FanFic.nl

My life with Alec

My life with Alec (1)

Het was een koude winternacht. Ik was alleen op weg naar huis. Er stonden een paar mannen aan een lantaarnpaal. “Hey, liefje, kom je deze avond is niet graag tegen een echte man liggen?”� zei er een. “Nee.”� Zei ik en wandelde verder. “Wij dulden geen nee.”� Zei er een ander. Ze kwamen op me af. “Wat moeten jullie?”� beet ik. “Jou willen wij.”� Lachte nog een andere man. “Laat me met rust.”� “Nee, je gaat gehoorzamen.”� Een man pakte mijn arm vast. “Laat me los.”� Ik duwde hem weg en gaf hem een mep in zijn gezicht. “Dat had je beter niet gedaan, bitch.”� Zei de man. Hij kwam terug op me af. “Laat haar doen!”� zei een stem. De mannen draaiden zich om. Ik keek tussen de mannen door en zag een jongen staan. Ik schatte hem een jaar of 17-18. Hij had een bleke huid, bruin haar dat perfect lag om zijn prachtige gezicht. Alleen zijn ogen waren raar. Ze hadden een rode kleur. “Wat moet je?”� vroeg een van de mannen. “Ik wil dat jullie het meisje met rust laten!”� zei hij met een perfecte stem. “En wat als wij dat nu is niet doen?”� vroeg een andere man half lachend. “Dan krijgen jullie met mij te maken.”� Beet hij toe. De mannen schoten in de lach. “Met jou? Laat ons niet lachen, knul. Wat kan jij beginnen tegen ons?”� “Mijn beste man, ik zal maar niet te hard lachen.”� Zei de jongen. Hij fixeerde zich op de mannen. Na een tijdje sloegen de mannen in paniek. “Wat heb je gedaan? We kunnen niet meer zien.”� “Jullie mogen nog blij zijn dat ik jullie laat leven.”� De mannen vielen op de grond. De jongen stak zijn hand naar me uit. “Wat heb je gedaan met hun? Waarom kwam je mij helpen? Wie ben je?”� vroeg ik. “Wees gerust na een paar uur kunnen ze terug zien. Ik ben Alec. Hopelijk hebben ze jou geen pijn gedaan.”� “Ze hebben mij niets gedaan. Ik ben Amanda trouwens.”� “Mooie naam.”� Glimlachte hij. Ik keek weg en begon te blozen. Zijn stem was perfect net zoals zijn uiterlijk. “Alec, daar ben je. Waar zat je nou?”� vroeg een meisje dat ineens voor ons verscheen. “Jane, ik heb dit meisje gered.”� Zei hij en wees me aan. Ze bekeek me met grote ogen. “Je beschermde een mens? Ons eten? Alec, alsjeblief, wat bezielde jou?”� zei ze bespottend. “Jane, dit meisje is anders dan de anderen.”� “Alec, broer lief. Ze is menselijk.”� “Zusje van me, ik zeg het nogmaals. Ze is voor mij anders dan de anderen.”� “Ik begrijp het. Ik begrijp het.”� Zei het meisje dat blijkbaar Jane noemt. “Ik ben Amanda.”� En stak mijn hand uit. Ze bekeek me. Daarna rolde ze met haar ogen. Ze draaide zich om. “Alec, neem maar afscheid van je meisje want we moeten verder. Felix en Demetri staan te wachten.”� Jane ging weg. “Het spijt me voor mijn zus. Normaal is ze zo niet.”� Zei Alec. Hij staarde in mijn ogen. Ik zwijmelde helemaal weg. “Ik ben het al gewoon dat personen zo tegen mij doen.”� Ik keek terug naar de grond. “Wat bedoel je?”� “Laat ik het zo zeggen: ik ben nooit het lievelingetje van iemand geweest. Niet van mijn ouders, grootouders, leerkrachten. Van mijn ouders moet ik geen last meer hebben, die zijn ondertussen dood. Jij bent, buiten mijn broer en zus, de enige die zo vriendelijk tegen mij doet.”� “Ooh, dat is erg.”� Hij legde zijn handen op mijn schouders en zijn ogen zochten die van mij. “Ik ben het gewend.”� “Zal ik je naar huis brengen?”� vroeg hij. Ik knikte. Na een tijdje wandelen, was ik eindelijk thuis. Alec keek naar mijn huis.

Reacties: