FanFic.nl

Gakuen Hetalia!

001

Feliciano keek naar de klok. Het was 5 minuten voor de pauze. 'Ne, Ludwig-san, we hebben wel pasta vandaag voor lunch hé? we eten toch wel pasta?' zei hij tegen Ludwig. Ludwig keek geïrriteerd op van zijn schrift. 'Ne, ne Ludwig-san' zei hij. 'Gister was er ook al geen pasta meer dus we moeten snel zijn vandaag!' riep hij.

Een... twee... drie...

'FELICIANO VARGAS!' riep de leraar. Feliciano schrok en keek de leraar bang aan. Op het moment dat de leraar iets wou zeggen ging de bel en stond iedereen op om naar de kantine te gaan. 'Feliciano, jij blijft even hier' zei de leraar terwijl hij Feliciano aan de achterkant van zijn vest optilde. 'Pastaaaaa~~' huilde hij. Hij keek Ludwig smekend aan maar Ludwig schudde zuchtend zijn hoofd en liep het lokaal uit. Arme Feliciano, dan mist hij toch zijn Pasta vandaag.

Ik liep naar de uitgang van de school. 'Hey, Mei-chan!' riepen twee vreselijke en bekende stemmen achter me. Lovino Vargas en Gilbert Weillschmidt. Ik had een hekel aan hen en ze wisten het. 'Wat is er?' zei ik terwijl ik hen niet aankeek. 'Koud als altijd' zuchtte Lovino. Hij kwam naast me lopen. 'Wat wil je, Vargas' antwoorde ik. 'Ik wil alleen weten hoe het met je gaat' zegt hij serieus. Hij was een perverse, irritante Italiaan. Hij dacht dat hij alle meiden kon krijgen. Misschien was dat dan ook wel zo, op Gakuen Hetalia. Maar mij kreeg hij niet. Hij was nog irritanter dan Feliciano, zijn broertje. Ik bedoel, Feliciano is irritant op een schattige manier.

'Mei, Schatje' zei Gilbert. Ik zuchtte en negeerde ze. Ik werd in mijn schouder geprikt door een van mijn stalkers. Ik draaide me om en trok zo arrogant mogelijk een wenkbrauw op. Op dat moment kwam Antonio Fernandez aangerend. Tuurlijk, hij was knap zoals de andere twee, maar hij was net zoals hun een playboy. Antonio kwam voor me staan, hij had zijn hand op zijn rug en hij lachte zijn beroemde ik-ben-een-knappe-spaanse-jongen-en-jullie-vallen-allemaal-voor-me lach. Ughhh. Hij haalde een roos achter zijn rug vandaag en hield het voor mijn neus. Ik sloeg de roos uit zijn hand en liep met grote passen weg. Stomme shool, stomme jongens, stomme roos. Mijn humeur was weer eens verpest voor vandaag.

Er woedde een sneeuwstorm, en alles lag bedekt met een dikke laag sneeuw. Mijn lange haar vloog telkens in mijn gezicht, dat zorgde ervoor dat ik bijna niks kon zien. Onze kamers bevonden zich ongeveer op een kilometer afstand van de school zelf, en we konden met dit weer niet op de fiets, dus moesten we wel lopen. Ik lette even niet op en door een sterke windvlaag verloor ik mijn evenwicht en viel ik in de sneeuw. 'Urf...' ik probeerde overeind te krabbelen maar het was super glad dus ik gleed weer terug. 'Mei-chan!?' riep iemand. Ik hoorde voetstappen dichterbij komen. Iemand tilde me overeind en knuffelde me. Zijn lange bruine haar kietelde in mijn nek. Hij liet me los en keek me grijnzend aan. 'Kluns' lachde hij. Hij was mijn kamergenoot, Wang Yao. Mijn haar vloog weer in mijn gezicht door de harde windstoten. 'Yao, draag me~' ze ik. Hij zuchte en draaide zich om. Ik klom op zijn rug en hij begon te lopen.

Dit was gewoon een dag zoals alle andere normale dagen. Elka dag zeurde Feliciano over Pasta, was Ludwig chagerijnig, volgden Lovino, Gilbert en Antonio me, en liep ik na school weer richting de kamers, naar mijn kamergenoten. Maar morgen was het kerst, en kon ik na anderhalf jaar mijn beste vriendin weer zien.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.