Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Morgenrood {afgelopen} » 54.And I was staring at a tree...
Morgenrood {afgelopen}
54.And I was staring at a tree...
Het is maandag. 3 uur ’ s nachts. Er is hier serieus geen hond te bekennen. Nee, joh, Alice, vind je het gek? Het was verdomme 3 uur ’s nachts en ik zat hier te staren naar een boom die terugstaarde. We moesten hier wachten tot het ’s ochtend werd, zodat we bij Nahuel en Huilen konden aankloppen.
Hun ‘hutje’ was hier één kilometer vandaan, dat zag ik. Anika vond dat we tot morgen moesten wachten. ‘Het is onbeleefd om nu aan te kloppen,’ had ze gezegd. Kachiri mompelde iets van: ‘Zo zo, het meisje heeft manieren.’ Anika had haar aangekeken en haar handen tot vuisten gebald. Ik let op de manieren hoe ze met elkaar omgaan. Anika wil héél graag met Kachiri bevriend raken, maar Kachiri wil niet. Ik begrijp haar op dat punt niet. Ik bedoel, ze is aardig. Ze is snel afgeleerd van mensenbloed. Het verbaast me eigenlijk dat iemand ooit de moeite heeft genomen om het haar af te leren. Binnen een week was ze er al van af. Jasper’s gezicht kwam weer voor me toen hij dat zag, en ik grinnikte lichtjes. Jasper had het blijkbaar gehoord en draaide zich om. Ik keek hem grijnzend aan en hij liep naar me toe.
‘Waar moest je om lachen?’ vroeg hij.
‘Aan jouw gezicht toen je zag dat Anika zo snel van mensenbloed afging,’ zei ik mijn lach inhoudend.
‘Ha-ha, dat was echt niet grappig, weet je. Ik schrok me een ongeluk!’ Ik kon het niet meer laten en proestte het uit. Ik boog voorover met mijn hand op mijn buik en lachte hard.
‘Hallo! Ssst!’ zei Jasper en ik stopte abrubt. O ja…
‘Sorry, Jazzie,’ zei ik en legde mijn arm om zijn middel. Nu staarden we samen naar de boom en hij staarde terug.
Ik keek omhoog naar de lucht en concludeerde dat het ongeveer 10 uur moet zijn. Dan konden we nu naar het onbekende hutje.
‘Anika, Kachiri gaan jullie mee?’ Ze keken me aan en knikten toen allebei tegelijk. Op Anika’s gezicht had zich een diepe frons gevormd. Alsof die erin was gegroefd. Net als die Carlisle altijd heeft…
Niet nu aan denken, Alice! Concentreer je!
Het hutje kwam langzaam maar zeker tevoorschijn. Het was een hutje gemaakt van bamboestokken en het had een rustige uitstraling.
We waren nog maar honderd meter verwijderd en ik was stikzenuwachtig. Wat als Nahuel en Huilen niet mee wilde? Oh my God, dat zou pas erg zijn. Daar had ik helemaal niet aangedacht! Dan was alles dus niks voor niks geweest…
Jasper voelde mijn nerveusiteit en er stroomde een rustig gevoel door me heen. Ik keek hem, zoals altijd wanneer hij zo deed, dankbaar aan.
50 meter, 30, 10 en we remden af. Ik stapte aarzelend naar de geel-bruine deur en klopte erop. Als ik een hart had, dan lag het nu voor me op de grond en niet meer waar die thuis hoorde.
Jasper pakte mijn hand en kneep er zachtjes in. Ik glimlachte naar hem en ik voelde dat Kachiri achter me een stap naar voren deed. Nog steeds was de deur voor me gesloten en ik klopte nog een keer.
Héél even en toen werd er open gedaan. Daar stond onze nog niks wetende getuigen.
Reacties:
wel heb je ooit.......
*wowie oud taalgebruik hier....
*Hoe kun je op dit moment stoppen.......
ik wil nu meer!!!! Hoor je me!!!
*Wacht even, dit ding zegt niets ik typ...... maar je snapt wat ik bedoel
*ga dus maar snel weer verder
spannend <333
snel verder! want deze trouwe lezer wil weten hoe het verder gaat <333
iloveit <3
spannuuuuuund