FanFic.nl

Spring Nicht [5-Shot]

Epiloog

Dat is intussen drie jaar geleden. Drie jaar sinds die avond, sinds Vande een eind maakte aan een leven dat ze nooit heeft kunnen leiden zoals ze wilde. Een leven dat haar meesleurde tot ze uiteindelijk niet meer kon vechten en alles opgaf, zichzelf en de rest van de wereld. Zelfs mij.
Ik verwerk het niet. De dokter zegt praten, alsmaar praten. Maar ik kan het niet meer. Ik wil het niet vergeten, ze is elke dag weer het eerste en laatste wat ik voor me zie, en alles daar tussenin herinnert me wel op een bepaalde manier aan haar. Telkens als ik tijdens een concert een meisje met blond haar en lichtblauwe ogen zie, doet er iets pijn in mijn borst. Ik schreef een nummer voor haar, een tekst en een melodie waarin ik mezelf binnenstebuiten keerde, en een videoclip die me zelfs tijdens de opnames aan het huilen maakte. Spring Nicht. En ik huil bij de geur van lelies. Niet zichtbaar, maar vanbinnen, zoals zij. Misschien maakt dat het alleen nog erger, dat gevoel van verdrinken in jezelf.
Maar het zijn vooral haar woorden, die laatste woorden die nog steeds echoën in mijn achterhoofd tot mijn oren ervan rinkelen, tot alles witte ruis wordt met alleen haar stem ertussendoor.
‘Het spijt me echt. Maar ik hou van je.’

A thousand other boys could never reach you
How could I have been the one
I saw the world spin beneath you
And scatter like ice from the spoon

Ik weet niet wanneer ik het besefte. Misschien was het altijd al zo, maar ik wist het pas toen het te laat was, toen ze al op de rand stond. Maar ergens tussen haar woorden en haar sprong, tussen haar tranen en haar lippen, heb ik het beseft, toen het te laat was, toen ik het haar niet meer kon vertellen. Ik hield van haar. Niet als een broer, ik hield, en hou nog steeds, echt van haar.
Dat is de reden waarom ik haar niet kan laten verdwijnen in het grijze verdomhoekje van mijn geheugen. Dat is de reden waarom ik nooit meer van een ander meisje zal houden zoals van haar. Dat is de reden waarom ik verdrink. Ik hou van haar. En ik had haar kunnen redden als ik het eerder beseft had. Als zij het me eerder had laten beseffen.
Is het mijn schuld? Is dit mijn straf? Ik denk het. Ik heb haar laten gaan. Daarom moet ik haar elke dag weer zien vallen, in dat eindeloze licht. En daarom ruik ik nog steeds lelies wanneer ik mijn ogen sluit. Lelies en nat asfalt.

Reacties: