FanFic.nl

Eerste hoofdstukken van fanfictions die ik misschien nog ga uitwerken

De drumster deel 4

Eindelijk, een dag vrij!! Voor het eerst in weken sta ik goedgezind op en speel mijn ontbijt al fluitend naar binnen. Terwijl de andere bandleden me raar aankijken, zet ik de radio aan en zing vrolijk mee.
Alsof God me beloont voor mijn goede humeur, schijnt buiten de zon en stoppen we al snel zodat ik er van kan genieten. Ik spring, letterlijk, uit de bus en word gevolgd door drie brommende bandleden, waar ik nu even geen aandacht aan geef. Ik zie de andere bus ook stoppen en ga op een muurtje zitten terwijl ik geniet van de zon.
Wanneer ik het gevoel begin te krijgen dat mijn kont aan het afsterven is, wip ik weer van het muurtje af. Om stijve benen te voorkomen, besluit ik om een rondje rond het tankstation te wandelen. Helaas, ik ben de eerste hoek pas om en ik loop al tegen iemand op.
“Ow, sorry, Bill.”�
“Het geeft niet, euhm...”� Denkend kijk ik haar aan en ik zie haar zuchten.
“Ik zei toch dat je het niet meer zou weten?”� Ik grijns.
“Het geeft niet, Donatella.”� Ze kijkt me verbaasd aan en lacht dan. “Waarom zou ik je naam vergeten?”�
“Omdat ik oninteressant ben?”�
“Dat ben je niet, ik vind je heel interessant.”� Ze trekt een wenkbrauw op.
“Jij?”�
“Ja, waarom niet? Je bent mooi, en, er is iets dat je speciaal maakt.”� Ze bloost en slaat haar ogen lachend neer.
Ik strijk een van haar donkere haarlokken achter haar oor en til haar kin op.
“Wat doe jij vandaag?”� Ze haalt haar schouders op.
“Niets, denk ik.”�
“Mooi, je mag van mij wel op onze bus komen, als je wil. Dan kunnen we samen niets doen.”�
“Is wel oke, denk ik.”�
“Leuk. Ik ga nog even naar toilet, en dan zullen we waarschijnlijk weer vertrekken. Zie ik je aan de bus?”� Ze knikt en ik draai me om, om naar het toilet te gaan.
“Bill?”�
“Hmm?”� Vraag ik terwijl ik me weer omdraai.
“Ik, euhm, bedankt.”�
“Waarvoor?”�
“Dat je me ziet staan.”�
“Ik zou blind zijn als ik je niet zou zien.”� lach ik en draai me dan om.
Met een gelukzalige lach ga ik naar het toilet, en als ik weer naar de bus loop en Dona zie staan, weet ik zeker dat deze dag niet meer stuk kan. Lachend loop ik op haar af en gebaar haar dat zij als eerste naar binnen mag.
Ik volg haar de bus in en als we de drie andere bandleden zien zitten, begroet ze hen vriendelijk. Ik mompel snel iets en ineens kijkt Tom op.
“Yo, waar heb je die chick gevonden?”� Ik negeer hem en duw Dona lichtjes verder de bus in maar kan het niet verhinderen dat ik een deel van hun gesprek hoor.
“Ik geloof dat ik haar al eens eerder gezien heb, waarschijnlijk is ze een lid van de crew.”� Hoor ik Gustav zeggen.
“Wat?! Hij gaat om met een crewlid?!”� Ik zucht en doe de deur achter me dicht.
“Hebben ze iets tegen crewleden?”�
“Ze kijken op jullie neer. Ze voelen zich als koningen en zien de crewleden als hun slaven. Ze hebben echt sterallures, vooral Tom en Gustav dan, en dat is een van de redenen waarom ze niet naar me omkijken.”�
“Ow, euhm, oke. Wat, euhm, wat doe je zoal, als je niets doet?”�
“Geen idee. Muziek luisteren?”�
“Wat luister je?”� Ik kruip naast haar op mijn bed en draai de oortjes rond mijn iPod uit.
Ik doorzoek mijn playlists tot ik iets leuks vind waarvan ik hoop dat zij het ook graag hoort. Nog voor ik zo niets gevonden heb, wordt er een oortje uit mijn hand getrokken en steekt Dona het in haar oor.
“Zet dat maar op, daar ben ik gek op!”� Ik kijk naar mijn iPod en zie de naam Coldplay staan.
Zonder morren zet ik Life in technicolor II op, nadenkend over hoe dat liedje op mijn iPod gesukkeld is. Terwijl de tekst door mijn linkeroor galmt, kan ik me enkel op het meisje naast me concentreren. Met gesloten ogen neuriet ze mee terwijl haar voet meetikt op het ritme.
Het is prachtig om te zien hoe ze van de muziek kan genieten. De lach op haar gezicht straat puur vrolijkheid uit, wat op mij over lijkt te slaan. Wat het precies is, weet ik niet, maar zij is wel verantwoordelijk voor de lach op mijn gezicht.
Hoewel ik daarnet opnieuw teleurgesteld was in de andere bandleden, met haar bij me lijkt mijn humeur niet stuk te kunnen.
“Is er iets?”� Ik schrik op en blijkbaar zat ik zo diep in gedachten verzonken dat zij eerder doorhad dan ik dat ik haar aan zat te staren.
“Euhm, nee, gewoon, ik denk dat Tom mijn iPod weer eens gebruikt heeft, want dit is niet de muziek die ik erop gezet heb.”�
“Oh, dus eigenlijk vind je dit geen leuke muziek.”�
“Jawel hoor! Ik bedoel, het is eigenlijk de eerste keer dat ik het hoor, maar ik vind het mooi. Liefde op het eerste gezicht, gehoor.”� Lachend kijk ik haar aan terwijl ik dat laatste zeg, en ik zie haar blozend wegkijken.
Even weten we beide niet meer wat we moeten zeggen en vult Coldplay de stilte op.
“Euh, wil je misschien iets drinken?”�
“Water is goed voor mij.”� Ik lach, haal het oortje uit mijn oor en sta recht.
De andere bandleden negerend ga ik lachend naar de keuken. Ik neem twee flesjes water uit de frigo en doe die laatste extra traag toe om te zien op welk moment het lichtje uitgaat. Als ik besef hoe belachlijk ik bezig ben, sta ik lachend recht.
Geluk doet rare dingen met je, laat je rare dingen doen. Geluk doet het me beseffen.
Ik moet het onder ogen zien, het is wel degelijk zo, ook ik kan er niet aan ontsnappen.
Bill Kaulitz is verliefd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.