serieus. Ow gaws. ‘ijdeltuit.’ Mompel ik. Bill werpt me een boze blik toe. Daar kan hij niet tegen, en dat weet ik. Daarom doe ik het juist. Ik grinnik bij de gedachte. Op dat moment komen Georg en Gustav binnen gelopen. ‘’Ik vond hem zeer geslaagd vanavond!’’ Zegt Georg vrolijk. ‘’Ja, dit keer heb je geen fouten gemaakt Hobbit.’’ Grinnik ik. ‘’Naaahh Toom! Opschepper’’. Mompert hij. ‘Nou Tom, bederf de sfeer is niet!’ Berispt Bill me. Die inmiddels bezig is met wat anders aan trekken. Met behulp van iemand van de crew. Het grootste nadeel van die pakkies. Ze zijn verschrikkelijk moeilijk aan of uit te krijgen. ‘Ik ga ook maar wat anders aantrekken.’ Mompel ik tegen niemand in het bijzonder.
In de kleedkamer de kleedkamer staat van elk van ons een tas met schone kleren. Ik vis een van mijn oversizede broeken met een bijpassend shirt uit mijn tas. Ik stroop mijn bezwete kleren van mijn lijf, spuit wilt in de rondte met deo, en prop mijn kleren in de was tas. Gelukkig heb ik 2 stuks van mijn showkleren. Hoe zouden ze in godsnaam Bill’s pakjes wassen? Vraag ik me af.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.