FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

10.

Noa en Bill liepen naar het ontbijt. Bill keek om zich heen. De omgeving maakte hem onrustig en bang, maar Noa had zijn hand al vast gegrepen.
“Het komt wel goed,”� fluisterde ze naar hem. Bill glimlachte kort en haalde nog eens diep adem voor ze de eetzaal in gingen. Bill kreeg een kop chocolade cornflakes met melk. De geur brandde bijna in zijn neus. Noa koos voor chocolade broodjes. Ze gingen aan een tafel zitten.
“Zijn we nog niet dik genoeg? Dit gaat er echt over,”� zuchtte Bill terwijl hij in zijn chocolade cornflakes roerde. Noa gaf hem geen antwoord, ze bekeek enkel haar chocolade broodjes. Op een vlak zagen ze er onweerstaanbaar uit, maar aan de andere kant wist ze dat ze die broodjes meteen zou zien. Ze ging dus door een dilemma. Zou ze ze opeten of niet? Noa zuchtte en nam een hap. Het smaakte ergens toch wel goed, maar een gevoel zei dat ze het weer moest uitspuwen. Noa negeerde dat gevoel. Ze wilde voor een keer eens de zoete smaak van chocolade proeven.
Bill roerde nog altijd in zijn cornflakes. Hij vond het er maar goor uitzien dus schoof hij zijn cornflakes opzij en dronk hij zijn glas water leeg en stond hij recht om zijn cornflakes weg te gooien. De volledige inhoud belandde in de afvalbak. Hij keek wel nog eens links en rechts om te kijken als niemand hem gezien had. Bill ging weer bij Noa zitten die met gesloten ogen haar broodje op at. Bill keek haar vreemd aan.
“Is het zo vies?”� vroeg hij terwijl hij het broodje uit Noa haar handen griste en er aan begon te ruiken.
“Bill, geef terug,”� bromde Noa. Ze nam haar broodje weer af en at het verder op.
“Ik snap niet dat je dat kan opeten, dat stonk echt enorm!”�
“Jij stinkt ook,”� bromde Noa terwijl ze op stond en wegliep. Bill begreep er niets van en bleef verbaasd achter.

Noa voelde zich meteen schuldig van haar uitval tegen Bill, maar ze had geen zin om nu nog terug te lopen. Haar maag maakte ook overuren en meteen voelde ze een pijnlijke steek in haar maagstreek. Die was dit vele eten nog altijd niet gewoon. Noa ging de toiletten binnen en ging voor de spiegel staan. Waar was ze toch mee bezig? Ze had de broodjes niet mogen opeten, ze zag meteen verschil in haar gezicht. Haar wangen leken duidelijk dikker! Noa was nu kwaad op zichzelf. Ze opende een wc deur en sloot die weer achter haar. Ze luisterde even als er niemand anders aanwezig was en ging dan boven de wc hangen. Ze stak haar vinger diep in haar keel zodat ze uiteindelijk moest braken. Haar volledige maag inhoud kwam er weer uit. Echt smakelijk zag dat er niet uit, dus trok Noa snel door. Hopelijk had niemand haar gehoord, want dit mocht echt niemand weten. Noa spoelde snel haar mond. Haar gezicht leek dunner vond ze. Een triomfantelijke grijns sierde haar mond. Ze voelde zich opeens wel vreselijke uitgeput, misschien moest ze maar eens terug gaan naar haar kamer want het zou nog een lange dag worden met al die onderzoeken. Ze haatte maandag op dat vlak. Dan zou er echt een officiële weging gedaan worden en medisch onderzoek en al die shit. Noa vond het maar niets, zeker omdat ze nog een heel verslag moest doen tegen een andere psycholoog. Het was een speciale man, hij was er enkel op maandag om iedereen zijn verslag op te nemen. Noa begreep het systeem nog altijd niet, na zoveel maanden.

Bill was al op hun kamer. Hij zat achter zijn bureautje met gefronste wenkbrauwen te schrijven. Hij had een beetje inspiratie. Hoewel het niet echt wilde lukken om er iets mee te doen. Hij keek even op toen Noa binnen kwam, maar keek meteen weer naar zijn blad.
“Bill het spijt me dat ik tegen je uitviel,”� zei Noa meteen. Bill keek weer op.
“Maakt niet uit, je hebt het ook niet makkelijk,”� zei Bill. Fijn nu hielp hij er haar nog eens aan herinneren dat ze het niet makkelijk had om alles te verwerken. Noa zei er maar niets op en ging op bed liggen. Ze voelde zich opeens echt uitgeput. Bill leek eerder klaarwakker en hij was degene die de ganse nacht was wakker geweest. Bill gaf het uiteindelijk op en schoof zijn bureaustoel achteruit. Bill zuchtte en negeerde de pijnlijke glimlachen op zijn foto.
Bill voelde de spanning al aankomen. Morgen was het precies twee maanden geleden dat zijn grote broer was verongelukt. De pijn bekroop hem nu al. Hij had Noa nog niet verteld op welke dag dat hij verongelukt was, misschien was nu het juiste moment? Bill ging op de rand van Noa haar bed zitten, ze sliep nog net niet.
“Wat is er?”� vroeg Noa. Ze ging recht zitten.
“Morgen is het twee maanden geleden dat Tom stierf,”� zei Bill zachtjes. Hij staarde naar de foto op zijn bureautje. Tom zijn glimlach op de foto scheurde hem vanbinnen aan stukken. Mentaal had het hem totaal afgebroken. In 1000 stukjes die niet meer in elkaar paste alsof ze nooit één geheel waren geweest.
“Oh,”� was Noa haar antwoord. Ze zag dat Bill zijn ogen vochtig waren geworden. “Het spijt me echt Bill.”�
“Het is niet jou schuld,”� grinnikte Bill. Zijn lach zat vol duisternis. Noa begreep zijn reactie niet. Bill was in het lachen uitgebarsten. Noa begreep het nog altijd niet. Waarom moest hij nu lachen?
“Het is zo vreselijk pijnlijk weetje,”� fluisterde Bill. Hij was abrupt opgehouden met lachen. Hij keek Noa doordringend aan. Even leek het alsof hij in huilen zou uitbarsten, maar toch deed hij dat niet. In plaats daarvan stond hij recht en ging hij weer achter zijn bureautje zitten. Noa keek hem perplex aan. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, maar ze wist wel dat ze zich moest voorbereiden op morgen. Ze had een gevoel dat Bill morgen onhandelbaar zou zijn en dat ze hem moest helpen, dat ze hem moest troosten en dat ze er voor hem moest zijn. Als hij dat tenminste wilde, die hulp. Misschien wilde hij gewoon alleen zijn. Dat kon ook. Noa zou morgen wel zien. Het was tenminste goed dat hij haar subtiel had gewaarschuwd. Wat ze wel raar vond dat Bill vorige maand er niets over had gezegd. Misschien wilde hij het nog niet aanvaarden. Dat zou best wel eens kunnen en dat zou ook vrij normaal zijn. Iemand verliezen verwerk je niet zomaar. Dat deed Noa er nog eens aan herinneren dat ze niemand meer had, dat haar ouders haar beide in de steek hadden gelaten. Er liep een kleine traan over Noa haar wang. Ze veegde die weg en draaide zich nog eens om en trok de lakens over haar hoofd. Zachtjes en geluidloos huilde ze zichzelf inslaap.

Reacties: