FanFic.nl

Flames

Chapter Three

Ze lijken te aarzelen. De wolf die me bedreigt, ziet eruit alsof hij dat schip zal laten varen. Ik kijk hem smekend aan.
"Jacob was mijn vriend," fluister ik, "hij en zijn vader zijn de enigen die me misschien kunnen helpen." De wolf gromt. Stapt achteruit en springt meteen de struiken in. De anderen staren me gespannen aan, duidelijk vechtend tussen instinct en een andere macht.
"Verklaar je nader, bloedzuiger." Een sterke, jonge man stapt uit de bosjes, op de plek waar de zwarte wolf verdwenen is. Ik begrijp dat hij het is.
"Ik ken Jacob van vroeger. Mijn moeder was een goede vriendin van zijn moeder, Billy is mijn peter. Ik kwam hier vroeger vaak, maar toen ik naar de middelbare school ging, zagen we elkaar niet meer."
"En dan? Wat doe je hier?" snauwt hij me toe.
"Ik-" Ik hap naar adem, ik weet dat ik mezelf bevestig door het uit te spreken. En op één of andere manier hoopte ik steeds dat er een weg was om er onderuit de komen. Ook al is dat niet zo.
"Ik ben nooit vergeten welke verhalen Billy me vroeger vertelde voor het slapengaan. Hij en Jacob, ze wisten zoveel over de stam. Ik vond de legendes prachtig. Maar nu ik weet dat ze waar zijn..." Mijn ogen prikken, ik voel me opgesloten tussen de tranen die ik niet kan huilen.
"Hoe lang ben je al zo?"
"Een week. Niet langer. Ik heb dringend hulp nodig. Ik ben bang dat ik iemand pijn ga doen," smeek ik. Ik lig nog steeds op de grond, hij kijkt walgend op me neer, alsof ik iets vies ben dat onder zijn schoen plakt.
"En je denkt dat Jacob je kan helpen?"
"Of Billy. Ik wil niet doden, maar het is zo moeilijk. Het doet zo'n pijn om dorst te hebben." Een dreigende grom klinkt bij alle wolven, alsof ze één zijn. Ik knijp mijn ogen dicht.
"Alsjeblieft, ik wil dit niet zijn."
"Seth, ga Jacob halen. Zeg dat het dringend is." Ik open mijn ogen weer. Een lichtgekleurd dier rent als een speer in een richting waarvan ik denk dat die naar het dorp leidt. Ik bijt op mijn lip, het is de angst, en niet de sneeuw die me laat rillen.
"Wat is je naam?"
"Jennifer. Jennifer Wallice."
"We zullen zien hoe Jacob reageert. Haal je vooral niks in je hoofd, want dan wachten we zelfs niet op hem om je af te maken." Ik knik langzaam, probeer recht te staan. Sam deinst achteruit.
"Blijf daar staan. Een stap dichter en je bent er geweest." Ik wil huilen van de toon die hij tegen me gebruikt, en opnieuw word ik er pijnlijk aan herinnerd dat dat niet meer kan.
Alsjeblieft, Jake, je moet me herkennen...

Reacties: