FanFic.nl

Spring Nicht [5-Shot]

3.

Ik word wakker met een zwaar hoofd. Het was laat gisteren. En ik heb Babsi gedumpt, herinner ik me plots. Met een kreun duw ik me overeind van de matras en bekijk de hotelkamer met kleine oogjes. Het spoor kleren van de deur tot het bed is een stille getuige van hoe ver weg ik gisteren was. Ik voel me niet schuldig. Ik had de alcohol nodig om de moed te hebben om Babsi te bellen, en daarna om haar reactie door te spoelen.
Drie klopjes op de deur. Grommend sleep ik me uit bed, er van overtuigd dat het Tom is. Maar het gezicht dat me aanstaart wanneer ik de deur met een ruk open, is alles behalve dat van mijn broer. Tenzij hij plots lichtblond haar en blauwe ogen heeft gekregen.
‘Vande!’ Ik neem mijn aanloop en spring in haar armen, het feit dat ik een kop groter ben dan zij volkomen negerend.
‘Wat doe jij hier?’ kan ik eindelijk uitbrengen wanneer ik haar volledig overenthousiast mijn kamer in heb gesleurd en haar lange sjaal in al mijn hyperheid als een wurgslang om haar hele hoofd gewikkeld heb.
‘Nou…’ komt het gedempt uit de donkerrode wol, ‘als ik me goed herinner was jij vorige week jarig.’ Ze knoopt haar jas los en haalt een plat pakje in felblauw papier tevoorschijn. Kleren, voel ik meteen. Met mijn breedste grijns haal ik een zwart shirt met een groot rood doodshoofd tevoorschijn.
‘Ah, Vande! Het is prachtig!’ gil ik en trek het meteen over mijn hoofd. Ze glimlacht, maar meer dan dat komt er ook niet uit. Niet van haar gewoonte.
‘Hey, scheelt er wat?’ Ze haalt haar schouders op.
‘Waar is Babsi?’ Mijn glimlacht glijdt meteen van mijn gezicht. Ik friemel ongemakkelijk aan het shirt. Het ruikt nog naar nieuw.
‘Babsi en ik, da’s over. Sinds gisteren nog maar.’ Ze reageert niet. Het lijkt alleen of er onder haar gezicht even iets trekt. ‘Vande, wat is er? Je bent zo stil.’ Ze ademt zwaar uit en loopt naar de balkondeuren. Ik raap mijn jeans van de grond en hink achter haar aan met één been halverwege een broekspijp.
‘Kom even hier.’ zegt ze zonder me aan te kijken. Ik ga naast haar staan. Ze leunt met haar onderarmen op de reling en staart voor zich uit naar een punt in de verte dat alleen zij lijkt te zien. ‘Vertel over Babsi.’ Ik wil haar aankijken, maar ze heeft haar ogen intussen gesloten. Ik zucht en begin te vertellen. Over Babsi, over hoe ik plots niet meer om haar gaf zoals zou moeten. Over hoe de afstand tussen ons en de drukte in mijn leven haar steeds meer naar de achtergrond drong. Over het besef dat ik haar niet eens miste.
‘Ik kon er niet over liegen. Babsi is de ware niet voor mij en daar kon zij niets aan doen, en ik ook niet. Je weet hoe ik denk over ware liefde, Vande. Ergens bestaat ze, dat éne meisje voor wie ik alles ben en zij alles voor mij. Op haar wacht ik, en naar haar ga ik op zoek.’
‘En waar is ze dan, die ware van jou?’ Ik schrik van de toon van haar stem.
‘Dat weet ik niet,’ zeg ik stil. ‘Misschien kom ik haar op een dag tegen op straat en zal ik het dan weten.’ Vande opent haar ogen. Het is koud en helder, ik ril in mijn nieuwe t-shirt. Ze kijkt me aan. Het blauw van haar ogen is niet te onderscheiden van de lucht, zo licht alsof er vogels in en uit kunnen vliegen. De hemel ontdubbelt en komt dichterbij, blauwer dan ooit. Een knipoog met twee ogen, haar wimpers sluiten zich als gordijnen, ik voel haar adem en dan haar lippen.
Zo zacht, zo licht, alles voelt blauw. Een kus die vliegt, een adem die brandt. Ik doe een stap achteruit en versplinter het moment. Ze kijkt me aan, ondoorgrondelijk, haar ogen verliezen hun diepte en ik weet dat er op dit moment iets onherstelbaar kapot gaat tussen ons.

‘Vande… waarom deed je dat?’ vraag ik stil. Ze zwijgt en staart weer naar datzelfde punt, haar hemelogen worden star. Ik durf haar niet aan te raken. Waarom moest ze alles wat wij hadden zomaar overboord gooien?
‘Ik heb een vriendje.’ Ik heb geen idee waar die woorden vandaan komen, ze lijken uit de lucht te vallen. Ik gaap haar aan, alsof ik mezelf moet overtuigen dat ze dat echt gezegd heeft.
‘Waarom… daarnet…’ probeer ik nog maar ze praat er gewoon doorheen.
‘Hij heet Markus. Je kent hem niet, hij gaat naar een andere school.’ Ze loopt achteloos de kamer weer in. Ik sla de balkondeur hard achter me dicht. Geen reactie.
‘Vande, ik wil dat je weggaat.’ Ik snap niet waarom ik het zeg. Ik weet ook niet waarom ik me zo verraden voel, waarom het me zo raakt dat ze me kuste terwijl ze een vriendje heeft. Maar het is zo, en ze doet het, wikkelt traag haar sjaal weer om haar hals en loopt naar de gang. Ik duw de deur achter haar in het slot en val er met mijn rug tegenaan. Waarom moet Vande altijd alles zo ingewikkeld maken?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.