FanFic.nl

My life with Alec

My life with Alec (4)

Ondertussen bij Alec.
“Alec, waar zat je nu?”� vroeg Jane. “Ik was even op wandel.”� “Je liegt, Alec. Was je weer bij dat mensenkind?”� “Ja en nee.”� “Hoe bedoel je?”� “Ik had bloemen voor haar gekocht en ik ben die gaan brengen toen ze nog sliep.”� “Alec, het is licht. Je kon onze soort verraden. Gisteren avond heb je, je al verraden aan dat mensenkind. Als Aro er van hoort zal het geen leuke dag worden voor ons beiden. Blijf voortaan bij haar vandaan.”� “Jane, dan zal ik je toch teleur moeten stellen.”� “Waarom?”� “Ik kan niet zonder haar. Ik heb sterke gevoelens voor haar.”� “Alec, wordt wakker! Ze is een mens, jij een vampier. Je bent een van de gevaarlijkste wezens op aarde. En trouwens zij is een zwakkeling. Mensen zijn altijd zwakkelingen geweest.”� “Jane, je vergeet dat je vroeger ook menselijk was.”� “Die tijden zijn voorbij, Alec. Ik zou haar best laten doen.”� Zei Jane en draaide weg.
Ondertussen terug bij mij.
“Amy, blijf nu is bij me.”� “Komaan, Amanda. Laten we even gaan spelen in het bos.”� “Amy, blijf nu hier.”� “Kom me dan pakken.”� Ze draaide lachend om en begon te lopen. “AMY! AMY! MAAK DAT JE TERUG KOMT! IK WAARSCHUW JE!”� riep ik. Nee ze kwam niet terug. Ik ging haar achterna. “Als ik Amy te pakken krijg, gaat het haar beste dag niet zijn.”� Ik begon ook te lopen. Na een tijdje lopen, stopte ik met lopen omdat ik een steek had. “Amy, godverdomme, waar zit je toch?”� Ik kreeg tranen in mijn ogen. “AMY! AMY, WAAR ZIT JE?”� riep ik. Ik ging al wandelend verder en bleef Amy roepen. Ik had niet gezien dat er ineens iemand achter me stond. Ik draaide me om en begon te gillen. “Rustig maar, Amanda. Ik ben het. Alec.”� “Alec, alsjeblief. Doe dat nooit meer. Ik heb al bijna een hartstilstand omdat ik mijn zusje nergens kan vinden. Ik kan haar nergens vinden, ik ben zo bezorgd.”� “Zal ik je helpen zoeken?”� “Als je het zou willen doen.”� “Tuurlijk wil ik het doen.”� “Bedankt, Alec. Ik zou ook ooit is iets voor jou moeten doen. Je hebt me gisteren avond gered van een stelletje griezels en nu dit. Ik ben jou echt heel dankbaar.”� Ik kreeg het enorm koud. Alec zag dat ik rilde. “Hier, doe dit om.”� Zei hij. Ik kreeg zijn zwarte mantel. “Maar straks krijg jij het nog koud.”� “Geloof mij maar. Ik heb het warm.”� Hij wandelde echt elegant, precies als een echte prins. Dat was me gisteren avond niet echt opgevallen. Ik zag een klein meisje op een boomstronk zitten. “Heb je me nu eindelijk gevonden?”� vroeg ze plagerig. “Amy, ik kan er niet mee lachen. Je had wel gewond kunnen raken. Ben je in orde?”� “Helemaal, zus.”� “Ik ga het straks met Taylor er over hebben welke straf dat wij je gaan geven.”� Zei ik op een strenge toon. “Maar, maar…”� “Je bent stout geweest, ik was enorm ongerust.”� Ze had ineens traanoogjes. “Dat helpt niet, meisje.”� “Ja, dat is waar ook. Bij Taylor werkt het meestal.”� Ze veranderde terug van gezichtsuitdrukking. “Kom, Amy, we gaan naar huis.”� “Ja, op een voorwaarde.”� “En die is?”� “Wie is die jongen?”� “Dit is nu Alec, Amy. Hij heeft me helpen zoeken achter jou.”� “Zo dat is nu de jongen waar je het over had deze ochtend,”� ze richtte zich tot Alec. “Mijn zus is verliefd op je.”� “Amy!”� zei ik al blozend. “Aahzo,”� Zei Alec glimlachend “voor mij is jou zus ook heel speciaal.”� “Oeoeoeoe wat heb ik gezegd. Liefde op het eerste zicht. Dit is zo romantisch.”� Ik was nu echt aan het blozen. “Kom, Amy, we gaan naar huis.”� “Ja, is goed want ik heb genoeg romantiek voor vandaag gezien.”� “Bedankt, Alec.”� “Is graag gedaan, en hopelijk zie ik jou snel weer.”� “Ik hoop het ook. En bedankt voor je mantel.”� Ik gaf hem terug. Ik en Amy draaiden ons om en gingen richting huiswaarts.

Reacties: