Hoofdcategorieën
Home » Overige » Stand Alone's » ~ Everybody's fool
Stand Alone's
~ Everybody's fool
Met een brede glimlach loop ik de schoolgang binnen. Ik zeg tegen wat mensen gedag en loop daarna door naar mijn kluis aan het einde van de gang. Terwijl ik een aantal boeken wissel bekijk ik mezelf in de ronde spiegel aan de binnenkant van mijn deurtje en veeg wat uitgelopen mascara van mijn wang af.
Ik hang mijn roze tas terug op mijn schouder en sla het deurtje dicht. Op mijn nieuwe pumps begeef ik me heupwiegend naar de wc’s, de plaats waar ik mijn vriendengroep meestal wel kan vinden. En inderdaad, voor de spiegel hangen drie meiden hun haar te kammen, hun make-up bij te werken en te gossipen over onze medeleerlingen.
Breed glimlachend kuch ik en als ze zich omdraaien geef ik ze één voor één een knuffel. ‘En.. wat vinden jullie ervan ?’ Showend breng ik mijn linkerbeen omhoog en toon de meiden mijn witte, zestiencentimeter hoge schoenen.
‘Wauw, ze zijn echt heel vet,’ brengt Sharon uit en met een blik van bewondering en jaloezie staart ze naar mijn hakken.
‘Inderdaad,’ bevestigd Janice ‘Hoeveel kostten ze ?’
‘Tweehonderddertig euro, maar mijn pap betaalde ze.’
‘Mazzelaar, mijn vader vindt het tijd dat ik “zelf een baantje ga zoeken”ť. Like; net alsof ik in de supermarkt ga werken of zo. I don’t think so,’ ze bestudeert haar lange, gemanicuurde nagels. ‘Zeg Shar, mag ik mijn borstel. Zo kan ik écht niet naar les.’
‘Slet, je haar zit hartstikke goed zeg, niet zo zeuren. Heb je mijn haar nog niet gezien ?! Het zat goed, maar toen kwam er een of andere windvlaag en nu zie ik eruit alsof ik vast heb gezeten in het kopieerapparaat.’
‘Over het kopieerapparaat gesproken,’ ik giechel ‘Weet je wie ik daar gisteren tegenkwam ? Jock, en hij zat echt gewoon, totaal bovenop me.’
‘En wat heb je gedaan ?’ De foundation waar ze net nog zo druk mee bezig was is snel op de wastafel gedumpt en nu kijkt Tylor me met grote ogen aan.
‘Wat denk je nou, Ty, ze heeft hem natuurlijk vol op zijn bek gepakt. Of niet soms ?’
‘Jan, hoe kun je dat nu van me denken !’ Roep ik uit, quasi-verontwaardigd. ‘Ik heb Jeremy toch.’
Ze grinnikt ‘Nou, ik zou geen seconde twijfelen hoor als Jock met mij achter de kopieermachine zou willen duiken.’
‘Ja, maar jij zou met iedereen erachter duiken om Joe terug te pakken.’
De schoolbel galmt door de wc-ruimte in en onderbreekt abrupt ons dagelijkse ochtendgesprek. Ik zucht diep, nog zes uur voor ik weer naar huis kan. Met een knuffel en een zoen neem ik afscheid van de meiden en loop rustig naar mijn eerste les. Te laat zijn is standaard voor mij, leraren zouden er eerder van opkijken als ik wel op tijd zou zijn.
Wanneer ik die middag thuis kom, is er zoals gewoonlijk nog geen auto te bekennen. Ik gris mijn sleutelbos uit mijn tas, zoek tussen de versierseltjes naar de sleutel en open de deur. Met moeite wankel ik naar binnen, gooi mijn tas onder de kapstok en trap mijn schoenen uit. Zachtjes wrijf ik over mijn pijnlijke voeten en dan loop ik naar mijn kamer.
Nadat ik de deur achter me heb dicht gegooid knip ik het licht aan en loop naar mijn kast. Trekken, frummelend en duwend werk ik me uit mijn strakke rokje, huidskleurige panty en blouse en vouw ze netjes op. Snel trek ik wat gemakkelijkere kleren aan en zet de computer aan. Mijn mailbox is gevuld met het gebruikelijke aantal berichten van wannabevrienden, Facebook en Twitter en ik verwijder ze zonder er aandacht aan te besteden. Vervolgens open ik mijn muzieklijst en klik een nummer van Evanescence, stiekem mijn lievelingsband sinds de eerste, aan. Ik haat stilte.
Met een borstel in mijn hand loop ik naar mijn eigen badkamertje en ik ga voor de spiegel staan. Ik bind mijn blonde haar in een slordige knot en staar naar het meisje voor me. Zwarte joggingsbroek, zwart shirt met doodskoppen. De meiden zouden me nu eens moeten zien. Waarschijnlijk zouden ze zich een ongeluk lachen omdat ik me heb verkleed als een freak.
Met een washandje veeg ik de foundation, mascara, oogpotlood en oogschaduw van mijn gezicht. Weer kijk ik naar het meisje voor me. Nu zelfs het make-upmasker van haar hoofd is, is ze niets meer dan een gewoon persoon. Niet populair, niet leuk, gewoon iemand. Geen eeuwige glimlach, flirtende ogen of scherpe tong. Gewoon een simpel persoon, zonder ook maar enig idee wat ze nu eigenlijk wil.
Ik zucht en staar omlaag. Mijn armen staan op de stenen wasbak geleund, de polsen richting de spiegel gericht. De nagels op mijn vingertoppen zijn gevijld en hebben een zachtroze kleur met witte toppen. French Manicure geloof ik dat de nagelstyliste het noemde. Totaal in deze zomer, puur natuur. Maar mijn blik gaat niet uit naar mijn nagels, zelfs niet naar de zilveren ring om mijn ringvinger die ik van mijn vriend heb gekregen afgelopen week. Mijn ogen blijven hangen bij mijn polsen. De stukken huid die normaal bedekt zijn met rinkelende armbanden of lange mouwen zijn nu bloot en tonen roodkleurige striemen die de hele breedte van mijn polsen innemen.
Hard bijt ik op mijn lip, maar de tranen laten zich niet meer tegenhouden. Een voor een glijden ze van mijn wangen af en vallen op de wasbak te pletter. Ik wend mijn hoofd weer terug naar de spiegel, kijk naar het meisje dat daar al die tijd al heeft gestaan. De bleke huid, de bekraste armen, de lege blik in haar ogen en de tranen op haar wangen. Dí¡t ben ik. Het meisje dat haar ogen zwart omlijnt, dat het liefst in het duister zit en zwart draagt. Dí¡t ben ik. Niet een geblondeerde barbiepop met een grote mond. Niet een populaire Promqueen die haar ‘vrienden’ koosnaampjes geeft als hoer en slet.
Ik laat me op de grond zakken, overvallen door tranen en verdriet. Maar vooral door het besef.
Reacties:
Ik herken me echt op het tweedde deel.
Maar ik kan me echt zo goed inleven !
Zo prachtig geschreven !
<3
Waaauw,
Weer zo mooi!
Jaah,
Denk dat er wel mensen zijn die zich daarin herkennen!
<3
Wauw, dit is echt mooi. Ik denk dat inderdaad andere mensen zich hier wel in zullen herkennen.
Liefs,
Soetkin
Dit is echt mooi geschreven ;D
Ik wilde alles lezen, maar vooral die transformatie van de persoon die ze is op school en de persoon die ze thuis echt kan zijn heb je werkelijk heel mooi verwoord!!