FanFic.nl

Irreversible ~ Strify & Yu

Chapter 3.

Als ik de hoek om ben, begin ik te rennen. De tranen blijven maar komen en ik begint zachtjes te snikken. Gelukkig is het nog best redelijk vroeg in de morgen, dus bijna niemand kan deze lachwek-kende vertoning zien.
“Waarom wist ik dat hij van mij hield?”� De woorden schieten door mijn hoofd. Een snik ontsnapt uit mijn keel en door de tranen zie ik nog amper waar ik heen ga. Ik kan nog net de contouren van de gebouwen onderscheiden van de wegen en de stoep. Zonder een eigenlijke doel blijf ik maar doorlopen.
Waarom was het me nooit opgevallen dat Yu echt van mij hield? Ja, ik heb het al die tijd geweten, maar toch ook weer niet… het was meer dat het in m’n achterhoofd zat en ik dacht er nooit echt aan. Maar daar heb ik nu niks meer aan. Ik heb het uitgemaakt met hem en dat lijkt mij het beste.
Ondanks dat hij wist dat ik niet van hem hield, wilde ik hem niet aan het lijntje houden. Straks ging hij nog echt geloven dat ik van hem hield of zo.
Mijn gevoel zegt dat ik op tijd was. Gelukkig is het nu ook echt over. Ik kon er gewoon niet meer tegen. Ik durfde amper op straat te komen, gewoon omdat ik me zo schaamde. De hele dag zat ik binnen. Soms ging ik wel eens naar buiten, maar dat was omdat ik dan met Yu mee ging shoppen, of hij nam me ergens mee naartoe. Verder zat ik voornamelijk binnen of in het parkje achter zijn appartement. Niemand in de buurt kende mij echt.
Het was echt verschrikkelijk. Ik leefde met een persoon in huis, had een relatie met hem, terwijl die relatie alleen maar gebaseerd was op het feit dat… dat… goed, daar moet ik gewoon niet meer over nadenken. Het is al erg genoeg dat drank de schuld was.
M’n vriendinnen zullen me uitgelachen hebben als ze mij hadden gezien, of me nu zo zagen. Alleen heb ik geen vrienden, dus dat scheelt weer. Ik hoef me in ieder geval niet voor hun te schamen.
Mijn ouders zijn op vroege leeftijd gestorven. Mijn moeder aan een hartstilstand en niet veel maanden later kon mijn vader gewoon niet meer met het verdriet leven, dus pleegde hij zelfmoord.
Ik heb wekenlang mezelf in slaap gehuild. Zelf heb ik ook wel eens aan zelfmoord gedacht, maar daarvoor was het leven mij te dierbaar. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om zelfmoord te plegen terwijl ik misschien later wel een heel gelukkig leven krijg met een man en kinderen. Dat was mijn motivatie om door te gaan. Mijn toekomst.
Goed, nu is er niet zo veel meer aan mijn toekomst, vermoed ik zo, maar alleen kun je ook heel gelukkig worden en misschien vind ik toch uiteindelijk iemand die mij liefheeft om wie ik ben, om wat er is gebeurt.
De tranen zijn inmiddels wat minder geworden. Inmiddels loop ik, maar ik kan nog steeds niet alles scherp zien. Te laat zie ik daarom ook dat ik een tegenligger heb. Ik bots tegen diegene op. Omdat ik er niet op gerekend had, verlies ik mijn evenwicht en val op de grond. Meteen veeg ik mijn tranen weg en kijk omhoog.
‘ Sorry’, mompel ik en ik zie een jongen met blond kort haar. Hij reikt mij een hand uit en ik neem hem aan. Op de een of andere manier komt hij me zo bekend voor! Dan herken ik hem opeens. Mijn mond valt open wanneer ik weer sta.
‘Jij… jij… Strify… Cinema Bizarre…’ Op dat moment wordt het langzaam zwart voor mijn ogen en val ik tegen hem aan.

Nooit gedacht dat ik na die drie jaar Strify nog zou zien…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.