FanFic.nl

Flames

Chapter Five

"Ik zal je helpen, Jen." Hij slaat zijn armen om me heen, tot mijn ontzettend grote verbazing, en geeft me een knuffel. Zijn huid gloeit, als warme kolen in de winter. Het bonzen van zijn hart is heerlijk dichtbij. Ik durf bijna niet te ademen, en ik kan met geen woord de vreugde beschrijven die ik voelde. De wolven grommen, en de donkere grijze die het happigste -letterlijk- was om me te doden, verdwijnt met een woedende grauw in de struiken en loopt weg. Ook de leider kijkt me fronsend aan. Ik negeer hem, doe zachtjes mijn armen rond Jacob heen. Ik weet dat ik sterker ben dan vroeger, en ik wil alles behalve zijn botten breken. Hij zucht.
"Ik ken wel iemand die je kan helpen, want je ziet er niet al te best uit." Beschaamd sla ik mijn ogen neer.
"De Cullens?" vroeg de andere jongen. Jacob knikt.
"Ze zijn de enigen. En ik wil geen reden hebben om Jen-" Hij maakt opnieuw zijn zin niet af, maar ik besef maar al te goed wat hij bedoelt.
"Als ze willen."
"Dat denk ik wel. Vooral Carlisle. Hij is redelijk voor zijn soort." Ik durf niet te vragen wie de Cullens zijn, maar Jacob loopt de struiken in.
"Ik ben de rosse, volg me." Ik snap niet wat hij bedoelt, maar als ook Sam weer in het struikgewas verdwijnt en de wolven achteruitgaan, kan ik raden dat hij zich zal veranderen. En niet veel later komen er inderdaad twee wolven tevoorschijn. De reusachtige zwarte die me nog steeds bang maakt, en een nog grotere roestbruine wolf. De rosse. Echt wat voor Jacob om zichzelf zo te noemen. Hij kijkt me een seconde aan, en rent dan weg. Even kijk ik hem na, tot de zwarte wolf dreigend gromt. Ik ren achter Jacob aan, en het kost me een beetje moeite om hem bij te houden. Hij is erg snel, maar dat moeten ze wel zijn. Als ze dienen om mensen zoals ik te doden.
Een brede, glinsterende rivier. Hier en daar drijven stukken ijs in het water. Jacob laat een langgerekt gehuil horen, en ik huiver bij de dierlijke klank. Ik zie hoe Jacob zijn oren na een paar minuten spitst, en ik volg zijn voorbeeld.
"Je riep, Jacob?" Ik deins achteruit voor de bleke man die aan de overkant is verschenen toen ik even met mijn ogen knipperde. Jacob wacht even, en een tweede figuur vervoegt zijn vriend.
"Die nieuweling is een vriendin van hem. Hij wil dat we haar leren hoe ze zich aan het verdrag moet houden." De okerkleurige ogen hebben me helemaal in hun macht. Ik ruik hun zoete geur, ik zie hun bleke huid, en bovenal, ik hoor geen twee extra harten kloppen, dus ze moeten wel net als ik zijn. Maar die ogen, waarom zijn de mijne rood?
"Ik ben Carlisle, dit is mijn zoon Edward," zegt de eerste man. De tweede kijkt me doordringend aan. Zijn blik maakt me bang, alsof hij recht in mijn hoofd kan kijken.
"Jennifer. Hoe weet hij wat Jacob..."
"Ik lees gedachten." Mijn ogen gaan ver open, ik knijp mijn handen tot vuisten. Gedachtelezen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.