FanFic.nl

Best friends are Forever

2.0: Hi, my name is... (All)

Het zonnige Forks verscheen, het welkomsbord ging aan een flits voorbij.
Ik werd een stuk blijer door het mooie weer hier en de temperatuur deed me denken aan Australië. Ik ben eigenlijk pas officieel hier gaan wonen op mijn vijftiende. De andere vijf jaar daarvoor kwam ik alleen in de vakantie.
Ik had spullen meegenomen van thuis, schelpen, mijn surfbord en nog wat van die dingen. 'We zijn er Amorey.' Mijn moeder was keihard voor me, maar dat was ik intussen gewend. 'Dag mam, ik zie je in de vakantie,' fluisterde ik.
Voor me stond een leuke villa met een veranda, ik liep de trappen op terwijl ik de grote dozen meezeulde. Boven zag ik een meisje vanuit het raam naar me kijken. Ik bleef emotieloos en belde aan. De deur werd geopend door een vrouw, ze zag er erg lief uit. 'Hallo, jij moet Amorey zijn. Ik ben Rebecca Stanley.' De dame schudde mijn hand. 'Ik breng je even naar je kamer, dan kan je wat beneden in de salon drinken en kennis maken met de anderen.' Ik knikte en probeerde niet te veel te denken aan kennismaken.
Jep, ik, Amorey, was bijzonder slecht in kennismaken ,vooral met van die meiden die dachten dat ze het waren. Maar vanaf de mensen me leerden kennen vonden ze me best wel oké. Ik liep achter Rebecca terwijl zij ook een doos voor me droeg. 'Het is de kleinste kamer maar het heeft wel het meeste uitzicht met ramen op de vijver buiten.' Ik knikte en bekeek de kamer. 'Dank je Rebecca, hier moet het me lukken.' De dame glimlachte en liep naar buiten. Ik begon de dozen uit te pakken. Ik had eigenlijk heel veel decoratie mee maar na enkele minuten was alles klaar. Zuchtend plakte ik nog mijn naam op de deur en liep de trap af naar de woonkamer. Klaar om enkele andere meiden te ontmoetten.

Toen ik binnen was, zag ik dat er veel anderen waren. Allemaal jongens, allemaal halfnaakt. Ze keken me raar aan. “Hoi”�, zei ik maar. Een beetje angstig keek ik hen aan. Toen ik geen antwoord kreeg , liep ik door naar boven om mijn spullen in mijn kamer te zetten. Boven zag ik dat het een best mooie kamer was. Ik zette mijn spullen neer en ging weer naar beneden. Ik keek vluchtig weer de woonkamer in, waar ze nog steeds zaten en liep toen naar buiten. Gewoon om daar weg te zijn.
Na een stukje lopen, alle huizen waren hetzelfde in mijn ogen, was ik verdwaald. Paniekerig probeerde ik mijn gangen na te gaan. Hier naar links. Daar naar rechts. Nee, dat klopte niet. Hier naar rechts dan? Ook niet goed. Ik ging zitten op een steen naast de weg, tegen het bos aan. ‘Oke Ada, nu rustig worden. Het komt wel goed. Ze komen je desnoods wel zoeken,' dacht ik. Ook al wist ik dat dat waarschijnlijk toch niet gebeurde.
Het was al bijna avond. Ik had besloten om toch maar wat rond te lopen. Misschien kwam ik iets bekends tegen. Huizen, bossen, huizen, bossen. Het wisselde zich af, of ik bwas gewoon ongemerkt rondjes aan het lopen. Daar stond hij. Zou ik roepen? Nee, dat kon ik niet. Hij zag me niet. Ik zag hem weglopen. ‘Waarom riep ik nou niet? Ik ben ook zo’n hopeloos geval. Ze hadden gelijk in Texas. Ik ben niets waard.’

Nadat ik een halfuur over het bos had uitgekeken, stond ik op uit de zachte stoel. Ik keek nog eens rond en trok de conclusie dat mijn kamer groter was dan die van thuis. Ik pakte mijn iPod en deed mijn oortjes in. Op mijn lievelingsliedje danste ik de hele kamer rond. Toen het afgelopen was, keek ik op en zag dat er een meisje in de deur opening stond. Snel deed ze de deur dicht en liep met een rood aangelopen hoofd weg. Ik rolde met mijn ogen en liep naar beneden om snel al mijn andere spullen uit de auto te halen. Ik had nog geen zin om de andere meisjes te ontmoeten, dus vermeed ik de huiskamer en sloop ik zachtjes door de hal. Na vijf keer lopen had ik al mijn spullen op mijn kamer neergegooid. De witte houten kast in de hoek van de kamer was redelijk groot en mijn kleren zouden er waarschijnlijk goed inpassen. Snel begon ik alles te sorteren en in de kast te leggen. Broeken aan een hanger, T-shirts op de planken samen met de hemdjes. Al mijn schoenen zette ik onder de kast neer. Tevreden keek ik naar het resultaat, tot dat onderbroken werd door een zacht gezoem. Met een diepe zucht liep ik naar mijn mobiel, want ik wist wat er nu ging komen. ''Querida, ben je veilig aangekomen?'' hoorde ik mijn moeder aan de andere kant van de lijn vragen. ''Ja, alles is goed hoor mam.'' zei ik vrolijk tegen haar. Ze begon me een stortvloed aan vragen te stellen die ik snel onderbrak. ''Mama, ik moet naar beneden, de andere meisjes ontmoeten.'' Ik verzon het snel en bedacht toen dat er waarheid zat in die woorden. ''Ik bel je zaterdag Laila, ik hou van je.'' ''Ik ook van jou.'' zei ik en snel hing ik op. Ik haalde diep adem en trok de deur van mijn kamer open. Zenuwachtig haalde ik een hand door mijn inmiddels losse haar en liep naar beneden toe om de anderen te ontmoeten...


Ik wist dat ik ooit naar beneden zou moeten. Het probleem was alleen dat ik er geen zin in had… Ik zat hier prima in het raamkozijn, maar het probleem was dat mijn sigaretten nog in mijn jaszak zaten, en die lag nog ergens beneden.
Chagrijnig liet ik mezelf uit het raamkozijn zakken en begon mijn laatste spullen dan maar uit te pakken.
Onderin mijn koffer stuitte ik opeens op een fotolijstje en gelijk kwam er een brok in mijn keel.
De jonge vrouw op de foto lachte vrolijk naar de camera, het kleine meisje in haar armen had haar armpjes stevig om de nek van de vrouw geslagen. Ze stonden samen voor een auto. Dat was de dag dat het auto-ongeluk gebeurde, de laatste foto die van mijn moeder gemaakt is.
Ik sloot mijn ogen, vechtend tegen de tranen en de herinneringen kwamen, gevolgd door de bijbehorende pijn met vlagen terug. Ik hoorde haar ijselijke en hartverscheurende gil weer door mijn hoofd en drukte mijn handen tegen mijn oren. Ik liet mezelf op de grond zakken en snikte een tijdje in stilte. Toen ik mezelf weer onder controle had, zette ik het fotolijstje met zorg op mijn nachtkastje en wierp er een laatste blik op. Ten eerste vastbesloten hier een leuke tijd van te maken, speciaal voor haar, omdat ze zo van Forks hield. En ten tweede vastbesloten hier ergens een supermarkt te vinden, ik was nu wel toe aan wat alcohol.
Ik haalde diep adem voor ik de trap af liep, tijd om de anderen hier te ontmoeten…

Ik had mijn kamer ingericht. Tevreden zette ik de laatste fotolijstjes op mijn boekenplank naast mijn boeken. Blegh... Schoolboeken. Opeens hoorde ik in de kamer naast me iemand rondspringen. Ik sloop mijn kamer uit en deed de deur een stukje open. Ik zag een meisje met donker haar een lichtgetinte huid met haar iPod op dansen. Toen keek ze op. Met een rood hoofd deed ik de deur weer dicht en liep vlug weer naar mijn eigen kamer. Nou ja, dan had ik de eerste ontmoeting alvast gehad. Ik zuchtte diep en liep naar beneden. Daar zaten Rebbecah Stanley en andere meisjes. Samen met het meisje dat ik had zien dansen. Ik voelde mijn wangen meteen rood kleuren toen ze me allemaal aankeken en ging ongemakkelijk in een stoel zitten.

Reacties: