FanFic.nl

Trip to hell!

49.Answer

'You're going to die!' Snel stond je recht en zette je ook enkele passen achteruit toen Bill als een volkomen gek op je kwam afgestormd. Toen je zag dat Bill je haar wou beet grijpen, liep je snel naar de andere kant van de kamer. 'Come here! You, fucking bitch!' 'Are you talking about yourself?' Grijnzend keek je Bill aan die woedend naar je toekwam. 'Don't act like that to me!' 'Don't you like it, Bill? Don't you like it that I don't listen to you? That you can't handle me anymore?' Bill stond op ontploffen toen je de woorden uitsprak op een toon alsof je tegen een kleine peuter bezig was. 'Bitch, come here!' Bill liep naar je toe, maar snel liep je richting de deur van de kamer. Zo snel je trok je de deur open en wou je de gang op lopen, maar plots werd je aan jouw haar terug naar binnen getrokken. Een luide gil verliet jouw lippen toen Bill je met een immense kracht terug de kamer in smeet. Hulpeloos probeerde je om jouw rug te beschermen, maar toch kon je een pijnlijke kreun niet onderdrukken. Snel draaide je jouw hoofd om toen je hoorde dat de deur op slot werd gedraaid. Geschrokken draaide je je om en probeerde je achteruit te kruipen, toen Bill met een gemene grijns op je afkwam.
'What's wrong darling? Are you afraid?' De gemene grijns van Bill zinde je niet. Je wist dat hij wraak zou nemen en dat je hier als een rat in de val zat. Je kon geen enkele kant meer op, je kon alleen maar hopen dat je sterker zou zijn dan Bill.

Net op het moment dat Bill je been wou beet grijpen, kroop je snel achteruit. Zo snel je kon duwde je jezelf terug recht en verstopte je je achter de zetel. Bill kwam meteen in actie en liep achter je aan. Zo snel je kon liep je rond de zetel richting de deur. Hevig begon je te kloppen op de deur terwijl luid geschreeuw je lippen verliet. De jongens moesten je komen helpen of Bill zou je echt vermoorden.
Hysterisch begon je te gillen toen Bill je aan je haar vast greep en je tegen de zetel aan smeet. Tranen welden op in jouw ogen toen een verschrikkelijke pijnscheut door je rug zinderde. Plots voelde je hoe iemand je been vast nam en je door de kamer meesleepte. Hevig gillend en spartelend probeerde je om jezelf los te maken uit Bill's greep, maar hij kerfde enkel zijn nagels nog dieper in je vel. 'Let me go!' Je stem klonk hysterisch toen het leek alsof je rug ging openbarsten. Bill negeerde je geschreeuw en trok je verder richting te zetel. Tranen van pijn gleden over je wangen terwijl je hulpeloos probeerde om je los te trekken. 'Please, let me go!' Huilend probeerde je jezelf ergens aan vast te trekken maar Bill trok je genadeloos verder over de grond.

'Please stop' Huilend keek je Bill aan, die gestopt was. Hij keek je even grijnzend aan waarna hij naast je neer knielde. 'What's up, darling? Don't you like it?' 'Please stop' Smekend keek je Bill aan, die zich langzaam naar je oor boog. 'You'd better think twice.' 'Please stop! I'm sorry!' 'It's to late for sorry.' Hysterisch gegil verliet jouw lippen toen Bill je plots optilde en je in de zetel smeet. Hulpeloos probeerde je om uit de zetel te kruipen, maar Bill duwde je er terug in waarna hij op je kwam liggen. Hysterisch probeerde je hem van je af te duwen, maar Bill greep al snel je polsen vast. Meteen liet Bill zijn handen over je lichaam glijden terwijl hij je benen tussen de zijne klemde. Huilend probeerde je tegen te spartelen toen Bill zijn handen onder je shirtje liet glijden en je borsten begon te betasten. 'Please stop it!' Hulpeloos probeerde je jezelf te verdedigen maar je kon geen kant meer uit. 'It's your own fault, darling.' Gemeen grijnzend drukte hij een kusje op je lippen. 'But don't worry, the next time you won't forget it.'

Hevig snikkend probeerde je achteruit te kruipen toen Bill met een moordende blik op je af kwam. 'You're going to die!' Hysterisch begon je te gillen toen Bill plots naar je toe rende en je been vastpakte. In paniek probeerde je hem weg te duwen, maar deze keer liet Bill zich niet doen. Hij duwde ruw je handen weg en greep toen je beide benen vast. Hij had blijkbaar uit zijn fouten van daarnet geleerd. Want door je beide benen vast te nemen, verhinderde hij je om hem te schoppen. Hevig begon je te gillen toen Bill je bruut optilde en je toen met een ongelooflijke smak tegen de zetel gooide. Huilend probeerde je om je hoofd te beschermen, maar toch kon je een harde knal niet verhinderen. Tijd om te beseffen wat er net gebeurd was, had je niet. Bill greep je haar beet en gooide je opnieuw richting de hoek van de kamer. Weer vulde een ongelooflijke knal de kamer. Een scherpe gil verliet je lippen toen je met hard met je rug tegen de muur vloog. Je zakte ineen toen een onmenselijke pijnscheut door je rug heen ging. 'Please, don't hurt me anymore!' Je stem was niet meer dan schel gepiep. 'Please, stop. Bill?' Smekend keek je hem aan terwijl schitterende parels over je wangen liepen. Je bad in jezelf dat hij zou ophouden, maar je wist dat hij niet meer zou ophouden. Je had je eigen doodvonnis getekend toen je Bill daarjuist een kopstoot had gegeven. Vanaf dat moment had je geweten dat hij je de kamer nooit meer levend zou laten verlaten.

'Please?' Hulpeloos drukte je jezelf dichter tegen de muur. Hoewel de pijn in je rug onmenselijk werd, probeerde je nog verder naar achteren te gaan. De gemene grijns op Bill's gezicht zei je genoeg. Je zou boeten voor je daden. Bill boog zich langzaam over je heen. Huilend drukte je je dichter tegen de grond aan en probeerde je van Bill weg te kruipen, maar het lukte niet. Hij had je helemaal ingesloten.
Plots greep Bill je ruw vast bij de kraag van je shirtje en tilde hij je op. Smekend keek je hem aan toen je wist wat hij met je van plan was. Huilend schudde je je hoofd toen Bill zachtjes knikte. Hij trok je iets dichter naar zich toe en bracht toen zijn lippen naar jouw oor. 'Enjoy' Bill had de woorden nog niet uitgesproken of hij gooide je al met een ongelooflijke kracht richting het tafeltje waar de televisie opstond.

Het meest afschuwelijke geluid dat je ooit gehoord had, zinderde door de kamer. Een gil van pijn die door merg en been ging. Rillingen van afgunst gleden over je rug. Huilend drukte je je handen op je oren om het geluid niet meer te horen. Maar nog steeds kon je het gegil duidelijk horen. Het gegil dat als een vlijmscherp mes langs je keel gleed. Huilend liet je jezelf verder naar beneden glijden en probeerde je je handen nog harder op je oren te drukken, maar het geluid bleef aanhouden. Plots leek al de kracht in je lichaam weg te vloeien en je voelde hoe je helemaal op je rug gleed. Hevig snikkend probeerde je het hysterische geschreeuw te negeren, maar het leek maar niet te stoppen. Een misselijk gevoel maakte zich meester van je. De pijn in haar geschreeuw was afschuwelijk. Het leek wel alsof het meisje levend gevild werd. ' Please let it stop!' Je geschreeuw was luid maar kwam niet boven het gegil uit. Wanhopig drukte je jezelf dichter tegen de grond. Waarom kon het meisje niet stoppen! Je werd er gek van. Je probeerde al schreeuwende boven het gegil uit te komen maar niets leek te werken. 'Please stop it!' Hulpeloos drukte je je gezicht in je handen, niet wetende dat het gegil dat door merg en been ging, van je eigen mond afkomstig was.

Verward verplaatste je je hand naar je nek. Het leek wel alsof je in het zwembad was, heel je haar en je nek was nat. Hoe kon dat nu? Je was er zeker van dat er in de kamer nergens geen emmer met water had gestaan. Zacht streek je langs het water dat zich op je nek bevond. Heel langzaam bracht je je hand naar je gezicht, om te kijken wat het was. Plots schoten je ogen wijd open en werd je uit je trance van daarnet gehaald. Hysterisch begon je te huilen toen je na al die tijd, eindelijk terug gevoel kreeg in je lichaam. Het meest afschuwelijke gevoel, dat je in heel je leven had gehad, nam je lichaam in zijn macht. Nu pas drong het tot je door de waarheid tot je door. Nu pas had je door wat dit alles betekende. Het gegil, de angst, de pijn, het natte gevoel,...alles werd opslag duidelijk. Jij, was het meisje dat al die tijd gilde. Jij, was het meisje dat nu in levensgevaar verkeerde.

Gevoelloosheid...Geen besef van de realiteit...Het was een reactie van haar geest, die zich langzaam maar zeker helemaal afsloot van de werkelijkheid...

Het spijt me enorm dat het zo lang heeft geduurd. Maar ik heb het de laatste weken echt super druk gehad. Ik hoop dat jullie dat begrijpen.
Ik heb ook een mededeling: omdat ik al vaak de vraag heb gekregen om mijn verhaal in de "ik-vorm" te schrijven, heb ik besloten om het dan toch maar te doen. Dit is het laatste deeltje in de "Je-vorm", het volgende deeltje zal in de "ik-vorm" zijn. Wat vinden jullie?

Reacties: