FanFic.nl

Irreversible ~ Strify & Yu

Chapter 2.

Door een spleetje tussen de gordijnen valt een zwak straaltje zon in mijn gezicht. Met een frustre-rende kreun kom ik overeind. Even kijk ik naast me. Twee slaperige, groene ogen kijken me aan. Een zwak glimlachje vormt om mijn mond, maar algauw verdwijnt hij weer en komt de standaard sombere blik in mijn ogen terug. Ik wend mijn hoofd weer af en zucht zachtjes.
Dan klim ik uit bed. Meteen krijg ik een brok in mijn keel en worden mijn benen slap. Ik probeer me groot te houden, maar ik voel tranen opwellen. Snel slik ik ze weg.
Het is niet slim om nu al in tranen uit te barsten. Het wordt zo meteen al erg genoeg en dan kan ik het er niet bij hebben dat ik dan al een potje sta te janken. Dan wordt het nóg ondraaglijker. Mis-schien wel zo ondraaglijk dat ik weer niks weet uit te brengen en weer weken naar moed moet zoeken.
Inmiddels is Yu ook al uit bed gekomen. ‘ No…’ Zijn stem houdt mij tegen. Even blijf ik roerloos staan. Dan draai ik me om en kijk recht in z’n ogen. Een schuldgevoel betrekt me en ik sluit mijn ogen.
Hoeveel pijn dit ook gaat doen, ik moet het doen. Ik kan niet opnieuw weken naar moed te moeten zoeken en dan uiteindelijk weer niks zeggen en weer weken naar moed te moeten zoeken. Daarnaast wil ik deze vertoning niet meer. Het is gewoon lachwekkend.
Dan opent hij zijn mond om iets te zeggen. ‘ Ik zie echt al weken twijfeling in je ogen. Wat is er aan de hand? Als je iets wilt vertellen, dan moet je dat doen. Dat weet je zelf ook. Misschien kan ik je zelfs helpen als dat nodig is’, fluistert hij.
Ik knik ter teken dat ik hem begrijp. Even begin ik weer te twijfelen, maar al gauw duw ik die twijfe-ling van me af. Met een vastberaden blik kijk ik hem aan. ‘ Ik twijfel inderdaad al weken. Een twijfel die ik eigenlijk al vanaf het begin had. In het begin legde ik me neer bij die twijfel, maar hoe langer het duurde hoe sterker die twijfel ik heb. Geloof me, het is niks persoonlijks, echt niet. Ik vind je heel lief en ik hou van je. Maar dan als een vriend. Niet als vriendje.’ Even zwijg ik. Inmiddels zijn de tranen weer teruggekomen. Ik laat er eentje gaan. Ik moet nu doorgaan. Als ik nu stop verpest ik het echt. Dit is het moment dat ik er eindelijk een einde aan kan maken. Met trillende stem ga ik verder. ‘ Dit is echt een relatie van niks. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik hou niet van je. Dat heb ik ook vanaf het begin niet gedaan.’
Een moment zag ik iets in zijn ogen. Alsof er iets in hem brak. Het moment erna is zijn blik weer neutraal. ‘ Dat wist ik en ik hou ook niet van jou, maar je weet waarom we deze relatie hebben genomen’, mompelt hij dan. Iets in zijn stem is anders dan anders.
Even kijk ik hem onderzoekend aan, maar er is niets aan hem te zien dat iets verraadt.
‘ Ja, onze relatie is gebaseerd op het feit dat jij mijn maagdelijkheid hebt afgenomen, omdat we dronken waren. Dat is de enige reden. Verder niet.’
Na dat gezegd te hebben draai ik me om en loop weg. Achter me hoor ik Yu nog praten. ‘ Nee, dat is niet de enige reden.’ Het dringt allemaal niet meer tot me door. Het enige waar ik nu nog aan kan denken, is hier weg gaan. Wanneer ik de trap afloop hoor ik Yu achter me aan komen. Halverwege de trap heeft hij daarom ook mijn arm vastgepakt. Ik ruk me los en draai me om. ‘ Nee, Yu. Het is te laat. Ik wil het niet meer. Het is allemaal schijn en dat ben ik zat’, zeg ik. Inmiddels blijven de tranen lopen. Waarom wist ik gewoon dat hij van mij hield?
Meteen draai ik me weer om en ren de trap af. Terwijl ik naar de deur ren pak ik mijn tas en jas. Ik open de deur en stap naar buiten. Buiten draai ik me om. Inmiddels staat Yu voor me en ik zie in zijn ogen hoe gebroken hij is.

‘Het spijt me’, fluister ik dan en ik draai me om, om hem voorgoed achter me te laten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.