FanFic.nl

De Perfecte liefde

De Perfecte Liefde

En wat mag dat dan wel zijn? ‘De Perfecte Liefde’? Vraagt de man zich af, zittende op de lange steiger die uitzicht geeft op het eindeloze water.

Want hoe kunnen wij mensen perfectie ervaren? Wij zijn zelf immers niet eens perfect. We veranderen constant, iets wat perfectie niet zou hoeven. Dat is immers al perfect. We worden oud en verlangen dan terug naar toen we jong waren, terwijl we toen juist met ongeduldige blikken naar de toekomst keken.


Het beeld verandert, de man komt een keuken binnen. In het hele huis is het stil, onaangenaam stil. Alsof er net iemand boos is weggestormd en een onopvulbare leegte heeft achtergelaten. Op het aanrecht staat een kom vol boontjes, en er hangt een geel post-it’je aan:

“Dop ze toch eens zelf”�


Opnieuw veranderd het beeld, het is donker buiten en de man staat voor een huis waar alle lichten uit zijn. Hij voelt in zijn zakken en vloekt als hij merkt dat er geen rinkelende sleutels uit tevoorschijn zullen komen. Hij belt aan bij het huis, maar de lichten blijven uit. Hij belt nog eens aan. Klopt op de deur. Bonst op de deur. Schreeuwt uit pure frustratie. Krijgt dan de sloffen van de knorrige buurvrouw naar zijn hoofd.


Opnieuw in de keuken, ditmaal staat er een vrouw tegenover de man. Beiden kijken elkaar kwaad aan, tot de vrouw uitbarst "Ik ben verdomme niet het antwoord op í¡lles! Ik weet het ook niet! Waarom ga je zélf niet eens zoeken?!"


Verder terug in de tijd, de man is nog een jongen en tegenover hem zit een meisje. Het meisje. Ze trekt één wenkbrauw omhoog terwijl hij zijn grap in het water ziet vallen. "Dat was zó niet-grappig."


Nog altijd een jongen, nu aan tafel bij zijn ouders. Het meisje zit tegenover hem en er heerst een ongemakkelijke stilte. Zijn moeder kijkt hem afkeurend aan. Later op de avond zal er een lí¡ng gesprek gevoerd worden tussen vader en zoon.


Een duistere slaapkamer met een tweepersoonsbed, waarvan de ene helft al leeg is. De man veert overeind als zijn slaap ruw wordt onderbroken door een plens water in zijn gezicht. Dan wordt hij verblind door het licht van buiten als de gordijnen met een ruk geopend worden.

"Opstaan. Nu." Oh, God. Ochtendhumeur.


Het meisje was niet speciaal, een gewoon meisje waar je zomaar langs kon lopen zonder haar echt op te merken. Ze deed niet raar, trok niet de aandacht door zich weinig verhullend aan te kleden. Ze blonk niet ergens specifiek in uit. Niet iemand om voor altijd te onthouden, eerder om al heel snel vergeten te zijn.


"Nog heel eventjes!"


De man zit er nog steeds. Aan het einde van de steiger, al denkende. Denkende aan het verleden. Momenten van even geleden, maar ook van jaren terug. Hij probeert die perfectie te vinden, al is het maar één moment. Maar aan alles kan gesleuteld worden, alles had beter, mooier of leuker gekund.


Het beeld verandert weer, de man zit in een woonkamer. Zijn handen omklemmen een krant waarvan hij nog geen enkel stuk gelezen heeft, terwijl hij er al een kwartier zit. Op zijn gezicht ligt een frons en door het huis klinkt een valse zangstem die door merg en been lijkt te gaan. De vrouw staat onder de douche.


"Ik bén jou niet! Ik ben mezelf, leer er maar mee leven!"


In het duister weerklinkt het gekraak van een gebroken hart.

"Ik heb je bedrogen"


Opnieuw terug in de tijd, de jongen zit in een bar en heeft nét contact met het meisje met de lange benen als dat contact opeens verbroken wordt doordat er een ander meisje recht voor hem gaat zitten. Minder aantrekkelijk. Met een minder interessante uitstraling.

"Hoi"


"Hoi" De man kijkt op, uit zijn overpeinzingen opgeschrokken van een stem. De vrouw kijkt hem met een verontschuldigende blik aan. "Mag ik naast je komen zitten?"


De man glimlacht "Natuurlijk" en hij schuift een eindje op. De vrouw komt naast hem zitten en voor een hele tijd zitten ze daar, samen, in stilte. Maar binnenin de man weerklinkt opeens muziek. Muziek van de realisatie.



Het verschil. Denkt de man, terwijl zijn vingers de hare zoeken. Perfectie is het dan wel niet. Maar misschien, heel misschien hebben wij in al onze imperfectie wel perfecte liefde gevonden...


Ja, iedereen praat wel altijd over de ware liefde, de echte liefde, maar daar klopt helemaal niks van. Wat zij perfectie noemen, is de goede momenten ophemelen en de slechte weglaten. Dat is geen perfectie.

Reacties: