FanFic.nl

Flames

Chapter Two

Ik hoor hen ademen, ik hoor hen grommen, ik weet dat ze me zullen doden. Herkennen ze me niet? Natuurlijk niet, het is jaren geleden dat ik hier nog ben geweest. En ik betwijfel of ik hen toen al kende. Ik betwijfel of ik hen ooit zal kennen.
Blijven rennen, ik moet lopen, ik moet een plek vinden waar ze me niet vinden. Maar ze zullen me vinden, wat ik ook doe. Mijn geur kan ik niet verbergen, zeker niet voor een neus als die van hen.
Bomen flitsen langs me door, ze volgen me op de voet. Minstens drie, of vier. Misschien zelfs vijf.
Ik krijg een duw, vlieg met een enorme knal tegen een boom. Ik hoor hoe dicht klappende kaken net naast mijn hoofd suizen, versuft probeer ik recht te staan. Ze hebben me omsingeld.
"Wacht, ik-" Een woedend gehuil legt me het zwijgen op, en een zwarte wolf is duidelijk de baas. Ze hebben plezier in mijn hulpeloze situatie. Ik hoor hun kloppende harten, maar het bloed dat door hun aderen stroomt, kan me alles behalve in vervoering brengen. God, wat stinken ze.
"Ik heb hulp nodig! Alsjeblieft!" De leider loopt langzaam naar me toe, laat zijn bek open zakken om zijn grote, glinsterende tanden te laten zien. Verwoed zoek ik naar ene manier om mezelf te redden, maar de verpletterende paniek verhinderd me om na te denken. Ik weet dat er een manier is om hem tegen te houden, ik ben alleen vergeten hoe. Is het mogelijk om iemand zo bang te maken dat hij geheugenverlies krijgt?
"Nee, stop," breng ik zwakjes uit. Als ik niet beter wist, zou ik zeggen dat de wolven lachten. De grijnzen maakten me nog angstiger dan ik al was, en ik zou willen dat ik hem had gevonden voor zij mij op het spoor waren gekomen.
Maar natuurlijk! Dat is het! Ze moeten hem kennen, het reservaat is zo belachelijk klein dat praktisch iedereen je buurman is.
"Ik ken Jacob Black! Ik moet zijn vader spreken! Alsjeblieft, luister naar me, ik ben zo bang! Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik heb zijn hulp nodig." Mijn laatste woorden waren niet veel meer dan een snikkende smeekbede, en ik buig mijn hoofd, wachtend op de genadeklap.
Maar die komt niet.

Reacties: