FanFic.nl

Changing minds (TC)

3

Met een zucht liet Tom zich in een van de bedden van het ziekenhuis neervallen. De drie stapelbedden stonden in een kamer waar officieel enkel personeel mocht komen. De bedden waren bedoelt voor dokters als Tom, die net een vermoeiende operatie achter de rug hadden en nog ettelijke uren shift voor de boeg hadden.
Tom had niet eens de moeite gedaan om het licht aan te doen, hij had gewoon de deur weer achter zich dicht gedaan, zich op een van de bedden neergegooid, en lag al na een minuut te slapen op de smalle matras.

Het gepiep van het machientje aan zijn heup maakte Tom wakker. Vermoeid opende hij zijn ogen en aan de lichtgevende wijzers van zijn horloge kon hij zien dat ze hem slechts vijf kwartiers rust hadden gegund. Hij strompelde de kamer uit en het wit van de gangen deed pijn aan zijn ogen. Hij bekeek zijn pieper en zag dat er een noodgeval was. Hij zuchtte, maar toen hij zag dat de patiënt op kamer zes lag, wist hij niet hoe snel hij er moest geraken.
Toen hij aankwam was alles al onder controle. Gerry lag op zijn bed vastgebonden en was er versuft van de medicatie. De dokters en verpleegsters die aanwezig waren, verlieten de kamer en Tom zag hoe leeg het was. Te leeg. Net zoals hij de vorige keer dat de jongen een aanval had gehad, ging Tom naar de deur van de badkamer. Zachtjes klopte hij op de deur.
“Bill?”� Hij kreeg geen reactie.
Voorzichtig voelde hij aan de klink van de deur. De deur was niet op slot. Hij duwde de deur open. De kamer was donker en koud, en al snel kwam hij tot het besluit dat Bill er niet was.
Hij verliet de kamer en op de gang liep hij meteen naar Maarten toe, hij was bij Gerry’s aanval geweest.
“Maarten, was er nog iemand in de kamer toen hij en aanval kreeg?”�
“Nee, de kamer was leeg.”�
“Dokter Wissels, we hebben u nodig!”� Achter hen klonk de stem en nog voor Tom iets anders kon vragen, was Maarten weg.
Tom bleef met een dubbel gevoel achter. Aan de ene kant was hij opgelucht. Bill was niet opnieuw het slachtoffer geworden van het zinloze geweld. Ookal kon Gerry er niets aan doen, het geweld bleef zinloos. Aan de andere kant wist Tom nog steeds niets. Als Bill niet in de kamer van zijn vriend was, waar was hij dan wel? Zou hij nog steeds bij Jorinde zitten?
Hij draaide zich om en zag dat de kamerdeur van Jorinde zoals altijd openstond. Hij liep de kamer binnen en zag dat de twee aanwezigen sliepen, beide in slaap gevallen bij het kijken van een film. Het beginmenu van Avatar stond op de televisie en de muziek speelde zachtjes op de achtergrond.
Het verbaasde hem niet dat ze sliepen, het was twintig over twaalf. Jorinde had haar slaap nodig, Bill had waarschijnlijk al veel te lang niet meer geslapen.
Hij nam de afstandsbedieningen en zette de televisie en de Dvd-speler uit. Gelijk met dat hij de machientjes op de tafel neerlegde, schoot Bill wakker.
“Wat kunnen slapen?”� vroeg Tom meteen.
Bill geeuwde terwijl hij instemmend knikte. Hij keek naar het meisje dat in het bed waar hij naast zat, lag te slapen.
“Ik denk dat ik terug naar Gerry ga. Hoe laat is het trouwens?”�
“Twintig over twaalf. Gerry slaapt trouwens, hij heeft net opnieuw een aanval gehad.”� Bill zuchtte.
“Het is goed dat hij morgen geopereerd wordt. Het gebeurt steeds vaker. Eerst eens in de zoveel maanden, toen een keer in de maand, toen elke week, daarna elke dag, en nu...”�
“Ik begrijp het.”�
Zwijgend stond Bill recht . Hij wierp een laatste blik op Jorinde en liep dan naar de deur.
“Bill, wacht.”� Hij draaide zich weer om. “Ik begrijp dat je het heel moeilijk hebt nu, dus als er iets is, mag je altijd naar me toe komen.”� Zei Tom twijfelend.
“Bedankt.”� Antwoordde Bill met een kleine, vermoeide glimlach.
Hij ging weer naar de kamer van zijn vriend en de kamer van Jorinde vulde zich met stilte. Tom bekeek snel haar status en besloot dan om zelf ook maar weer eens te gaan slapen. Opnieuw sjokte hij naar de kamer waar de bedden stonden en legde zich extra stil in een van de bedden neer. De adem van de slapende Maarten in het bed boven hem werkte slaapverwekkend, en al snel lagen de twee neurochirurgen onder elkaar te slapen.

Voor de tweede keer die nacht werd Tom wakker van een luid gepiep. Deze keer was het echter niet zijn pieper, maar waren het de veren van het bed waar hij in lag die piepten. Kreunend opende hij zijn ogen en zag Maarten naast zijn bed staan.
“Sorry, ik wist niet dat je hier lag en ben gewoon op je matras gaan staan toen ik naar onder kwam.”�
“Het geeft niet, hoe laat is het?”�
“Kwart over zes. Ik ga ontbijten en een paar liter koffie naar binnen slurpen zodat ik over twee uur fatsoenlijk kan opereren.”� Tom knikte en kon een geeuw niet onderdrukken.
“Ik ga mee, dan doe ik ook nog eens wat sociaal.”�
Met de slaap nog in hun ogen liepen Tom en Maarten door de gangen van het ziekenhuis. De cafetaria die altijd open was bood hen de kans om een stevig ontbijt te nemen, en die kans lieten ze niet gaan. Spek, eieren, brood en koffie belandde op hun plateaus en na het afrekenen zette ze zich in een hoekje aan het raam neer.
Het was zomer en de zon begon aan haar taak om de mensen op te vrolijken met haar warmte. Stilzwijgend bekeken de twee artsen het schouwspel terwijl ze hun ontbijt naar binnen speelden. De zon was iets dat je als chirurg niet vaak zag, dus de twee jongens genoten elk moment dat ze maar konden van haar.
Maarten legde net zijn mes neer op zijn bord toen een hels lawaai de kantine vulde. Deze keer waren hun piepers wel de oorzaak van het feit dat iedereen die het hoorde zich schrok. Zuchtend bekeken ze de code, en vlogen toen tegelijk recht. Tijd om hun borden weg te zetten hadden ze niet, ze moesten zich haasten.
Ze moesten zich haasten naar kamer zes.
Tegen de tijd dat ze de kamer van Gerry bereikten, waren twee verpleegsters druk bezig met hem op het bed te houden. Tom zag Maarten naar de kast vliegen om de medicatie te nemen en besloot om zelf de zusters te helpen. Het eiste veel van zijn vermoeide lichaam om dat van de woedende jongen op het bed te houden.
Eens het kalmeermiddel in zijn bloedbaan zat, nam de kracht van Gerry af. Hij raakte bewusteloos, wat niet veel later in een slaap veranderde. Tom zuchtte opgelucht. Nog twaalf en een half uur zou dit zo doorgaan, dan zou de operatie beginnen, dan zouden zijn leven en dat van Bill weer normaal worden.
Een vijfde persoon kwam de kamer binnen en iedereen richtte zijn aandacht op hem. Bill keek de dokters verbaasd aan toen hij de kamer binnenstapte.
“Wat is er aan de hand?”� Hij keek rond en toen zijn blik op zijn vriend viel, begreep hij meteen wat er gebeurd was. “Oh, hij heeft weer…”� hij maakte zijn zin niet af.
De dokters en verpleegsters knikten en verlieten een voor een de kamer, op Tom na.
“Je ziet er beter uit, heb je nog wat kunnen slapen?”�
“Ja, ik ben net gaan ontbijten.”� Er viel een stilte tussen hen en Bill ging in de stoel naast het bed zitten.
Hij nam de hand van Gerry vast en zuchtte toen hij naar het slapende gezicht keek.
“Morgen is het allemaal voorbij, Gerry. Morgen moeten we geen pijn meer lijden, dan is het afzien gedaan. Morgen is het voorbij.”� Hij zuchtte opnieuw en zijn adem trilde.
Tom ging twijfelend naast hem staan en legde voorzichtig zijn hand op zijn schouder. Bill reageerde er niet op.
“Je houdt je sterk, dat vind ik erg moedig van je.”� Opnieuw kreeg hij geen reactie.
Tom besloot om hem wat ruimte te geven en verliet de kamer.
Bill zat ondertussen nog steeds met Gerry’s hand in de zijne en een eenzame traan gleed over zijn wang.
Morgen leek zo veraf.

[reacties??]

Reacties: