FanFic.nl

Mission Tom Kaulitz

×Morning

“Lieverd, sta je op?”� Dat is mijn moeder. Ze is echt een schat en ik zou niet weten wat ik zonder haar moet. Wanneer ik thuis ben is dat het enige moment dat ik mezelf kan zijn. Ik lach, klets en praat over jongens, waaronder vooral meneer Kaulitz. Mijn moeder weet zowat alles van hem, ze blijft ook maar zeggen dat hij blind is dat hij niks in me ziet. Ze weet alleen niet hoe ik ben op school. Teruggekeerd. Ik durf niks op school, ben altijd alleen in de pauzes en bekijk hoe andere lol maken met hun vrienden. Ik word daar bevooroordeeld, ze denken dat ik een zwerver ben of me niet was. Ze praten niet tegen me, schelden me niet uit, maar negeren doen ze wel. En soms lijkt het me toch wel wat pijnlijker dan dat ze eens wat kattigs over me uitspreken, dan wordt er te minste een keer tegen me gesproken. Nu zijn het alleen maar van die afkeurende blikken wanneer ze me voorbij lopen.
“Chris, je komt anders te laat op school!”� Weeral mijn moeder die nu ook nog eens op de slaapkamerdeur klopt om me zo wakker te krijgen. Laat ik dan maar opstaan hè?
Rekkend en strekkend sleur ik mezelf het warme bedje uit, hijs me via de kast omhoog en bekijk me gelijk in de spiegel die ernaast staat. Bwuhh.. Hoe kan ik nog met mezelf leven? Geen wonder dat Tom me niet ziet, hij wilt me niet eens zien!
Walgend van mijn spiegelbeeld trek ik mijn pyjamatopje omhoog en bekijk mijn mollige buik. Ik ben nooit mooi slank geweest. Mijn huid is té wit en die sproetjes op mijn gezicht maakt het er niet beter op. Ik voel me net zo’n klein kind! Vandaar dat ik mijn pony lang heb laten groeien, het verbergt bijna mijn hele gezicht, wat grote irritaties oplevert bij de docenten. ‘Chris, laat je gezicht eens zien!’ gilde dan mevrouw de Hoogh die Kunstgeschiedenis geeft. De enige les waar ik bij Tom zit. Gíªnant dus als er zo naar je geroepen wordt. Maar zelfs dí¡n ziet hij me niet, lijk wel onzichtbaar.
Met moeite wurm ik mezelf in een spijkerbroek die vol scheuren zit, alsof mijn hond ermee gespeeld heeft. Ik heb de liefste hond ter wereld, een Dobermann. Het is een meisje genaamd Boo en heeft de kleuren Black & Tan. Haar vacht glanst mooi en haar zachte oren hangen naar beneden. Ik verzorg haar dan ook met alle liefde. Soms lijkt het net of zij de enige is die me begrijpt. Vaak wanneer ik me rot voel is zij aan mijn zijde en legt haar grote kop op mijn schoot. Het vrolijk me op die lieve snoet. Veel mensen zijn bang voor haar door haar uiterlijk. ‘Agressieve kut honden’, hoor ik vaak mensen mompelen als ik Boo uitlaat. Maar ze is alles behalve dat. Ze is lief, kindvriendelijk, rustig, knuffelbaar, gewoon een échte top hond!
Een zwart, lang shirt trek ik over mijn hoofd en bekijk zo mezelf weer in de spiegel. Mijn armen zijn echt té wit. Een zwarte vest trek ik van een hanger en doe die aan. In de buurt van tevreden draai ik een rondje om mijn as en rits mijn vest dicht. Met mijn vingers kam ik mijn wilde pony goed en trek dan de capuchon over mijn hoofd. Een van de vele oogpotloodjes pak ik van mijn bureau en loop ermee naar de badkamer. Lagen make-up bedekken mijn oogleden. Het maakt me somber. Nog een beetje mascara en ik verstop mijn ogen weer terug achter mijn haren, zoals altijd.
Met een paar grote stappen ben ik op de gang belandt en glijd met mijn wollige sokken over de betegelde vloer door de keuken in.
“Daar ben je, wil je een tosti?”� Mijn moeder geeft me een kus op de wang. Mirjam Adelaer heet ze trouwens.
Lachend knik ik en pak voor mezelf ook een kopje thee, ga dan aantafel zitten en wacht geduldig op mijn warme broodje met kaas. Mijn moeder is de beste tostimaker, no doubt.
“Jeej,”� zeg ik opgewonden bij het zien van het overheerlijke broodje voor mijn neus die nog wat nadampt. Mijn moeder lacht van mijn reactie en gaat verder met haar huishoudelijke dingetjes.
“Nog weetjes over die Tom?”� Nieuwsgierig gaat ze tegenover zitten met haar eigen mok thee voor haar mond. Lachend schud ik mijn hoofd.
“Niet echt, alleen dat hij elke dag knapper lijkt te worden.”�
“Nou wil ik hem wel eens zien hoor, hoe jij over hem praat, God zelve kan je het bijna noemen!”� Je kleur lichtelijk roze bij die woorden. Waarom? Ik heb werkelijk écht geen idee. Misschien omdat mijn moeder niet echt weet hoe ik me op school gedraag, dat Tom me niet eens kent en dat ze hem nooit zal zien, gewoonweg omdat hij niks van me moet. Het klinkt zo hard wanneer ik het zeg, maar het is de waarheid en ik moet niet blijven leven in mijn eigen fantasiewereldje. Dat weet ik heus wel.

Reacties: