FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 18

Klaarwakker pakte Gitte al haar spullen uit. Het was iets voor middernacht, maar de voorbije twee weken was haar bioritme flink in de war geraakt. Nu was het in New York slechts zes uur in de avond. Ze wist wel dat ze eigenlijk moest proberen in slaap te geraken, omdat ze morgen alweer school had, maar met al die energie kon ze net zo goed snel haar koffer leeg maken. Ze moest wel stilletjes doen, want haar ouders waren naar bed gegaan nadat ze hen haar souvenirs had gegeven en in het kort - nu ja, in al haar enthousiasme misschien ook weer niet zo kort - had geschetst hoe haar vakantie was geweest.
Haastig had ze haar cadeautjes geopend die nog onder de kerstboom lage - geld van haar grootouders, een foto-album met allerlei quotes en herinneringen en een Gossip Girl-boek van Natalie en een laptophoes met foto van hen twee van Julie. Daarin zat ook nog een bon voor dvd's, boeken of CD's in de Fnac. Van haar ouders had ze nog niets gekregen en ze hadden ook niets laten vallen. Ze was wel wat verbaasd geweest, maar had niet geklaagd, want ze besefte dat ze veel hadden betaald voor deze reis en ze haar het voorbije jaar ook veel hadden toegelaten omtrent de film, audities en repetities. Het zou ondankbaar zijn om te klagen over een missend kerstgeschenk.
De meeste kleren - oude én nieuwe - had ze al in haar kleerkast gehangen of in de wasmand gegooid en haar kerstcadeautjes had ze opgeborgen, glimlachend bij elk cadeau afzonderlijk.
De juwelen van Nick had ze zorgvuldig in een kistje gelegd. Uiteindelijk zette ze haar koffer in de gang en probeerde - tegen haar druisende energie in - in te slapen.

De volgende dag stapte ze geeuwend de schoolpoorten binnen. Het leek alsof het midden in de nacht was - wat in New York ook zo was.
“Gitte!”� riep Natalie en ze beende op haar af. “Is alles goed? Hoe is je jetlag? Vertel me í¡lles!”�
“Zou je alsjeblieft niet zo willen schreeuwen?”� vroeg Gitte smekend. Ze had het gevoel alsof ze nog steeds in haar bed lag en toevallig wakker werd om vier uur 's nachts.
“Dat is dus een antwoord op de vraag hoe het met je jetlag gaat. Vertel me nu de rest maar!”�
Tegen de tijd dat ze helemaal uitverteld was en alle details besproken waren, had Julie zich ook al bij hen gevoegd en waren ze op weg naar hun eerste les van het nieuwe jaar, geschiedenis.
Ze zat naast Natalie nog meer te kletsen over de voorbije vakantie. Ze kwam te weten dat zij met Julie, Babs en Nona op nieuwjaarsnacht was uitgegaan naar een schuimfuif in het jeugdhuis, waar ook een nieuwe band had opgetreden, die volgens Natalie 'über-geweldig' was geweest.
“Meisjes, zouden jullie alsjeblieft de les kunnen volgen, zoniet, dan zie ik mij genoodzaakt om jullie uit mekaar te zetten.”� zei meneer Raeghen en zijn bijna kale hoofd werd stilletjes aan knalrood.
In het begin van het schooljaar was hij allesbehalve streng, waardoor hij de status had 'gemakkelijk' te zijn, wat hem dan ook weer niet zinde en dus probeerde hij nu voor het minste of het geringste uit zijn sloffen te schieten.
Daarbij gebruikte hij dan ook nog eens de meest archaïsche woordenschat ooit, zijn bijnaam was dan ook Einstein, vanwege het vak dat hij gaf en de treffende gelijkenis met de uitvinder.
Terwijl de les weer verder ging, vloog er een klein, geel gelijnd papiertje op haar bank. Snel moffelde ze het weg onder tafel en vouwde ze het open.
“Hoi, Gitte, geweldige vakantieverhalen die je vanochtend vertelde, hoor, maar het interessantste weet ik nog niet. WAT VOND JOE VAN MIJN KERSTCADEAU?!”� stond er op geschreven. Ze draaide zich om en zag Julie haar aankijken met een uiterst nieuwsgierige uitdrukking op haar gezicht. Oh, juist ja, ze had nog een brief van Joe in haar tas, geadresseerd aan Julie. Die had hij haar nog snel gegeven voor ze naar de luchthaven vertrok. Ze had zichzelf echt moeten bedwingen om hem niet te lezen, maar dat zou ongelooflijk onbeleefd geweest zijn.
Dit moest ze haar vertellen, niet zomaar schrijven. Haar horloge toonde haar dat ze hier nog twintig minuten moest uitzitten. Ondertussen had de leerkracht het over het ontstaan van de Franse Revolutie. Nog negentien minuten. Ach wat, ze gaf haar die brief nu gewoon. Deze les was de ergste ooit. Geschiedenis van meneer Raeghen op maandagochtend het eerste uur na de vakantie was een pure marteling. Het was de ergste vorm van kindermishandeling: de soort die niet te bewijzen was.
Ze overhandigde Julie de brief en keek zorgvuldig toe terwijl Julie hem opende en met groeiende verbazing las. Haar mond zakte open tot op de grootte dat er zo ongeveer een appel in kon.
Onderzoekend keek Gitte haar aan na de les. Voor ze kon vragen wat hij had geschreven, barstte Julie los: “Hij komt, hij komt!”�
“Die lieve goede Sint, mijn beste vriend, uw beste -”� zong Natalie, maar Gitte negeerde haar.
“Komt hij?”� zei ze blij.
“Ja!”� zei Julie uitbundig. “Hier, moet je lezen!”�
Ze gaf haar de brief en Gitte begon te lezen.
“Lieve Julie,”� stond er, “dank je voor je cadeautje. Ik vond het echt geweldig om je stapsgewijs te leren kennen. Ik dacht zo - geen betere manier om mij te leren kennen dan door samen op te trekken. Daarom kom ik eind januari een weekend naar België (als je dat goed vindt natuurlijk). Dat en het feit dat ik alle winkels binnen ben gegaan en niks geschikt vond om voor je te kopen. Oh ja, om alvast een tipje van de sluier op te lichten: ik ben altijd eerlijk . ik zie je. Veel liefs, Joe.”�
“Oh my God, Julie, dit is zó geweldig!”� riep Gitte uit en het maakte haar niets uit dat de andere jaren haar vreemd aankeken op de trap.
“Wel, wel, wel, ik zie dat er hier eentje nog niet veranderd is, ondanks de inluiding van het nieuwe jaar. Nog steeds je eigen schreeuwerige zelf, Gitte?' zei Leandro kil. Ze had samen lichamelijke opvoeding met zijn klas sinds dit jaar. En liet dat nu net haar volgende les zijn...
“Nog niet genoeg geld gekregen met Nieuwjaar om je gezocht te laten ombouwen, zie ik? Als je geluk hebt, raken ze je stembanden en kan je nooit meer onzin uitkramen.”� zei Gitte hatelijk en ze ging de meisjeskleedkamer in. Tegen de school op zich had ze niks, Leandro mochten ze er gerust afschoppen.

Gitte baalde nog steeds als ze terug dacht aan de les lichamelijke opvoeding die ochtend. Ze zat thuis op de band met een half oog naar Wizards of Waverly Place te kijken. Wat boeide haar het dat ze Disney eigenlijk al ontgroeid was, ze vond sommige series best nog leuk en Selena Gomez was een geweldige actrice.
“Hoe was school?”� vroeg haar mama geïnteresseerd.
“Goed.”� mompelde Gitte en ze probeerde de beelden van e gymles te bannen uit haar herinneringen. Ze waren begonnen met touwslingeren en normaal gezien hing ze daaraan als een aap, onderweg naar een bananenboom. In atletiek was ze sowieso best goed, haar achilleshiel lag bij balsporten.
Ze had er de techniek, het inzicht en de logica niet voor. Ze kon niet nadenken én met een bal dribbelen of hem voortduwen. Op dat vlak kon je haar gerust een man noemen - die konden ook maar één ding tegelijk, al hadden ze dat wel nodig voor sport. Zie je wel, geen logica...
Maar goed, touwslingeren was geen probleem, maar als iémand - een rotzak eersteklas als Leandro - de touwen in de war bracht en die gingen hangen waar ze niet moesten hangen, kon zij niet anders dan slingeren waar het niet moest, zoals boven een meisje uit Leandro's klas. Toen raakte ze in paniek en voor ze het wist, zat ze bovenop dat meisje. Natuurlijk had niemand iets gezien en wist ze niet zeker wie het gedaan had, maar de boosaardige schittering in Leandro's ogen zei genoeg, wat haar betrof.
Gelukkig kwam het meisje er met wat blauwe plekken vanaf, maar Gitte had zich wel hopeloos belachelijk gemaakt. Ze hoorde Leandro's smalende woorden met die belachelijke, triomfantelijke ondertoon in zijn stem nog: “Onze superster kan blijkbaar toch niet alles.”�
Ze had hem makkelijk een mep verkocht kunnen hebben, en ze zou er het lef nog voor hebben gehad ook, maar dat zou haar alleen maar meer problemen hebben opgeleverd.
“Mooi zo...”� zei haar moeder afwezig en ze keek haar tegelijkertijd stralend aan.
“Wat?”� vroeg Gitte verbaasd. “Wat is er, mam?”�
“Je hebt nog niet om je kerstcadeau gevraagd.”� knipoogde ze.
“Ik ging er van uit dat jullie niks gekocht hadden.”� zei Gitte verward. “Is dat dan wel zo?”�
Ze kon het niet helpen dat haar stem hoopvol begon te klinken.
“Het is iets wat je al lang wilde hebben.”� verklaarde haar moeder. “Ga maar eens kijken op je kamer.”�
Benieuwd en vol verwachting stormde Gitte de trap op. Iets wat ze al lang wilde hebben? Het enige waar ze aan kon denken was een laptop en een Wii-console, en die had ze allebei al. Maar op haar bed zat geen van al die moderne snufjes, maar wel... Een kat. Een sneeuwwitte kat. Eigenlijk moest ze kitten zeggen. Wat een schatje!
“Mam, geweldig, dank je wel!”� gilde Gitte en ze nam het katje op. Die keek haar bevreemdend aan. Goed bezig, ze bezorgde haar kat nu al trauma's. Welke gek begint er nu opeens te gillen naar een kleine kitten en hem in de rondte te zwieren?
Maar daarna kneep het zijn oogjes samen en likte het vol genegenheid haar hand.
“Hoe moet ik hem noemen?”� vroeg Gitte zich liefdevol af.
“Wel, ja, dat is een klein probleempje. Het zoontje van de vorige eigenaars hééft hem eigenlijk al een naam gegeven.”� zei haar mama aarzelend. Oh nee, hoe oud was dat kind? Het was toch niet iets in de trant van Bifiworst, Lolly of Mickey of...
“Hij heet Witteke en hij luistert alleen nog maar naar die naam.”� ging haar moeder verder. Hmm, Witteke... Dat viel best mee. Een logische keuze van een kleuter voor een sneeuwwitte kat.
“Heet jij Witteke?”� zei ze zoals ze tegen een pasgeboren baby sprak. Hij ging door met het likken van haar hand.
“En voor je het vraagt, het is een kater.”� zei haar mama nog en ze ging weer naar beneden. “Ik ga verder met het eten.”�
het volgende half uur zat ze op haar bed spelletjes te spelen met Witteke. Wat een energiek beestje! Het was net een kleine hond. Ze had een kleine pompom in haar hand en zwierde er steeds mee heen en weer. Dat was er eentje die goed zou slapen vannacht!
Beneden stond al een bak met Whiskas voor kittens klaar en Gitte zou ook nog eens rondkijken voor een krabpaal. Ze had altijd al een kat willen hebben en deze zou niets te kort komen!
Na het avondeten werkte ze snel haar opdracht voor godsdienst af - tien vraagjes over mijlpalen in je leven - op de computer en checkte haar Facebookaccount even. Ze zag dat Julie zich ingeschreven had voor een danskamp deze zomer, negeerde nog een paar vriendenverzoeken en accepteerde diezelfde mensen op haar netlogaccount, waar ze wel iedereen accepteerde. Haar account op Facebook hield ze liever wat meer privé omdat ze daar ook meer op zat. Daarbij beheerde ze haar fanpagina ook nog en liet ze daarlangs ook dingen weten aan haar fans. Nick had een paar foto's van haar verblijf in New York gepost. Na amper één dag terug op school leek de vakantie alweer eeuwen geleden. En zeggen dat ze zo'n twee weken geleden nog in Nicks armen had geleden...
Ze schreef op zijn profiel nog snel een berichtje: “Hoi, Nick! Je foto's zijn geweldig. Ze laten me zo weer naar New York wanen. Hé, moet je eens raden wat ik kreeg voor Kerst - een kat! Hij heet Witteke, nog zo'n naam die je waarschijnlijk niet gaat kunnen uitspreken. Hij is geweldig! Ik zie je gauw, hoop ik. Xx Gitte.”�
Net op dat moment kreeg ze een chatbericht van Natalie.
“Yo sister from another mister,”� typte ze, “kom je woensdag wel nog naar de vergadering op school over het galabal?”�
“Ja, natuurlijk. Waarom niet?”� typte Gitte verbaasd.
“Woensdag is ook de eerste toneelles weer. Don't forget!”� schreef Natalie.
“Juist, ja. Dat was ik heus niet vergeten! Maar de vergadering is toch pas later?”�
De laatste vrijdag voor de krokusvakantie was het galabal voor de laatste graad en de leerlingenraad van diezelfde graad moest dit organiseren. Van hapjes over drank tot de muziek; alles werd aan hen overgelaten. Voor haar klas zat zij in de leerlingenraad en Natalie was het voor haar klas. Woensdag hadden ze afgesproken in het jeugdhuis om de eerste regelingen te treffen met de rest van de leerlingenraad.
“Ja, om vijf uur. Fietsen we samen door na de les?”� schreef Natalie weer.
“Goed! Maar ik moet gaan, ik ga mijn kat instoppen. Explain you later!”� typte Gitte en ze sloot de computer af.

De dramales leek langer te duren dan anders. Ze kregen de eerste details over het stuk dat ze in mei zouden spelen. Ze waren het aan het doorlezen, een onderdeel van de productie waaraan Gitte altijd een hartgrondige hekel had gehad. Ze wilde meteen acteren, al doende leren hoe ze het meeste van zichzelf in een bepaalde rol kon steken, maar ze wist ook wel dat dat niet de meest ideale manier was om een goed toneelstuk te maken.
Toen de laatste woorden gelezen waren, haastte ze zich met Natalie weer naar de fietsenstalling.
“Wat vind je van het stuk?”� vroeg Natalie, terwijl ze haar zadel afveegde. Het was weer beginnen sneeuwen.
“Het kan iets worden.”� zei Gitte na wat nadenken. Het ging over zeven tieners die steeds bij elkaar kwamen op de dakgoot van een oud, vervallen huis. Elk van hen had een duister geheim en wat gebeurt er als ze stukjes van elkaars geheim beginnen te ontrafelen?
Zij moest een meisje spelen dat in de greep was van een loverboy en experimenteerde met soft drugs.
“Ik vond het vorig jaar leuker, dat was echt pure slapstick humor, weet je wel? Maar je hebt gelijk: het kan iets worden. En het is niet zo somber de hele tijd, ook al gaat het over een zwaar onderwerp.”� legde Natalie haar standpunt uit. Ondertussen waren ze al onderweg naar het jeugdhuis en ze konden maar beter wat door trappen. De les was tien minuutjes uitgelopen en het was nu dus al kwart voor vijf. Dat en het feit dat er een gure wind was komen opsteken en de witte vlokken steeds dunner werden. Sneeuw? Geweldig. Vieze, plakkerige motregen? Zwaar klote.

Een uur later waren ze het al eens geraakt over het thema van het galabal (zwart-wit), de muziek (ze zouden een vriend van Leandro vragen, die deejay was) en de taakverdelingen (Gitte en Natalie waren verantwoordelijk voor de aakleding van de zaal). Dat leek niet immens veel, maar dat was het wel als je mee rekende dat er rekening gehouden moest worden met de meningen van achttien leerlingen, uit elke klas van de derde graad eentje. En als je daarbovenop nog eens meerekende dat Leandro klasvertegenwoordiger was van het zesde jaar Latijn-wiskunde en elk idee van Gitte afkeurend de kop in drukte. Wegens zijn grote populariteit was het wel logisch dat hij in de klassenraad zat en Gitte moest toegeven dat hij goed knopen kon doorhakken. En in een geval als dit was dat best handig.
“Nee, Erik, we kunnen geen kaviaar en champagne serveren. We hebben een budget gekregen en tenzij jij fonteinen kent waar de champagne gratis uit stroomt, zullen we het met schuimwijn en bier moeten stellen.”� legde hij geduldig uit.
“Ik dacht dat we zelf sponsors mochten zoeken als we boven het budget uitkwamen?”� vroeg Gitte terloops.
“We vinden nooit voldoende sponsoring voor kaviaar en champagne.”� protesteerde Leandro alsof hij het tegen een kleuter van vijf had.
“Dat zei ik ook niet, we mogen die mogelijkheid alleen niet ui het oog verliezen.”� zei Gitte kattig.
“Oké, daar heb je gelijk in.”� antwoordde Leandro alsof het het moeilijkste was was hij ooit al had gedaan.
“Oké, geen kaviaar of champagne.”� verzuchtte Erik.
“Hé, Gitte, kan jij mensen niet oproepen om geld te schenken Da's toch ook een soort sponsoring?”� vroeg Jasper gretig.
“Volgens mij is dat een soort diefstal. Vergeet het dat ik om geld ga vragen.”� zei Gitte fel.
Leandro rolde met zijn ogen en zei: “We vragen haar niet om geld. Ik ben geen bedelaar, ik sterf nog liever.”�
“Goh, wat hangt er hier weer een gezellig sfeertje.”� onderbrak Natalie hen en met een vuile blik op Leandro gingen ze verder met het volgende punt op de agenda.

Reacties: