FanFic.nl

Stand Alone's

~ Return to the sea

Langzaam liet ik mijn voet in het water zakken. De koelte ervan deed mijn huid onder een laag kippenvel veranderen, maar ik merkte het nauwelijks. Met gesloten ogen en zilte druppels op mijn wangen bleef ik voor een paar minuten staan. Ik snoof de geur van het water op, luisterde naar het ruisen van de golven en voelde de koele oceaanlucht tegen mijn blote armen strelen.
Dit was precies wat ik wilde. Alle angst en twijfel waren al lang uit mijn lichaam gevloeid en het enige wat overbleef was de rust waar ik al mijn hele leven naar verlangde. Eindelijk zou ik weg kunnen drijven in mijn dromen en zwemmen in mijn mooiste fantasieën. En ik kon geen betere manier bedenken om daarmee te beginnen, dan door me te versmelten met de enige passie uit mijn leven. De plaats waar mijn hart altijd al had gelegen zou nu eindelijk ook mijn lichaam in zich opnemen en ik zou niet meer bang hoeven te zijn.
Mijn vader, mijn pesters, allemaal zouden ze nu ver weg zijn. Nooit meer zou ik thuiskomen met een bloedlip, een vreemd excuus mompelend om de waarheid te verdoezelen. Nooit meer zou ik bij gym een lange broek aan hoeven, omdat mijn vader weer eens in een dronken bui me kort en klein had geslagen. Al die pijn, al dat verdriet, het was nu over. Verleden tijd.
Weer een traan gleed over mijn wang en ik slikte. Dit was het einde, besefte ik me. Het einde van alles. Maar ook het einde van niets. Ik zou niets achterlaten in deze wereld, niets dat het waard was om voor te blijven.
Met nog meer tranen over mijn gezicht lopend zette ik nog een stap in het troebele water. Mijn voet was nu al verdwenen, ook al was hij nog geen dertig centimeter onder water. Ik vroeg me af of het bij mij ook zo zou zijn. Zouden mensen me gewoon vergeten ?
Zelfs nu kon ik niet tegen mezelf liegen, al wilde ik het nog zo graag. Maar misschien waren er wel mensen die voor een moment zich af zouden vragen waar ik was. Mijn vader, als het eten nog niet op tafel zou staan, of mijn klasgenoten, als hun naschoolse tijdverdrijf er niet niet zou zijn. Dat was het enige waar ik ooit goed voor was geweest, maar het deed geen pijn meer. Ik zou me hen tenslotte ook niet herinneren als ik me ergens anders zou bevinden. Als ik ergens zou zijn waar ik gelukkig was en op mijn plaats, dan zou ik geen seconde meer verspillen aan hen.
Ik slikte en liep verder het water in. De kou van het water was verschrikkelijk, maar te min om me nog te kunnen schelen. Mijn schouders verdwenen en mijn benen verlieten de grond. Voor het laatst wierp ik een blik op de horizon en daarna deed ik mijn ogen dicht. ‘I'm leaving this place without a minute to waste.’ Het geluid galmde over de stille oceaan. ‘No looking over my shoulder.’
‘It’s over.’

Reacties: