FanFic.nl

My life with Alec

My life with Alec (5)

Na een tijdje wandelen waren we thuis aan gekomen. “Amy, voor straf ga je nu naar je kamer. Je blijft er zitten tot dat ik je roep om te komen eten. Na het eten vlieg je terug naar je kamer.”� Zei ik op een strenge toon. “Moet ik nu echt de hele tijd op mijn kamer zitten?”� “Ja.”� Ze ging naar haar kamer. Ik ging naar de woonkamer. Taylor zat er tv te zien. Ik ging naast hem zitten. “Amy luistert al een tijdje niet meer naar me. Toen we langs een groot bos gingen, zette ze het op lopen. Ze vond het een spelletje. Ik was haar bijna kwijt gespeeld. Ze is de laatste tijd echt ongehoorzaam.”� “Heb je haar al een straf op gelegd?”� “Ik heb haar nu naar haar kamer gestuurd.”� “Dat is geen echte straf voor haar, dat weet je.”� “Ja, ik weet het maar ik vind het zo moeilijk om haar te straffen.”� “Amanda, als ze niet wil luisteren moet je haar straffen. Ik zal ze wel een straf geven.”� “Straf haar niet te hard, Taylor. Je weet dat ze nog jong is.”� “Ze moet leren dat ze bij jou moet blijven. Zeker in een bos.”� Taylor stond op en ging naar Amy’s kamer. Na een tijdje kwam hij terug. “Ze mag deze maand maar tot 6 uur buiten ’s avonds en daar bedoel ik mee dat ze dan moet thuis zijn. Dat is toch redelijk.”� “Dat is een redelijke straf. Bedankt, Taylor. Het was gemakkelijker geweest als mama en papa er nog waren. Ik heb het gevoel dat ik alles slecht doe en dat ik jullie in de steek laat.”� “Ama, zeg dat nu niet. Je doet het enorm goed. Je zorgt voor ons beter dan mama en papa ooit hebben gedaan. Toen als ze gestorven zijn, was jij degene die ons super gesteund heeft.”� “Ik had er namelijk ook niet zo moeilijk mee, ze zagen nooit naar me om. Het is niet dat ik de middelste ben dat ik geen liefde nodig had van hun. Ik heb nachtenlang liggen wenen omdat jullie meer aandacht kregen dan ik. Ze zeiden nooit tegen me dat ik iets goeds deed. Ze behandelde me altijd als iemand die niet van deze familie afkomstig was. Ze hebben jullie nooit zo behandelt. Ik was blij als ik het huis eens uit kon. Eerlijk gezegd, ze hebben mij als vuil behandeld maar ik mis hen.”� Er begon een traan over mijn wang te lopen. Toen volgde er nog meer. “Amanda.”� Zei Taylor. “Sorry, maar ik heb het even moeilijk. Toen Amy weg liep, was ik bang dat ik haar ook kwijt was.”� Amy kwam ook naar beneden. “Am?”� vroeg ze met een zacht stemmetje. Ik keek op. “Het spijt me zo, Amanda. Het spijt me echt zo.”� Zei kwam op af gelopen en sloeg haar armen rond mijn nek. Ze begon ook te huilen. “Jij bent beter dan mama, Amanda.”� Zei ze. Ik glimlachte. “Kom, Amy, je moet gaan slapen.”� Ik stapte uit de zetel en ging met haar mee naar boven. Ik stak ze in bed. Gaf haar een zoen op haar voorhoofd. “Goed slapen en tot morgen.”� Daarna deed ik het licht uit. Ik ging terug naar beneden. “Taylor, ik ga even wandelen.”� “Ja, is goed. Niet te laat thuis. En blijf deze keer uit de problemen.”� Zei hij. “Ik zal proberen.”� Knipoogde ik. Mijn ogen zagen nog wat rood van het huilen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.