FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

11.

Het was precies elf uur toen de deur open ging. Een man in een lange witte jas kwam binnen. Noa en Bill kenden hem maar al te goed. Het was het grote hoofd van de psychologen die ze elke maandag moesten spreken. Bill keek even op van zijn blad, maar wende zich daarna weer op zijn songtekst. De dokter sloot de deur achter zich en nam Noa haar bureaustoel en ging dan langs Bill zitten.
“Ik heb gehoord van je problemen in de eetzaal? Wat was er precies gebeurt?”� vroeg de man. Wat slim om hem hier te spreken vond Bill. Hier voelde hij zich tenminste op zijn gemak en kon hij niet zomaar flippen. Zolang Noa mocht blijven toch. Bill dacht even na, wat zou hij zeggen?
“Je mag eerlijk zijn.”� Bill zuchtte.
“Het is zo moeilijk om me kalm te houden met zoveel mensen in de beurt en zeker met al dat stinkend eten. Ik word gek,”� zei Bill zachtjes zodat alleen de dokter het kon horen. Ook al sliep Noa.
“Ik denk dat ik wel weet hoe we dat kunnen oplossen,”� zei de dokter. Nu keek Bill op. Alles om van dat vervelende gevoel af te raken. Hij wilde niet meer zo flippen in de buurt van Noa.
“Ik stuur je op therapie. Er zijn hier verschillende zalen voor verschillende activiteiten en therapie lessen en soms staat er wel eens een zaal leeg of dergelijke. Ik zal kijken als ik een privé persoon kan vinden voor jou die je zal leren hoe je met zulke situaties moet omgaan. Als ik niemand kan vinden kom ik jou persoonlijk les geven, maar dat zien we dan wel weer.”�
Bill glimlachte kort. Ergens vond hij een goed idee, maar ergens ook weer niet. Hij voelde zich net een psychopathisch persoon dat les moest krijgen hoe hij zich moest gedragen in het bijzijn van anderen.
“Ga je akkoord hier mee?”� Bill wist dat hij hier beter uit zou komen, dus knikte hij maar ja.
“Maar hoe gaat dat dan zijn?”� vroeg hij. Hij wilde zich een beetje mentaal kunnen voorbereiden hierop.
“Als eerst bespreken we je probleem, daarna proberen we een oplossing of een alternatief te zoeken en daarna passen we dat toe en als het daarna niet lukt, begint alles opnieuw, maar wees gerust, we overhaasten niets, alles gebeurt in stappen en meerdere dagen. Dus absoluut niet van vandaag op morgen, dat is niet mogelijk. Je hebt ook de tijd nodig om het allemaal te kunnen verwerken,”� zei de dokter. Bill knikte. Het stelde hem enigszins gerust dat er iets aan zijn probleem zou kunnen gedaan worden.
“En hoe is het met je gewicht?”� vroeg de dokter. Bill beet op zijn onderlip. Moest hij nu echt gaan vertellen dat hij gek werd hier? Dat hij nooit meer wilde eten?
“Ik ga er niet op vooruit,”� gaf Bill toch maar toe. Hij keek naar zijn blad. Enigszins uit schaamte. De man probeerde hem zo goed te helpen.
“Hoe bedoel je? Leg eens uit.”�
“Het eten blijft moeilijk, het gaat gewoon niet,”� zuchtte hij.
“Ben je al eens naar de voedingsles geweest?”� vroeg de dokter. Bill was vrij om er heen te gaan, maar hij was er nog nooit naartoe geweest, hij wilde er niet van weten.
“Nee,”� gaf Bill toe.
“Ik zou er maar eens heen gaan en neem je vriendin met je mee. Het zal jullie beide helpen.”� Bill knikte. Hij beloofde het en dus ging hij er heen en zou hij Noa met zich mee sleuren. Hij wilde volgende week trots kunnen vertellen dat hij werkelijk wel iets geprobeerd had.

Het was twaalf uur toen de dokter weer weg ging. Hij zou over een uurtje terug komen voor Noa. Bill ging haar nu wakker maken voor het middag eten, hoewel Bill er vreselijk tegenop keek.
“Noa, wakker worden, we moeten gaan eten,”� zei Bill.
“Ik ben al wakker,”� zei ze. Bill knikte en ging voor de spiegel staan. Hij ging nog even met een kam door zijn haren en zuchtte kort. Noa was langs hem komen staan. Ze had de kam overgenomen en was er nu mee door haar eigen haren aan het kammen.
“Gaat het wel?”� vroeg Noa. Ze had Bill zijn bezorgde blik opgemerkt in de spiegel. Meteen was de frons uit Bill zijn wenkbrauwen.
“Alles gaat prima,”� loog hij. Noa zuchtte kort en nam Bill zijn pols vast. Hij trilde enorm, meer als anders.
“Waarom zo een stress?”� vroeg Noa.
“Ik wil niet weer flippen voor jou gezicht, dat is gewoon zo schaamtelijk weetje.”�
“Maar Bill toch, je moet je toch niet schamen voor mij?”�
“Dit is anders, je hebt me gezien zoals ik niet wilde dat je me zag.”�
“Hey, het komt toch allemaal wel goed en ik weet zeker dat die therapie gaat helpen,”� zei Noa. Ze had dus meegeluisterd. Bill ging er niet verder op in.
“Kom, we zullen maar gaan dan,”� zei hij zacht, de stress negerend. Noa knikte. Samen liepen ze richting eetzaal. Bill wilde aanschuiven, maar Noa trok hem mee naar een tafel.
“Ik breng wel wat voor je mee,”� zei ze. Bill knikte dankbaar. In de rij liep het altijd fout.

Reacties: