FanFic.nl

Gakuen Hetalia!

010

Ik pakte een papiertje en haalde het uit de doos, het was rood. Feliks die achter me stond lachte en liet het papiertje aan onze klasgenoten zien. ‘Wie had er rood?’ vroeg hij. ’Ik’ zei een bekende stem met een Spaans accent. ’Oh god’ zuchtte ik toen ik zag dat niemand anders dat Antonio Fernandez opstond en richting de kast liep. Feliks lachte blij en ik wierp hem een boze blik toe zodat hij zich realiseerde dat hij hier niet ongestraft van af zou komen. Yao tilde me bij mijn arm omhoog en duwde me in de kast. ‘WANG FUCKING YAO-’ riep ik maar werd afgekapt door de deur de voor mijn neus op slot werd gedaan.

Ik gromde en voelde hoe ik om werd gedraaid door Antonio. Ik trok mijn wenkbrauw op en keek hem boos aan. ‘Hey, Mei-chan, het is hier erg donker vind je niet?’ vroeg hij terwijl hij nog steeds zijn hand op mijn schouder had ‘Raak me niet aan’ snauwde ik. Hij trok een pruillip. Nou nou, niet zo snauwen, Mi amor’ zong hij. Ik gromde nogmaals en voelde hoe hij dichterbij kwam.

Zijn felgroene ogen lichtten op in het donker en ik voelde zijn warme adem op mijn gezicht. ik kon niet verder naar achter want ik stond tegen de deur aan. Ik probeerde van hem weg te kijken, of in ieder geval, niet in zijn ogen. Hij kwam nog dichterbij en zijn bovenlichaam raakte die van mij lichtjes aan. Ik huiverde en probeerde hem weg te duwen, zonder succes want Antonio was veel sterker en groter dan mij. Hij duwde me terug tegen de deur aan en zijn gezicht was nu nog maar een paar centimeter verwijdert van die van mij. ‘Waag het!’ fluisterde ik boos toen ik zag wat hij van plan was te gaan doen, maar hij negeerde mijn waarschuwing en op dat moment voelde ik twee warme lippen op mijn eigen. Ik raakte in paniek en gebruikte al mijn macht om de Spanjaard van me af te duwen.

Hij verliet mijn lippen voor even en pinde mijn polsen vast tegen de deur. ‘Niet zo tegenstribbelen’ fluisterde hij terwijl hij me weer zoende. Ik beet hard op zijn lip, zo hard dat ik zijn bloed proefde, maar Antonio leek er niks van te merken en ging verder waar hij mee bezig was. ‘Fernandez, ga van me af, nu!’ gromde ik kwaad en overstuur. Hij grijnsde en schudde zijn hoofd. ‘Dit is waarschijnlijk mijn enige en laatste kans, die laat ik niet zomaar schieten, je weet niet hoeveel mensen erover dromen dit te doen~’ zong hij terwijl hij kusjes in mijn nek gaf. Opeens -je raad het al- opende iemand de deur en vielen ik en Antonio op de grond en werden er een paar foto’s genomen. Ik wurmde me onder Antonio vandaan en probeerde erachter te komen wie de foto’s had gemaakt zodat ik hem kon wurgen en de fotocamera kon verdrinken, maar ik had geen idee wie de foto’s had gemaakt en de camera was er ook niet meer. Ik vloekte en ging op de bank zitten naast Natasha en Elizabeth, met een rood hoofd van woede en schaamte.

Ik verstopte mijn hoofd in mijn handen terwijl de anderen verder speelde. ‘Kom op, zo erg is het niet, Mi amor. ik vraag diegene die de foto’s heeft gemaakt wel of ze wat kopiëren, dan hebben we ook nog een aandenken’ zei Antonio die voor me op de grond was komen zitten met een knipoog. ‘Het is wel zo erg en noem me niet zo, ik ben geen liefje en zeker niet de jouwe’ zei ik gefrustreerd. ‘Van wie ben je wel dan?’ vroeg hij plagend. ‘Van mij-aru’ zei Yao die naast hem zat. ‘Zou je wel willen’ zuchtte ik geïrriteerd. Dit zou nog een lange avond worden...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.