FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[42] Tom – Shakespeare Struggles

Door een plotse vlaag koude wind word ik wakker. Ik geeuw en murmel zachtjes, warme adem streelt langs mijn wang en geeft me kippenvel op mijn armen. Bill.
Zijn voeten zakken op de grond, hij wandelt zo zachtjes mogelijk de kamer uit en trekt de deur achter hem terug dicht. Dan blijft er niets dan mijn ademhaling en mezelf over.
De mist in mijn hoofd word steeds zwakker. Tourbus. Tokio Hotel. Concert. Fans.
Ik voel iets kouds in mijn onderbuik, en ik weet zeker dat het deze keer geen koude wind is omdat iemand de deken lichtjes optilt om er onderuit te kunnen. Het is iets inwendigs. Iets minder oppervlakkig dan wind. Iets meer diep dus, met andere woorden.
Goh, Tom, wat een niveau zo vroeg in de ochtend, spreekt een fluisterstemmetje me toe.
Onze fans.
Ik draai me om en trek de deken over mijn hoofd. Kriebelend, koud kippenvel zwemt over mijn huid heen. Vlinderslag, past perfect bij mijn gevoel van vlak voor ik ging slapen.
Hoe lang kunnen we dit verborgen houden? Wat gebeurt er als we er niet langer over kunnen liegen, als we ons geheim op tafel gooien en daarmee ons imago aan diggelen slaan? Worden we dan uitgespuwd door iedereen? Wat zal er met ons gebeuren? Wat zal er met Bill gebeuren? Tokio Hotel is zijn alles. Net als het mijn alles is.
Net zo veel alles als Bill alles is voor mij, that is.
Ik lig nu al een paar minuten wakker en Bill is nog niet terug. En dat terwijl ik hem nodig heb. Ik wil hem in mijn armen kunnen sluiten, de geur van zijn shampoo in mijn neus voelen kriebelen en beseffen dat als hij bij me is, ik alles wel aan kan. En ik wil een kus op zijn voorhoofd kunnen drukken. Want als ik hem kan verzekeren dat alles goed komt, dan verzeker ik het mezelf ook.
Dus waar blijft hij?
Als hij enkele tellen later nog niet terug is, duw ik de deken van me af en schuif uit bed. Even moet ik me vast houden aan de muur. Rechtstaan in een bus, nog half verdwaasd door de slaap is niet bepaald mijn sterkste punt.
Ik open de deur op een kiertje en hoor meteen het borrelen van melk. De arme schat kan niet slapen, schiet meteen door mijn hoofd. Voorzichtig duw ik de deur nog een heel klein beetje open en ga half in de deuropening staan. Bills blik staat op oneindig, zijn ogen staan dof en glazig. Ik weet niet wí¡í¡r hij aan denkt, maar het zit hem diep.
Hij zit in trainingsbroek op de tafel, door het raampje valt zacht maanlicht, het streelt als een veer langs zijn rug en laat kleine bultjes kippenvel achter. Ik kan het niet laten te glimlachen, hij ziet er schattig uit.
Hij schiet overeind als de melk overkookt en wilt beginnen vloeken, maar weet zich tijdig daarvan te weerhouden. Met een frons op zijn anders zo mooie voorhoofd begint hij de warme melk op te kuisen, het steelpannetje wordt geleegd in zijn beker en daarna in de afwasbak gedropt.
Vlak voor hij weer op tafel kan gaan zitten, verlaat ik mijn plekje in de deuropening en loop naar hem toe. 'But soft! What light through yonder window breaks? It is the East, and Bill is the sun!' fluister ik glimlachend, zijn gezicht zwenkt naar me toe en zijn blik verzacht. De frons die zijn wenkbrauwen naar beneden duwde, wordt nu enkele milimeters omhoog geduwd.
'Shakespeare, wauw. Je blijft me verrassen.' zegt hij, een lachje verborgen in zijn serieuze stemgeluid.
Ik sla mijn armen om hem heen, waardoor hij niet meer op tafel kan gaan zitten. Maar ik hoop dat hij dat niet erg vind.
Hij zet zijn beker terug op het aanrecht en laat zijn hoofd tegen mijn schouder rusten. Zijn adem is alles behalve gecontroleerd.
Ik druk voorzichtig mijn lippen in zijn hals. Zijn geur strijkt langs mijn huid, ik glimlach. Waarom piekerde ik ook? Ik ben perfect gelukkig als ik bij Bill ben, dat zullen onze fans heus wel begrijpen! Al vertel ik het hen liever morgen dan vandaag.
Al is het maar omdat ik stiekem wel een beetje geniet hiervan, van weten wat ik weet, maar het samen met hem verborgen houden voor de hele wereld.
'Zullen we zo niet terug in bed kruipen?' vraag ik, hij knikt zachtjes tegen me aan. Ik geef hem zijn warme melk terug en wacht braafjes tot hij alles op heeft. Een bruistablet-aspirine wordt nog snel mee gegrist, dan lopen we hand in hand terug naar onze slaapkamer. Het is dat onze chauffeur op de weg moet letten en er niemand is, anders zou ik dat niet eens durven.
'En nu even zonder sarcasme, ik vond dat quoten van jou net wel heel lief hoor.' Hij drukt een vlinderzachte kus op mijn mond en slaat dan zijn armen om mijn nek. Met hem in mijn armen zak ik achteruit, op de matras.
Het is een beetje ongemakkelijk, maar uiteindelijk lukt het ons toch te gaan liggen. Ik sla de deken over ons beiden in en kijk met een scheve glimlach in zijn ogen. Identiek aan die van mij.
Ik voel hoe zijn hand naar de mijne zoekt, er zachtjes in knijpt als hij hem eindelijk vindt. Dat levert ons beiden een echte glimlach op.
Een paar minuten blijven we zo in elkaars ogen staren, iets dat best romantisch maar ook behoorlijk slaapverwekkend is, dan ben ik de eerste om z'n ogen te sluiten. Niet veel later zak ik weg in een diepe slaap, waarin een balkon en een gruwelijke moord op Gustav voorkomt. Maar diep onbewust voel ik de nabijheid van Bill, en dat kalmeert me in mijn slaap.

Arise, fair sun, and kill the envious moon.

Reacties: