FanFic.nl

Unexpected Friendship

65. Living in the Past, Thinking about the Future

Yvonne's P.O.V.

Eenmaal in de slaapvertrekken aangekomen keek ik eerst even of er iemand was voordat ik het pas geleende boek uit mijn tas haalde. Ik had wel verwacht dat er niemand zou zijn, aangezien de wederhelften van de vastgeplakte Zwadderaars niet in de leerlingenkamer mochten. Ik zette het kussen rechtop tegen de muur en ging ertegenaan zitten. Toen opende ik het boek op de eerste pagina.

Geachte lezer,

Gefeliciteerd met uw aankoop! U bent nu de trotse eigenaar van deel één van de reeks Praktische Verdedigingsmagie als Wapen Tegen de Zwarte Kunsten, geschreven door H. Jacobs. Deze reeks laat u kennis maken met de mogelijke gevaren in de toverwereld, en hoe u zich hiertegen kunt verdedigen. Als u dit boek eenmaal gelezen hebt en deze kunt toepassen in het echte leven bent u natuurlijk niet opgewassen tegen ervaren tovenaars, maar u zult toch zeker een goede kans maken tegen mensen gelijk aan uw leeftijd*. Deel één is de absolute basis van het verdedigen tegen de Zwarte Kunsten. In dit deel maakt u vooral kennis met vloeken die u in de vorige schooljaren al geleerd heeft. In deel twee leert u al iets gevorderdere vloeken. In deel drie begint het echte werk. Deze vloeken zijn een stuk moeilijker. Deel vier is zelfs van hoog niveau. Deel vijf is tot slot een korte samenvatting van alle boeken samen, en de belangrijkste vloeken en tegenvervloekingen staan daar nogmaals in vermeld. Voor alle boeken geldt dat de tegenvervloekingen achter in het boek staan, en de vloeken voorin. Dit is misschien wel handig om te weten als een van uw vloeken met spoed ongedaan gemaakt moeten worden.

Veel plezier met uw exemplaar van Praktische Verdedigingsmagie als Wapen Tegen de Zwarte Kunsen.

Hoogachtend,

H Jacobs.

*Dit geldt niet voor tovenaars die dit boek ook hebben gelezen, of hoogbegaafden. Wij stellen ons niet aansprakelijk voor mogelijke verwondingen of verliezen.

Ik bladerde nog iets verder door het boek heen, op zoek naar de tegenvervloekingen. De lijn tussen vloeken en tegenvervloekingen was duidelijk aangegeven met een rode pagina in het boek. Ook zag je als je het boek dicht deed dat de pagina’s met vloeken een donkerdere kleur hadden dan de pagina’s met tegenvloeken, zodat je het zo op de goede pagina open kon slaan. Achter in het boek was een register waarin je alle spreuken kon vinden. Het nummer van de pagina waar de uitleg stond stond erachter. Mijn oog viel op de spreuk Amnesia. Van deze spreuk had ik meerdere keren gehoord, en ik was wel nieuwsgierig. Ik bladerde naar bladzijde 145, het nummer dat achter de spreuk stond. Meteen werd ik overladen met bewegende kleurenfoto’s en tekeningen die uitleg gaven over hoe je de spreuk het beste uit kon voeren. De spreuk had de titel Gevorderd gekregen en ik kon wel zien waarom. Deze spreuk leek me zelfs voor een vijfdejaars ingewikkeld. De spreuk Amnesia moest tegelijk met een hele lange en snelle zwiep uitgesproken worden, maar wel precies op het juiste moment. Ik pakte mijn toverstok uit mijn gewaad en zette mijn kussen nog iets rechter. Toen ging ik er recht voor staan en mompelde zachtjes de spreuk.
‘Amnesia.’
Er gebeurde niets en ik probeerde het nog een keer, maar nu ietsjes harder en duidelijker.
‘Amnesia.’
Weer gebeurde er niets. Ik besloot het nog een laatste keer te proberen. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me diep. Ik nam een diepe teug adem en richtte mijn toverstok op het kussen. Mijn arm maakte een lange zwiep en…
‘Amnesia!’
Een warm gevoel ging door mijn lijf en het kussen vloog zeker een meter de lucht in. Gelijk op dat moment zwaaide de deur open. Ik kon nog net mijn toverstok achter mijn rug verbergen.
‘Wat is dat voor lawaai?’ Vroeg degene die de deur had geopend. Het was Lili.
‘Niets, ik was gewoon aan het oefenen,’ zei ik droogjes. Wat ik precies aan het oefenen was hoefde ze niet te weten, en zeker niet dat ik het niet eens hoefde te kennen.
‘Wat heb je daar?’ Haar ogen waren gericht op het boek dat ik voor me op bed had liggen. Snel ging ik erbovenop zitten.
‘Wat heb ik waar?’ Vroeg ik. Natuurlijk trapte ze daar niet in.
‘Dat boek onder je kont, slimpie. Dacht je echt dat je dat zo kon verbergen? Zelfs Kenneth heeft niet zo’n grote derrière.’ Lili imiteerde een perfect Frans accent en ik schoot in de lach. Zonder dat ik het door had had ze het boek al onder me vandaan getrokken.
‘Praktische Verdedigingsmagie als Wapen tegen de Zwarte Kunsten. Zozo, doe maar duur. En sinds wanneer studeer jij?’
Ik gaf geen antwoord en deed een poging het boek uit haar handen te trekken, maar ze was me voor. Ze rende naar de andere kant van de leerlingenkamer en bladerde ondertussen door het boek heen.
‘Een boek voor vijfdejaars zelfs. En jij noemt jezelf nog een Zwadderaar? Weet je zeker dat je niet tussen de Ravenklauwers thuis hoort?’ Plaagde ze.
‘Lili, geef hier!’
Op dat moment vloog er een uil door het raam heen. Ze belandde precies op het bed van Lili en even waren we allebei stil. Ik was de eerste die weer bij kwam en dat moment benutte ik door het boek uit haar handen te gristen.
‘Hebbes!’
Heel even draaide ze zich nog om, maar toen richtte ze haar aandacht op de uil die inmiddels onrustig op haar bed rondjes aan het draaien was. Voorzichtig haalde ze het briefje van haar poot af en gaf de uil een uilensnoepje. Deze vloog weer weg en Lili rolde het stukje perkament uit. De boodschap was kort, maar ze keek niet vrolijk toen ze het gelezen had.
‘Sorry Yvonne, ik moet dringend weg. Ik spreek je zo misschien wel weer,’ zei ze. Haar gezicht stond ernstig en ik begon me zorgen te maken.
‘Wat is er dan?’ Vroeg ik.
‘Ik weet niet of ik dat kan zeggen,’ antwoordde ze, ‘maar als ik weet of ik dat mag dan leg ik het je wel uit, ok?’
Ze wachtte niet op antwoord en sprintte weg. Ik wist niet wat ik nu moest doen. De binnenkomst van Lili had me erg overvallen en ik durfde het niet aan om weer verder te gaan met oefenen. Ik besloot dus maar om naar de bibliotheek te gaan, om te kijken hoe de andere delen van de reeks er van binnen uitzagen.

Toen ik door het wandtapijt was gestapt zag ik wat op de grond liggen. Ik raapte het op en zag dat het het briefje was dat Lili had gekregen. Aan de ene kant durfde ik het niet open te maken, bang voor wat erin zou staan. Bovendien was het ook wel privé. Je hoort andermans post niet te lezen. Aan de andere kant was ik bezorgd om haar. Wat nou als er iemand gewond was geraakt? Mijn bezorgdheid won het van mijn geweten en ik opende het briefje.

Lili,

Monika is flauwgevallen in een geheime kamer op de 7e verdieping.


Dat was alles. Geen afzender, gewoon die ene zin. En dat was het juist dat er voor zorgde dat het heel ernstig en serieus leek. Ik besloot mijn plannen te veranderen en meteen naar de 7e verdieping te rennen.

Ik wist nog een geheime gang te vinden doordat ik Leona er een keer door had zien kruipen. Daardoor kreeg ik het voor mekaar om Lili al op de 5e verdieping tegen het lijf te lopen. Ze had iets in haar handen, en ze zag er uit alsof ze net een wedstrijd Zwerkbal had gespeeld.
‘Yvonne, wat doe jij hier zo snel?’ Vroeg ze buiten adem.
‘Ik heb het briefje gevonden, en ik wil graag mee. Ik ben ook een goede vriendin van Monika en weet ook waar de geheime kamer is, dus ik vind dat ik het recht heb om mee te lopen,’ verklaarde ik. Lili leek te moe om te protesteren en ze liep door.
‘Wat heb je vast?’
‘Monika’s medicijnen. Halverwege bedacht ik me dat het wel handig zou zijn als ze die zou hebben. Je weet wel, voor het geval dat.’
Ik knikte.

Samen liepen we naar de 7e verdieping en na een aantal pogingen kregen we de deur naar de geheime kamer open. Daar zagen we Monika op een bank liggen. We liepen er samen naar toe en gingen op onze knieën voor haar zitten. Zachtjes gaf ik haar een duwtje. Ze bewoog niet. Ook toen we beiden haar naam zeiden gaf ze geen reactie. We schoven haar benen wat aan de kant en gingen naast haar op de bank zitten. Het enige wat we nu nog konden doen was wachten.

Na een tijdje werd Monika wakker. Ze keek ons verward aan.
‘Wat doen jullie hier?’ Vroeg ze met een zachte stem.
‘Ik kreeg een briefje van iemand, van wie weet ik niet. Maar er stond in dat je was flauwgevallen in een geheime kamer op de 7e verdieping. En toen wist ik meteen waar jij was,’ legde Lili uit.
‘Ja, en ik vond het briefje. En toen wilde ik meekomen. We hadden ook meteen je medicijnen voor je meegenomen,’ vulde ik aan.
‘Dus jullie weten niet wie er bij me was?’ Vroeg Monika.
‘Nee,’ antwoorden Lili en ik tegelijk.
‘Weet je, het gaat wel weer. Ik moet gaan,’ zei Monika opeens. Ze stond op en draaide zich nog een keer naar ons om.
‘Bedankt meiden, ik zie jullie wel bij het avondeten. Jullie weten hoe je eruit moeten komen. Doei,’ zei ze.
Met een verbaasde blik keek ik Lili aan. Toen liep Monika de kamer uit.
‘Ze is pas net wakker. Hoe kan het dan opeens zo goed met haar gaan?’ Vroeg ik.
‘Ze is al zo vaak flauwgevallen, misschien is ze het al gewend,’ opperde Lili.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik ga naar de Grote Zaal om te eten. Ik zie je zo wel.’
‘Is goed. Tot zo!’ Antwoordde Lili.
Toen stond ik op en liep de geheime kamer uit.

Kerstvakantie
Eindelijk, Kerstvakantie! Daar had ik me al heel lang op verheugd. Sinds het flauwvallen van Monika was er gewoon zo weinig meer te beleven geweest dat ik de dagen die ik nog moest tot de kerstvakantie was gaan aftellen. Halloween vond ik sowieso al niet leuk, aangezien er dan van de Zwadderaars niets nieuws werd verwacht. Eerstejaartjes bang maken deden we al bijna iedere dag, en al zou dat tijdens Halloween wel wat anders zijn, dacht ik niet dat eerstejaars een grap van een aantal Zwadderaars net zo goed zouden kunnen waarderen als van bijvoorbeeld een Huffelpuffer. Ik had dus besloten om de hele dag op mijn kamer door het boek te bladeren en na te denken over wat Monika me gezegd had. Wie zou haar achtervolgd hebben in die kamer? Ook dacht ik na over de gewonden, en de glazen bol. Ik had geen flauw idee wat er allemaal aan de hand was, maar ik had nu een hele vakantie om daarachter te komen. Ik verheugde me er al enorm op. Ik wist dat Monika, Leona, Mateusz en Lili naar huis gingen, dus erg gezellig zou het niet gaan worden. Gelukkig bleef Cas wel op school, dus dan had ik in ieder geval wel gezelschap. Zelf was ik niet van plan om naar huis te gaan, aangezien het thuis nooit zo gezellig was. De vorige jaren tijdens kerst deden we ook nooit iets. We kregen en gaven alleen cadeautjes, en zelfs die waren niet zo speciaal. Vorig jaar kreeg ik sokken met Pucca erop. Nou hield ik dus totaal niet van Pucca, maar dat was niet eens erg geweest als de sokken me tenminste hadden gepast! Dus nee, ik bleef liever op school. Ik zag het al helemaal zitten. 2 Weken lang geen les, geen zeurende leraren, geen huiswerk… En bovenal alle tijd om uit te vinden wat er nu allemaal aan de hand was!

Reacties: