FanFic.nl

Bill and Tom are watching you... and Gustav and Georg too (ontvoering)

We can't find Tom.

"Emma, dat is volkomen normaal. Ik ben de enige met wie je in contact komt de laatste tijd... Doe ik je pijn, ben ik het ook altijd die je troost en zorg voor je draagt. Tuurlijk word je dan gehecht aan me." legde Bill me uit na z'n kusje. Ik knikte bedenkelijk, "1) Kus me niet zomaar en 2) dat dacht ik eerder ook al." Ik keek een beetje bedenkelijk de kamer rond en mijn vermoeden werd bevestigd. De rest was er ook nog steeds niet. "Bill, ik wil dat je..." ik werd door hem onderbroken, hij legde z'n vinger op m'n lippen. "Ik zoek er heus niks achter hoor. Je haat me nog even veel als daarvoor, dat weet ik. Zoals ik zei, het is normaal. Ik zou het al raar vinden moest je niet op de één of andere manier aan me hechten." zei hij lief en hij keek me vragend aan. Ik knikte blij dat dit probleem uit de wereld was en ik haalde zijn vinger van m'n lippen af. "Inderdaad, ik vind je niet zo leuk." zei ik, het was zo. Ik vond Bill nog even hatelijk als in het begin. Het enige verschil... Ik miste hem als hij er niet was.

De volgende ochtend werd ik wakker en ik was meteen goed gezind. Ik draaide me om, maar ik rolde naar de verkeerde kant en viel uit bed zoals ik wel dikwijls had in deze veel te kleine bedden. Ik duwde me op van de grond en ik keek boven de bedrand, ik zag Bill moeite doen om niet meteen te lachen bij het zien van m'n gezicht. "Durf niet." zei ik nog, maar ik was te laat want Bill lag al plat van het lachen. Ik kroop in bed en ging boven op hem zitten, ik nam z'n handen en duwde ze boven z'n hoofd op het kussen zodat hij zich niet meer kon weren. Hij lag wat hulpeloos te spartelen, maar hij kwam niet los. Ik lachtte luid, ik was zo blij dat Bill weer normaal deed. Sinds dat korte gesprekje gisterennacht deed hij weer net als vroeger. Lief... Tot op die ene momenten war hij... Spontaan dacht ik niet meer verder. Net toen ik hem de kieteldood wou geven, stond Natasha in de deuropening. Toen ze ons zo zag liggen draaide ze zich om en ging ze weer weg... Oh neen, nu ging ze vast denken dat Bill en ik wat hadden. "Waar waren we?" vroeg Bill en hij keek me vragend. "Waarom zou ze naar hier gekomen zijn?" vroeg ik me luidop af en ik liet Bill los. Toen ik de kamer uit liep, zag ik Bill teleurgesteld op staan. Hij vond het niet zo leuk dat ik niet meer op hem zat. Ik liep naar de keuken waar ik iedereen vond..., behalve Tom. "Waar is Tom?" vroeg ik verbaasd. "Daarom kwam ik dus naar Bill, gisteren heeft hij me in die oude kamer van ons gestoken met die camera's en sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Ik heb geluk dat Georg me hoorde of ik zat daar nog." legde Natasha nukkig uit. Ik wou me omdraaien en het aan Bill gaan zeggen, maar hij was ondertussen ook al opweg naar de keuken en ik liep tegen hem aan. Hij glimlachte naar me, "Tom is weg." zei ik en de glimlach verdween meteen.

We stonden allemaal voor de tourbus en Bill had ons duidelijke instructies gegeven. We moesten natuurlijk wel zweren dat we niet zouden weg lopen en als we dat wel deden zouden we zeker gestraft worden. Ze hadden terug een zendertje in onze kleren gedaan voor het geval dat. "Jullie weten wat te doen?" vroeg Bill aan iedereen. De jongens hadden zich vermomd zodat we geen last van fans en fotografen zouden hebben. We gingen elk een andere kant uit. Ik liep naar het midden van de stad en ik liep te genieten van de zon die op m'n huid scheen. Ik was niet echt op zoek naar Tom, ik was eerder van de buitenlucht aan het genieten. "Emma?" hoorde ik plots achter me. Ik keek in de richting waar het vandaan kwam en ik zag Carly daar staan. "Oh neeh." zei ik zo stil dat zij het zeker niet gehoord zou hebben. Wat moest ik nu aan haar vertellen?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.