FanFic.nl

Als zekerheid wegvalt (One-shot, SEMI-TC)

Als zekerheid wegvalt

Het is vaak het belangrijkste in je leven, en daardoor ook meestal het eerste woord van vele kinderen. Mama.
Ze leerde ons wie we waren, dat we er trots op moesten zijn. Ze gaf betekenis aan wat we deden. Tekenen, zingen, zwemmen, fietsen, zij leerde ons wat het was. We konden bij haar altijd terecht, zij was onze zekerheid. Waren het problemen op school, of was het gewoon een ruzie tussen broers, zij was er, dat was zeker. Op elk concert dat ze mee kon maken, was ze aanwezig, dat was zeker. Zij was onze zekerheid.
Zij leerde ons dat niet alles te genezen is, dat pijn echt ondraaglijk kan zijn. Zij deed ons inzien wat een vreselijke ziekte kanker is.
Op de begrafenis hebben we ons sterk gehouden, in een lied proberen te gieten hoeveel ze voor ons betekende. Veel hebben we die dag niet gezegd, we hadden er geen nood aan, we hadden alleen nood aan zekerheid, de zekerheid die we niet meer hadden.
Pas op mijn kamer heb ik mijn verdriet in tranen kunnen uiten. Stille tranen, waar geen snikken bij kwamen kijken. Mijn kamerdeur is in stilte opengegaan en in diezelfde stilte is mijn tweelingbroer naast me op mijn bed komen zitten. Hij heeft me in zijn armen genomen en ik heb ook zijn tranen gevoeld.
We zaten huilend tegen elkaar, hopend om daar weer zekerheid te vinden.
Ik ben dichter tegen hem aangekropen, omdat hij de enige vorm van zekerheid was die ik nog had. Het voelde goed bij hem, het kon de pijn wat verlichten. We keken elkaar aan met ogen die gevuld waren met tranen. We keken lang, we keken, tot ik hem kuste.
Hij had me van zich afgeduwd, me aangekeken met een blik die gevuld was met te veel emoties om op te sommen.
“Wat doe je? Waarom deed je dat?!”� Pas toen kwamen de snikken en werden de tranen talrijker.
“I-ik weet het niet.”� Ik wist toen even niets meer, alleen dat ik geen zekerheid meer had.
Hij nam me opnieuw vast, kuste mijn tranen weg, en kuste daarna mijn lippen. We wisten niet wat we moesten doen, er was geen zekerheid meer over of dit goed was, maar het voelde goed.
Terwijl onze handen elkaars lichaam verkenden, vermengden onze tranen zich met elkaar. De knopen van mijn zwarte hemd werden een voor een losgeknoopt, ik deed bij hem hetzelfde. Hij kuste mijn hals, ik zijn schouder, terwijl de tranen nog steeds talrijk over onze wangen stroomden.
Was het fout wat we deden? Was het juist wat we deden? We wisten het niet, alle zekerheid was weg.
We deden hetgeen dat op dat moment goed voelde, maar wat we precies deden?
“Wat zijn we aan het doen?”�
“Ik weet het niet.”� Alle zekerheid was weg.
Zijn hand gleed over mijn borst, verder naar onder, streek over de rand van mijn boxer die net boven de donkere jeans uit kwam piepen. Hij keek me aan en ik zag een zoveelste traan uit zijn ooghoek ontsnappen. Hij had dit zo vaak bij meisjes gedaan, maar toen durfde hij niet. Er was geen zekerheid meer.
Onbewust liet ik mijn hand naar zijn broeksknoop glijden, maar eens ik het koude metaal voelde, verstijfde ik. Ik durfde ook niet, terwijl ook ik het al zo vaak bij verschillende meisjes gedaan had.
We keken elkaar aan. Zijn ogen waren vertrouwd, leken te zeggen dat het oke was, dat het niet uitmaakte, maar alle zekerheid was weg. Was dat echt wel wat hij bedoelde? Lang geleden zou ik er niet aan getwijfeld hebben, maar toen waren we alle zekerheid kwijt.
We bleven elkaar aankijken, totaal vermoeid, alle tranen op. We durfden niet gaan slapen, misschien werden we wel niet meer wakker. Wat als we zo lang sliepen, dat onze lichamen niets anders meer wilden? Vroeger mama ons zeker wakker gemaakt hebben, maar die zekerheid was weg.
Blijkbaar moeten we toch in slaap gevallen zijn. Ik kan me niet herinneren dat ik me omgedraaid heb, dus is dat mijn enige verklaring. Mijn armen zijn bedekt met kippenvel van de kou, aangezien we op en niet onder de lakens liggen, maar mijn rug wordt verwarmd door het lichaam van mijn broer. Ik kan zijn ademhaling voelen en weet dat hij ook wakker is.
Het licht dat in mijn kamer binnenvalt is afkomstig van de maan. Hebben we zo lang geslapen dat het opnieuw nacht is, of hebben we slechts enkele minuten of uren geslapen en is het nog steeds nacht?
Nog steeds geen zekerheid.
Hoewel we beide wakker zijn, blijft het stil. We zeggen geen woord, blijven gewoon naar de lege muur staren. Nu willen we even niets. Gewoon even stilte, gewoon even niemand zien, gewoon elkaar voelen. Gewoon, zekerheid.
“Het betekende niets, toch?”�
“Ik denk het niet.”�
Geen zekerheid.
“Het komt nooit meer zover, toch?”�
“Ik hoop het niet.”�
“Niemand hoeft dit te weten, toch?”�
“Ik vermoed van niet.”�
Dan wordt de kamer weer gevuld met maanlicht en stilte.
Hoe sterk en zelfzeker de Kaulitz-tweeling ook over mag komen, op dit moment, kennen wij geen zekerheid meer.

[reacties??]

Reacties: