FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 9: Let's Eat

Opgelucht zuchtend keek Jayla naar het ‘verboden’ affiche dat niet op het raam hing. Eindelijk, ze had een restaurant gevonden waar het niet verboden was om je pokémon uit hun bal te laten. Er was alleen maar een regel die bepaalde wat de maximale grootte van je uit zijn bal gelaten pokémon kon zijn. Niks waar Zero en Tsubaki niet aan voldeden, in ieder geval. Ze draaide zich om, en grijnsde naar de twee pokémon die zojuist nog achter haar hadden gestaan. “Geregeld! We gaan hier eten!”� deelde ze mee. De pokémon knikten beide gretig. Ze waren al de hele ochtend opzoek geweest naar een restaurant waar pokémon niet in hun bal hoefden te blijven, wat geen pokémon center was. Een opdracht die vrijwel onmogelijk had geleken als je naging hoe lang ze er over hadden gedaan. Vaagjes wenkte ze haar pokémon met haar hand terwijl ze naar de schuifdeuren van het restaurant liep. Hopelijk was het eten even goed als de klantvriendelijkheid. Nieuwsgierig liet ze haar blik door het restaurant heen glijden, onbewust kijkend of Mike er toevallig zat. Nee. Geen Mike. Ook geen Jamie, gelukkig. Voor de tweede keer gingen haar ogen rond, deze keer op zoek naar een plaats om te zitten. Haar blik viel op een tafel waar nog niemand aan zat. Een glimlach trok over haar gezicht heen. Precies goed.

Tevreden trommelend op het tafeltje dat ze hadden geclaimd, keek Jayla naar de menu kaart. Er waren voldoende gerechten om uit te kiezen. Misschien waren het er zelfs te veel. “Hmn…”� fronste ze, het kabaal dat van Zero en Tsubaki af kwam negerend. De pokémon van de andere trainers maakten ook kabaal. Wat zou het dan uitmaken als die van haar dat ook deden? “Niet vechten,”� mompelde ze afwezig terwijl ze probeerde te kiezen tussen een portie friet, tomatensoep, of een saté schotel. Wat ze zou drinken stond al vast. Sinas. Echt wel. Cola? Nee bedankt. Anderen mochten het van haar met gerust hart drinken, zolang ze het maar uit haar buurt hielden. Misschien zou het verstandig zijn om de saté schotel te nemen. Wie weet hoe lang het zou duren voordat ze een volgend restaurant om te eten zou kunnen vinden… “Zero, Tsubaki, stoppen,”� zei Jayla toen ze haar pokémon opnieuw luid tekeer hoorde gaan. Had ze die twee daadwerkelijk zo slecht opgevoed? Niet dat ze al zo lang met ze om ging, maar… het ging om het idee. De waarschuwing hielp niet, met als resultaat dat de twee pokémon alleen maar rumoeriger werden. Geïrriteerd klemde ze haar kaken op elkaar. “Nu is het afgelopen met dat kabaal!”� bulderde ze, met haar rechter vuist op de tafel slaand om een zogenaamd dramatisch effect te creëren. Een steek van pijn schoot door haar hand. “Auww…”� jammerde ze, pijnlijk met haar linker hand over haar zere hand wrijvend. Tranen van de pijn waren zichtbaar in haar ooghoeken. Jezus, sinds wanneer waren tafels zo hard?

“Is.. deze plek…vrij?”� hoorde ze iemand zeggen. Haastig wreef ze met de rug van haar handschoen langs haar ogen in een poging de tranen weg te krijgen. Met een vreemde grijns op haar gezicht keek ze naar het persoon dat haar had aangesproken. Een rood t-shirt was het eerste wat ze zag, gevolgd door het gezicht van een meisje van ongeveer haar leeftijd. Wat moest ze wel niet van haar denken? “Sorry, mijn schuld,”� mompelde Jayla terwijl ze hoopte dat het er uit had gezien alsof ze haar haren aan de kant had geveegd. Het andere persoon glimlachte vriendelijk. “Ah! Natuurlijk!”� riep Jayla uit, plotseling de vraag die het meisje had gesteld herinnerend. Ze begon te grijnzen, haar blik onwillekeurig door het restaurant laten glijdend. Het was inmiddels behoorlijk druk, en er waren nog maar enkele plaatsen niet bezet. Jayla knikte. “Ja, natuurlijk! Ga zitten!”� zei ze, gebarend naar de nog onbezeten plaatsen tegenover haar. “Bedankt,”� reageerde het meisje op haar beurt. Kort keek ze naar de reactie van haar Pokémon. Ze schenen beide wonderbaarlijk genoeg gekalmeerd te zijn. Ze volgde de nieuwsgierige blik van Zero, om tot de ontdekking te komen dat het meisje ook een pokémon bij zich had. “Is dat je enige pokémon?”� vroeg Jayla. Met een vragende blik in haar ogen keek ze naar de Cyndaquil die op de stoel naast het meisje was geklommen. Het meisje glimlachte. “Uhu. Dit is Burn, mijn Cyndaquil,”� stelde ze haar pokémon voor. Jayla grijnsde, en keek vervolgens weer naar haar eigen pokémon. “Dit zijn Zero,”� ze wees eerst op haar Treecko, om vervolgens naar haar Swablu te wijzen, “en Tsubaki.”�

Smakelijk begon Jayla te eten van haar saté schotel. Het had een tijdje geduurd voordat het eten eindelijk werd geserveerd door de drukte. Het eten voor de pokémon was, natuurlijk, al een stuk eerder geserveerd. Het eten hoefde niet te worden opgewarmd, waardoor het ook een stuk sneller klaar was. Jayla wierp een vluchtige blik op het eten dat het meisje had besteld. Ze had voor friet gekozen. Wat was haar naam ook al weer? Hadden ze zich eigenlijk wel aan elkaar voorgesteld? Zover zij zich kon herinneren niet, in ieder geval. “Oh! Mijn naam is overigens Jayla. Jayla Driver,”� stelde ze zichzelf voor, haar hand over haar bord heen uitstekend naar de blondine tegenover haar. Het meisje stopte met eten, en schudde de hand van Jayla. “Aangenaam. Mijn naam is Rachel. Rachel Duquesne,”� stelde zij zich op haar beurt voor. Jayla knikte, hoopte dat ze de naam zou onthouden, en ging weer verder met eten. Nu ze er over nadacht, Rachel was het eerste meisje wat ze op haar reis had ontmoet. Natuurlijk was ze er wel meerdere tegengekomen, maar het was niet zo dat ze daar ook daadwerkelijk een gesprek mee was gestart. Eigenlijk was dat redelijk triest. Zou je van iemand van haar leeftijd niet eerder moeten verwachten dat ze rondhing met andere meisjes? Natuurlijk kon ze er niets aan doen dat ze haar vroegere vriend had ontmoet. Of wel soms? Afwezig staarde Jayla naar haar pokémon. Was het normaal voor een beginnende trainer om niet te weten waar je mee bezig was?

Reacties: