FanFic.nl

Standalones, ~meeste anime,but ook andere onderwerpen~

Pain makes me feel alive.

14 November 2010: Mijn Geheim.
Beste ouders,
Als jullie dit lezen ben ik waarschijnlijk weg.
Maak je geen zorgen, het is beter als ik weg ben.
Dan hebben we teminste niet heletijd ruzie meer, en kunnen jullie meer tijd aan jullie zelf besteden. Het spijt me dat ik zo'n last voor jullie ben geweest. Maar nu is dat gelukkig over. Ik zal niet meer terug komen. Dus ik wil jullie via deze brief nog iets vertellen. Ik draag dit geheim al heel erg lang bij me, en ik heb het nooit aan iemand durven te vertellen. Bang dat mensen mij gestoord zouden gaan vinden, dat ze niet meer met me om wouden gaan. Maar nu ik er toch niet meer ben, mogen mijn eigen ouders het wel weten. Het begon allemaal een half jaar geleden. Ik voelde me zo ongelukkig. Telkens ruzie met jullie, mijn vriendje die vreemd was gegaan, het ging niet goed meer op school, ik had ruzie met mijn beste vriendin, alles ging verkeerd. Ik voelde me zo erg ongelukkig, zo erg dat ik in de war raakte. Was het nog wel goed om te leven? Had het nog wel zin? Waarom ging alles fout? Iedereen in mijn omgeving was altijd zo vrolijk. Alles ging goed in hun leven, en in de mijne niet! Waarom ging het zo slecht met mijn leven, terwijl het leek alsof alle anderen kinderen een geweldig leven hadden. Zoveel vragen spookte door mijn hoofd. En met de dag werd het erger. Ik voelde me steeds slechter. Heel veel mensen zagen wel dat het niet goed met me ging, maar werd er gevraagd of er wat met me was? Nee, niemand vroeg wat er met me was. Dat was voor mij weer een bewijs, dat niemand om mij gaf. Ik had wel eens op internet gelezen dat meisjes die depressief waren zichzelf sneden, de verhalen van de meisjes die zichzelf sneden bleven altijd nog in me hoofd spoken als ik me zo slecht voelde. Maar toch deed ik het niet, ik durfde het eerst niet. Totdat ik mezelf steeds meer begon te verliezen, ik werd steeds eenzamer. Mijn vrienden wouden niet meer met me omgaan omdat ik altijd zo verdrietig en saai was. Ik kreeg meer ruzie met jullie, mijn bloedeigen ouders. Ik werd steeds meer kapot gemaakt, totdat ik op een nacht geen tranen meer kon los laten. Ik kon gewoon niet langer meer huilen om al die dingen. Het was alsof er een elfje was langs gekomen die al mijn gevoelens eruit had gerukt. Hoe erge ruzie ik ook had, hoe erg ik ook gekwetst werd door mijn vrienden die me weer is in de steek lieten, het kon me opeens allemaal niks meer schelen. Ik voelde niet die pijn in mijn hart meer. Misschien was het me wel teveel geworden? Ik weet nog steeds niet wat er met me gebeurde, maar ik wist in die tijd wel een goeie manier om weer wat te voelen. Ik had er lang over nagedacht, en ik was er over eens dat ik het ging proberen. Op die nacht gebeurde het, ik pakte het scheermesje dat ik eerder die avond mee had genomen naar mijn kamer. Ik dacht er toch nog even goed over na, maar ik wist het zeker: dit moest ik doen. Het scheermesje gleed over mijn gladde pols heen, en er verschenen een paar witte krassen. Maar die witte krassen werden toen al snel vervangen door strepen rood bloed. Het deed veel pijn, maar ik genoot er van. Eindelijk voelde ik weer iets, eindelijk had ik bewijs dat ik nog wel gevoel had. De volgende ochtend zag ik dat ik mezelf best diep had gesneden, maar dat maakte me niks uit. Dit is wat ik wilde, en het was zeker niet de laatste keer dat ik het deed. De volgende nacht sneed ik me weer, en die daarop ook. En zo ging het door, het werd een gewoonte. Op school zat ik emotieloos in de lessen, trok me niks aan van de anderen. Ik ging in me eentje naar huis, ging in mijn bed liggen, viel in slaap. En 's nachts sneed ik me dan. Ookal gaf het me zo'n geweldig gevoel, er waren wel nadelen aan. Ik moest mijn krassen verbergen, ik kon niet meer met blote armen lopen. Ik kon me ook niet meer omkleden tijdens Gym, want anders zouden mijn klasgenoten misschien die krassen opmerken. En ik wou absoluut niet dat iemand wist dat ik mezelf sneed. Dit is heel lang zo door gegaan, en de laatste weken is het er niet veel beter op geworden, eigenlijk ging het steeds slechter. Dat is de reden waarom ik weg ben nu. Ik wil dat jullie een goed leven hebben, ik wil jullie of anderen geen problemen geven. Daarom is het beter dat ik weg ben. Het zal zijn alsof ik nooit heb bestaan.

Groetjes,
Yuki.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.