FanFic.nl

Secrets [S]

Beichte

Het warme water had de jongens goed gedaan. Ze hadden weer energie geproduceerd, hadden er een leuke laatste dag van gemaakt, waren naar huis gegaan en hadden gegeten.
Toen was de energie op. Gustav - die ondertussen duidelijk had gemaakt dat hij er niets op tegen had om tijd door te brengen in de keuken - kwam voor de laatste keer die avond de kamer binnen wandelen. Hij droeg een dienblad, waarop vier schaaltjes met ijs stonden.
Het zorgde ervoor dat Tom en Georg de kracht vonden om te glimlachen. Maar er werd niets gezegd.
Bill wilde iets zeggen. Gustav een compliment geven. Iets, wat dan ook. Hij had het verpest in het zwembad en moest daar nu voor terugbetalen. Het was toch de laatste avond. Nog één nacht, één ochtend, en dan naar huis. Dan weer dagen, weken zonder Gustav, omdat hij niet zo betrokken was bij het bedenken van de muziek. Nooit geweest ook. Maar nu, op de één of andere manier, leek het vooruitzicht ondraaglijk.
Zeg iets, Bill. Maar wat? Iets positiefs, iets wat Gustav blij zou maken. Niet nu, straks. Na de eerste hap. Ja, dan zou hij het doen. Dan zou hij Gustav vertellen hoe heerlijk het smaakte, of het dat nu deed of niet.
En dat deed hij. Zo snel hij kon at hij zijn eerste hap ijs - Tom en Georg mochten hem niet voor zijn - en zei, zodra hij zijn mond leeg had, dat het heerlijk smaakte.
Verassend genoeg bleef het eeuwige filmeffect uit. Hij versprak zich niet, hij gooide niet spontaan zijn schaaltje om, hij sproeide geen ijs over de tafel en hij kreeg het zelfs voor elkaar om niet te blozen.
Zijn taak was volbracht.
Maar Gustav glimlachte alleen maar.
Taak niet volbracht. Opnieuw.
Maar hij wist niets meer. Niets meer te zeggen, niets meer te doen. En dat alles herinnerde hem alleen maar aan het oneindig diepe zwembad, dat zich langzaam voedde van zijn tranen, zonder pardon, met een bijna onmerkbaar spoortje van leedvermaak. Machteloosheid maakte zich meester van Bill, deed zijn handen trillen. Hij merkte het pas toen hoorde hoe zijn lepeltje tegen de rand van zijn schaaltje tikte, en toen hij opkeek zag hij drie paar verwarde ogen naar hem kijken.
Goed zo, Bill. Dat helpt.
‘Misschien moet je maar vroeg gaan slapen vanavond,’ opperde Gustav.
‘Wat? Nee!’ reageerde Bill, feller dan gepland.
‘Jawel,’ zei Tom, wiens zeldzame, zorgzame kant eventjes naar boven kwam drijven.
‘Nee,’ bleef Bill volhouden. ‘Het is de laatste avond hier. Daar moeten we gebruik van maken.’
‘Dat was ik ook van plan, maar het moet niet ten koste van jouw gezondheid gaan,’ zei Gustav.
‘Gaat het niet.’
‘Maar -’
‘Gaat het niet!’ Bill snauwde het bijna, waarop Gustav hem beduusd aankeek.
‘Ik bedoel - sorry,’ stotterde Bill, nu wel lichtelijk blozend.
Gustav knikte. ‘Misschien moeten we allemaal maar vroeg naar bed gaan.’
‘Nee,’ antwoordde Bill steevast. ‘Ik wil weten wat je plannen zijn.’
‘Naar bed gaan.’
‘Wat ze waren voor je ze wijzigde.’
Gustav schudde zijn hoofd.
‘Alsjeblieft?’ vroeg Bill.
‘Ik,’ begon Gustav. ‘Ik wilde een soort van, zegmaar, eigenlijk…’ hij zuchtte, zich er maar al te goed van bewust dat Bills ogen hem strak in de gaten hielden. ‘Ik heb het idee dat ik jullie allemaal beter heb leren kennen van de week,’ deed hij opnieuw een poging, waarop Bill aanmoedigend knikte. ‘Maar ik weet uit eigen ervaring dat er sommige dingen zijn, die je misschien wel kwijt wilt, zegmaar, maar die je niet zomaar gaat vertellen. En dus dacht ik dat we misschien vanavond, met zijn allen, gewoon, ja.’
‘Praten,’ maakte Bill de zin voorzichtig af. Het was wel duidelijk dat Gustav begon te twijfelen aan zijn idee, want hij staarde strak naar het tafelblad en weigerde daar verandering in te brengen.
Hij knikte. Zonder zijn ogen van de tafel los te laten.
‘Jij begint,’ beval Bill toen Gustav niet verder ging.
‘Nee, ik begin niet.’
‘Ik begin wel!’ riep Tom vrolijk uit. Georg keek hem aan, zich afvragend wat voor onzin hij te horen ging krijgen. Bill keek hem aan, verbaasd. En Gustav keek hem aan, verdrietig omdat hij alweer niet serieus genomen werd.
‘Ik moet bekennen,’ begon Tom. Hij keek zijn vrienden aan, overdacht wat hij wilde zeggen, keek zijn vrienden nogmaals aan, zag Gustav verdrietig en Bill waarschuwend kijken, en bedacht zich. ‘Nee,’ zei hij. ‘Nee, ik-’ Ik wat? Hij wist niet wat hij moest zeggen. Of hij wel iets moest zeggen. Ja, dat moest. Maar hij wist dus niet wat.
Gustav zuchtte, liet zijn hoofd op zijn handen rusten en staarde naar het tafelblad.
‘Ik moet bekennen dat ik eigenlijk niets heb om te bekennen,’ zei Tom, puur om iets te zeggen en Gustav niet teleur te stellen. ‘Ik wil wel zeggen dat ik je heel dankbaar ben voor deze vakantie. Het is alsof ik dichter naar jullie toe ben gegroeid door bij elkaar te zijn met als enige reden vriendschap. Daar ben ik je gewoon echt heel dankbaar voor.’ Gustav glimlachte. Lichtjes, het viel bijna niet op, maar het was wel heel oprecht.
Bill voelde zijn lichaam warmer worden, werd zich eng bewust van het bloed dat door zijn lichaam stroomde en besloot dat hij vanavond, hier, aan Gustav moest vertellen wat hij voelde. Dit was het perfecte moment, door Gustav zelf aan hem geschonken, en hij moest er gebruik van maken. Dat moest.
‘Maar Tom, is er dan helemaal niets van je dat we niet weten?’ vroeg Georg.
‘Ja, natuurlijk wel. Maar ik kan zo snel niet bedenken wat. Als je vragen hebt, dan… stel je die maar gewoon.’
Bill schoot in de lach. De zenuwen, de stress en de serieuze houding van zijn broer zorgden ervoor dat hij uitbarstte in een gigantische proestbui. Tom sloeg zijn broer gade, fronste, en schoot zelf toen ook in de lach.
Tot Bill op keek, naar Gustav, en zag hoe hij verdrietig voor zich uitstaarde, wederom teleurgesteld door zijn vrienden. Door hem, door Bill.
Pijn, zelfhaat, irritatie, verdriet, wanhoop, angst, verslagenheid, woede, onzekerheid en machteloosheid.
‘Ik hou van je.’
Wanhoop, angst, onzekerheid en machteloosheid.
Drie gezichten die hem verward aanstaarden.
Pijn, zelfhaat, verdriet, wanhoop, angst, verslagenheid, woede, onzekerheid en machteloosheid.
Tom begon te glimlachen.
Pijn, zelfhaat, verdriet, wanhoop, verslagenheid, angst, onzekerheid en machteloosheid.
‘Ik wist het,’ fluisterde Tom.
Pijn, verdriet, wanhoop, verslagenheid, onzekerheid, machteloosheid.
Bill keek naar Gustav.
Onzekerheid, hoop.
Stilte.
Tom gaf Gustav een harde por in zijn zij.
‘Au!’
‘Zeg het dan.’
‘Wat?’
‘Hij heeft het tegen jou.’
Gustav keek langzaam Bills kant op, ontmoette zijn ogen, bloosde.
‘Echt?’
Bill knikte.
Hoop.
‘Ik ook van jou.’
Opluchting, vreugde.
Tranen.

‘Niet huilen!’ riep Gustav geschrokken uit. ‘Niet huilen, Bill. Niet huilen!’
Bill schudde zijn hoofd, keek Gustav aan en kreeg het voor elkaar om te glimlachen.
‘Sorry,’ fluisterde hij.
‘Ik moet toegeven dat jullie ontiegelijk schattig zijn,’ grijnsde Tom, die het eigenlijk allang aan had zien komen.
‘Dus dat was het?’ vroeg Georg, die zich stiekem alleen maar buitengesloten voelde. ‘Dat was wat je kwijt moest?’
‘Nee,’ antwoordde Gustav timide. De tweeling keek hem scheef aan.
‘Was je - bedoel je - huh?’ stotterde Tom, wetend dat Bill zich hetzelfde afvroeg maar het niet durfde te zeggen.
‘Was ik wat?’
‘Je bedoelt dat je niet wilde zeggen dat je van Bill houdt?’
Gustav schudde zijn hoofd, staarde alweer naar het tafelblad.
‘Maar je meent het toch wel?’
‘Ja!’ reageerde hij, iets feller dan gepland. ‘Ja. Ik was alleen niet van plan het te vertellen.’
‘Wat dan wel?’
‘Ik weet niet of ik -’
‘Jawel.’
‘Nee, maar…’
‘Zeg het maar, Gustav,’ deed Bill een poging tot aanmoedigen.
Angst.
‘Het leek allemaal zo perfect,’ begon Gustav aarzelend. ‘Ik zou jullie meenemen op vakantie, en aan het einde van de week zou ik mijn redenen vertellen, en dan zouden we het vergeten en er nooit meer aan denken, ook al weet ik dat dat niet zou gebeuren, want het zou nooit meer hetzelfde zijn, maar dat maakte niet uit, zolang ik mezelf maar voorhield dat het niet uitmaakte. Maar nu is het anders, nu kan het niet meer.’
‘Alsjeblieft,’ smeekte Bill.
Wanhoop. Angst.
Gustav zuchtte. ‘Maar het is een onwijs lang verhaal.’
‘We hebben alle tijd, we luisteren wel.’ Het lukte Bill niet meer om zijn stem vast te houden.
Gustav knikte, haalde diep adem, en begon: ‘Er is iets wat ik jullie nooit verteld heb. Iets wat me mijn hele leven heeft achtervolgd, wat me heeft gemaakt tot wie ik ben en wat me verschrikkelijk veel pijn en last heeft bezorgd.’ Hij durfde zijn vrienden niet meer aan te kijken. ‘Ik zal jullie de hele geschiedenis besparen, dat is niet interessant, niet belangrijk ook. Feit is in ieder geval dat de dokters er ooit achter zijn gekomen dat ik een hersentumor had. Ik ben onder behandeling geweest, en ze hebben het kwaadaardige weefsel weg kunnen krijgen. Ik moest nog wel jaarlijks voor controle, om te kijken of ik nog oké was. De controle van dit jaar was midden in de tour gepland, dus die heb ik afgezegd. Ik wilde de tour er niet voor verplaatsen, en ik wilde bovendien niet dat jullie ergens van zouden weten. Maar mijn ouders hadden haast met de afspraak en dus zetten we hem meteen in de week na de tour, zodat er niet heel veel tijd tussen zou zitten. Ik deed het eigenlijk alleen om hen gerust te stellen. Nee, dat niet eens. Het was alsof ik het deed om een makkelijke manier te vinden om het hen te vertellen. Want ik… ik wist het al. Niet honderd procent zeker, natuurlijk. Maar ik was er vrij zeker van. Alsof ik kon voelen dat het afgelopen was. Dus heb ik deze week ingepland. Toen wist ik het nog niet honderd procent zeker, maar ach. Het kan nooit kwaad om er een weekje tussenuit te gaan.’
Hij viel stil, wetend dat hij niet verder kon praten zonder zijn stem onwijs te laten trillen.
‘Hoe -’ probeerde Bill, maar hij kwam niet uit zijn woorden.
‘Hoe lang heb je nog?’ maakte Tom de zin voor hem af.
‘Biologisch of feitelijk?’
De jongens keken hem niet-begrijpend aan.
‘Oh, ja. Kijk. Ik heb altijd gezegd, toen al, nu nog steeds, en ik zal het altijd blijven zeggen: ik wil niet eindigen als een kasplantje. Ik wil mijn leven leven als een normaal mens, niet met vreselijk veel pijn en handicaps. Ik wil niet eindigen in een ziekenhuisbed, wat op zeker het geval zou zijn met een geval als ik. Ik wil gaan op een plek waar ik gelukkig ben, waar ik me veilig voel, waar ik weet dat mensen om me geven en waar ik weet dat ik sterf als een waardig persoon.’
Zijn stem werd steeds onvaster.
‘Euthanasie,’ fluisterde Bill.
‘Officieel zouden ze het bestempelen als zelfmoord,’ glimlachte Gustav flauwtjes.
Daarmee was het laatste woord gezegd.
De jongens begrepen dat Gustav er niet over wilde praten, begrepen dat ze er niet naar moesten vragen en ze begrepen ook dat ze hun best moesten doen om de sfeer zo opgelaten te houden als hij de hele week was geweest. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
Verdriet, verslagenheid.
Pijn.

Sorry dat het zo lang is.

Reacties: