FanFic.nl

Unexpected Friendship

67. Meeting Marga and a Big Surprise

Ik was eigenlijk te moe om vroeg op te staan, maar ik moest wel. Ik wilde de trein naar huis niet missen. Ik greep de kleren die ik klaar had gelegd, kleedde me aan en ging naar de grote zaal om te ontbijten. Jammer genoeg waren de enige leerlingen die er al zaten, allemaal Zwadderaars, dus ik besloot mijn ontbijt nog even uit te stellen en nog even door het kasteel te zwerven. Ik liep de zaal weer uit en begon richting de bibliotheek te lopen, om madame Rommela een fijne vakantie te wensen. Ik kwam graag in de bibliotheek om te genieten van de rust, want die kreeg ik in de leerlingenkamer niet echt. Onderweg naar de bibliotheek, kwam ik professor Perkamentus tegen.
“Goedemorgen professor.”�
“Goedemorgen juffrouw Stokbroeks. Een hele fijne vakantie toegewenst.”�
“Dank u professor. Hetzelfde.”� Hij knikte en liep, vrolijk fluitend, verder. Ik liep ook verder en bereikte de bibliotheek zonder verder nog iemand tegen te komen. Madame Rommela glimlachte toen ze me zag. Ik was waarschijnlijk een van de weinige eerstejaars Griffoendors die graag in de bibliotheek kwam en zich ook werkelijk aan de regels hield. Ik sprak een tijdje met haar, voor ik me omdraaide en richting de deur liep. Toen ik langs een rij boekenkasten naast de deur liep, klonk er plots een stem.
“Hallo.”� Ik schrok en draaide me met een ruk om. De jongen waar ik Mateusz zo nu en dan boos of geïrriteerd naar zag kijken stond nonchalant tegen een van de boekenkasten geleund.
“Eh… Hoi.”� Hij glimlachte en liep rustig naar me toe.
“Beetje vroeg om in de bibliotheek te zijn, of niet soms?”� Ik schudde mijn hoofd, terwijl ik hem in me opnam. Hij had zwart haar en een charmante glimlach, maar mijn aandacht was vooral gericht op zijn choquerende, ijsblauwe ogen. Ik realiseerde me plotseling dat hij nog steeds tegen me aan het praten was. “- had niet gedacht dat er iemand anders zo vroeg in de bibliotheek zou zijn. Weet je zeker dat je niet in Ravenklauw hoort?”� Ik grinnikte.
“De hoed was er vrij zeker van dat ik in Griffoendor hoor.”�
“Jammer. We hadden zeker zo’n leuk meisje kunnen gebruiken.”� Ik voelde mijn wangen branden en wist dat ik knalrood was geworden. Hij zag het en grinnikte zachtjes, waarna hij zijn hand uitstak. “Nathan Deveridge. Maar jij mag me Nate noemen.”�
“Leona Stokbroeks.”� Ik schudde hem de hand en we liepen samen naar de grote zaal. Toen we de grote zaal binnenkwamen, zag ik dat Mateusz half verbaasd, half boos naar Nathan keek. Ik schudde mijn hoofd en nam afscheid van Nate, waarna ik naar de tafel vol Griffoendors liep en me bij mijn vriendengroep voegde. Vanuit mijn plek aan de tafel kon ik zien dat Mateusz en Nate een zachte, maar verhitte discussie voerden, af en toe een blik op mij werpend.

De treinreis naar Londen verliep rustig. Ik deelde een coupé met Xavier, Katja, Alicia, Fred en George. Toen we uit de trein stapten, zag ik mijn ouders en broertjes bij meneer en mevrouw Wemel staan. De tweeling en ik wensten onze vrienden een fijne vakantie en liepen naar onze ouders. Voor ik ook maar de kans had iets tegen mijn ouders te zeggen, werd ik ineens om mijn middel gegrepen. Ik keek omlaag en grinnikte toen ik zag dat het Ginny was.
“Kijk nou, ons eigen zusje heeft ons niet eens gemist!”� Ik lachte en wendde me tot de tweeling.
“Aww.. Willen jullie ook een knuffel? Kom op Ginny, dan geven we de jongens een dikke knuffel, zodat ze niet meer jaloers zijn.”� Voordat de tweeling weg kon rennen, sloeg Ginny haar armen om Fred heen, terwijl ik George om zijn hals vloog. Onze ouders lachten bij het zien van onze vertoning en schudden hun hoofden. We zwaaiden nog even naar Monika en Mateusz en verlieten toen het station. Monika zou over een paar dagen naar mijn huis komen, terwijl Mateusz naar de tweeling zou gaan, ze wilden eerst wat tijd thuis doorbrengen. Zo gauw ik thuis was, bracht ik mijn spullen naar boven en kleedde ik me om. Ik trok mijn favoriete spijkerbroek en een simpele trui aan, waarna ik naar beneden ging en mijn broertjes uitdaagde tot een sneeuwballengevecht. Carlo besloot mee te doen, er van overtuigd dat hij me aankon, maar mijn ouders besloten dat Guilian niet naar buiten mocht, vanwege de kou. Carlo en ik liepen naar buiten en begonnen een stapel sneeuwballen klaar leggen. Ik stond net op het punt mijn eerste sneeuwbal te gooien toen ik van achteren geraakt werd. Ik draaide me in een razend tempo om, om vervolgens nog eens geraakt te worden met een sneeuwbal. Een grijnzende tweeling keek mijn kant op en ik liet een verontwaardig kreetje ontsnappen, voor ik naar mijn broertje riep dat hij zich klaar moest maken voor de aanval. Nog geen tien seconden later ontstond er een waar slagveld. De sneeuw vloog in het rond en het duurde niet lang voordat we doorweekt waren. Plots zag ik achter de tweeling nog drie mensen met rode haren opduiken. Nu waren we erbij! Wacht eens even… Ron, Ginny en de persoon die waarschijnlijk Charlie moest zijn, richtten niet op ons. Ik moest moeite doen om mijn lachen in te houden, toen Fred en George elk geraakt werden met een goedgemikte sneeuwbal. Charlie gaf Ginny een high-five, terwijl Ron pruilde omdat zijn sneeuwbal zowel Fred als George gemist had.
“Niet eerlijk!”� Riep de tweeling tegelijk. We lachten allemaal en gingen verder met ons sneeuwballengevecht. Het was nu ieder voor zich. Ik sloop op Ginny af en fluisterde in haar oor dat ze Charlie af moest leiden. Ik verstopte me achter een struik vlak bij de plek waar Charlie stond en wachtte op Ginny’s afleiding. Ik moet het haar toegeven: Ze is goed. Ik werd zelf even afgeleid, toen ze deed alsof ze uitgleed en zich pijn deed, maar ik herstelde me en sprong op Charlie’s rug, een sneeuwbal in zijn nek drukkend. Lachend sprong Ginny op.
“Wat? Hoe?”�
“Gefopt Charlie!”� Riep Ginny, terwijl ze over de grond rolde van het lachen. Ik sprong van zijn rug af en stak mijn hand uit.
“Wij kenden elkaar nog niet. Ik ben Leona.”� Hij lachte en woelde een keer door mijn haren.
“Charlie.”� Plots hoorde ik mijn moeder roepen dat we naar binnen moesten komen. De tweeling en Ginny vroegen of ik mee naar het Nest mocht, terwijl Ron graag met mijn broertje mee ging. Gelukkig vond mijn moeder het goed, en vrolijk liepen we naar het Nest. Toen we de woonkamer binnen stapten vielen me meteen twee dingen op.
1: Een oude dame die, zo te zien en te horen, een boel commentaar had op een roodharige man.
2: Percy zat helemaal in zijn eentje in een hoekje, met een boek op schoot.
Toen Molly me binnen zag komen stond ze op en probeerde me onopvallend de ruimte uit te loodsen, maar de oudere vrouw had me al gezien.
“En wie mag dit dan wel niet zijn?”� Ze bekeek me van top tot teen en ik had het gevoel alsof ik door een veekeuring ging. Molly zuchtte en zei:
“Leona, dit is tante Marga.”� Ik vroeg me af of ik haar een hand moest geven of een buiging moest maken. Deze vrouw mocht dan oud zijn, maar volgens mij kon ze zelfs Sneep nog omtoveren in een onderdanig figuur. Voor ik iets kon zeggen, begon Marga commentaar te maken op elk foutje wat ze maar vinden kon. Ik besloot na een paar opmerkingen al snel dat het het beste was om haar woorden gewoon te negeren en met een excuus te komen om bij Marga vandaan te komen. Mijn oog viel op Percy.
“Het spijt me, maar ik moet even met Percy praten.”� Ik liep snel naar Percy toe, die vragend zijn boek liet zakken.
“Eh… Wat is er?”�
“Help me.”� Zei ik zachtjes, met een vlugge blik op Marga, die me scherp in de gaten hield.
“Waarmee?”� Ik maakte een minuscuul gebaar naar de stoel waarop de oudere heks zat en hij knikte begrijpend. Hij klopte naast zich op de bank en ik ging zitten, waarna hij zijn boek opzij legde. Mijn oog viel op de kaft van het boek en ik glimlachte toen ik de titel zag.
“De drie musketiers?”� Hij wierp een blik op zijn boek en knikte.
“Het is een mooi verhaal.”� Ik glimlachte.
“Vreemd genoeg leek je me niet het type voor dit soort boeken.”�
“Waar leek ik dan wel het type voor?”� Ik haalde mijn schouders op en antwoordde plagerig:
“Studieboeken.”� Hij rolde zijn ogen, waarna we elkaar even aankeken en toen in lachen uitbarstten, wat ons op een aantal opmerkingen van tante Marga kwam te staan.
“Zullen we naar boven gaan? De rest zit hier toch nog wel even vast.”� Ik keek richting Ginny, Charlie en de tweeling, die de volle lading over zich heen kregen van tante Marga en knikte. Percy begon de trap op te lopen, en ik volgde hem, blij dat ik niet beneden vast zat met de rest. Percy hield de deur voor me open en ik stapte een kamer binnen die bijna té netjes was.
“Wow.”�
“Wat?”� Vroeg hij verward. Ik draaide me grijnzend naar hem om.
“Ik heb nog nooit een kamer gezien die zo netjes is.”� Hij werd rood en keek naar de grond, terwijl ik mijn aandacht op zijn boekenkast richtte. Tot mijn verbazing zag ik veel titels van dreuzelboeken. Misschien had Percy toch wat gemeen met zijn vader. Ik had tijdens de zomer al gezien dat Percy het buitenbeentje in zijn familie was. Ik nam me voor meer tijd met Percy door te gaan brengen, en maakte het mijn missie de tweeling zover te krijgen dat ze hem een beetje met rust lieten. Ik ging op Percy’s bed zitten, terwijl hij plaats nam op zijn bureaustoel en we begonnen geanimeerd te praten over onze favoriete schrijvers en allerlei andere dingen.

Na een half uur werd de deur open gegooid en stormde de tweeling de kamer binnen.
“Kom op, Leona! We zijn vrij, dus je hoeft je tijd niet langer te verspillen met Percy!”� Ik rolde met mijn ogen en liep naar Percy.
“Ik kom straks nog even langs, goed?”� Hij knikte en ik woelde een keer met mijn hand door zijn haren, voor ik naar de deur liep, waar de tweeling stond te wachten. Ik sloot zachtjes de deur achter me en wendde me toen tot de tweeling. “Dat was niet erg aardig, jongens.”�
“Maar-”�
“Nee, George. Jullie moeten eens wat aardiger tegen Percy gaan doen.”�
“Waar-”�
“Stil, Fred. Dat was geen vraag, maar een opdracht. Hebben jullie dat begrepen?”� De tweeling keek elkaar verward aan. Ik had volgens mij nog nooit zo bazig tegen ze gedaan, maar ik was serieus. Ik wilde dat ze ophielden met Percy dwars zitten, want ik wist ongeveer hoe hij zich voelde. Ik vond twee broertjes al vervelend, maar Percy had twee oudere broers, drie jongere broertjes en een zusje. Niet dat Ginny vervelend tegen hem was, ik wist dat ze dat niet was, maar het was niet makkelijk in zo’n grote familie. “Ik vroeg: hebben jullie dat begrepen?”� De tweeling knikte en ik glimlachte. Ik wist dat ze zich er niet aan zouden houden, maar hopelijk probeerden ze het wel. Ik prikte ze tegelijkertijd in hun zij en rende toen naar hun kamer, waar ze me begonnen te kietelen. Toen het tijd werd om naar huis te gaan verliet ik de kamer van de tweeling en liep ik nog even Percy’s kamer binnen. Hij keek op uit zijn boek en ik grijnsde naar hem.
“Sorry dat ik me zo makkelijk mee liet nemen door de tweeling.”�
“Maakt niets uit.”�
“Weet je het zeker? Ik vond het zelf nogal onbeleefd.”� Hij grinnikte.
“Het maakt echt niks uit.”�
“Gelukkig maar. Bedankt dat je me gered hebt toen straks.”�
“Het was niets. Tante Marga heeft de neiging om op alles en iedereen haar mening te geven, zonder rekening te houden met andermans gevoelens. Het kan je redelijk onzeker maken, maar het beste is om het over je heen te laten komen en je er niets van aan te trekken. Dagdromen schijnt te helpen. Al viel het bij Bill wel erg op.”� Ineens herinnerde ik me de onbekende man in de woonkamer weer.
“Aha, dus dat was Bill. Dus jullie zijn allemaal hier met Kerst.”�
“Toevallig konden zowel Bill als Charlie vrij krijgen, dus ja, we zijn inderdaad compleet dit jaar.”� Ik glimlachte en keek op mijn horloge.
“Ik moet nu echt gaan, Percy. Als ik te laat ben voor het eten doet mijn moeder me wat.”�
“Is goed. Zie ik je nog binnenkort?”� Ik grijnsde.
“Natuurlijk. Ik ben hier waarschijnlijk meer dan in mijn eigen huis.”� We lachten en ik nam afscheid van hem, waarna ik zo snel als ik kon naar huis rende.

De volgende dag werd ik vroeg wakker geroepen door mijn moeder. Ik rolde mijn bed uit en begon me aan te kleden. In mijn ogen wrijvend liep ik de keuken in, waar ik een simpel ontbijt nuttigde.
“Over een uur wil ik dat je klaar staat, want we gaan kerstinkopen doen vandaag.”� Ik knikte en at de rest van mijn ontbijt op, waarna ik een lijstje maakte met mensen waar ik een cadeau voor moest kopen. Anderhalf uur later stond ik met mijn ouders en broertjes in de lekke ketel te discussiëren over waar we als eerste heen wilden. Ik wilde graag naar Zwik en Zwachtels Zwerkbalpaleis, om de cadeaus voor Angelique, Olivier, Alicia, Katja en Leo te kopen. Maar mijn ouders wilden eerst naar Madame Mallekin.
“Maar mam-”�
“Nee!”�
“Kom op!”�
“Ik zei nee!”� Pruilend volgde ik ze naar de gewadenwinkel, waar de eigenaresse druk bezig was met een hoogblonde jongen. Ik bestudeerde de jongen, die tegen een man met hetzelfde hoogblonde haar aan het praten was. Terwijl een andere heks de maten van mijn vader, moeder en broertjes op begon te nemen, keek ik rond in de winkel. Er waren genoeg feestelijke en speciale gewaden, maar ze waren allemaal niet mijn smaak. Ik was net door de ruit naar buiten aan het kijken, toen er iemand naast me kwam staan. Ik zag dat het de jongen van net was. Ik draaide me om en keek hem even aan. Hij leek van mijn leeftijd te zijn, maar ik had hem nog nooit op Zweinstein gezien, dus ik nam aan dat hij na de zomervakantie aan zijn eerste jaar zou beginnen of anders privéles kreeg. Dat laatste leek me niet eens zo heel onwaarschijnlijk, te oordelen naar de duur uitziende kleding die hij en de blonde man droegen. Ik zag mijn vader naar me kijken met een waarschuwende blik en ik vroeg me af waarom. Plots wist ik het weer. Mijn vader had me verteld dat er twee tovenaarsfamilies waren die je aan een bepaald iets kon herkennen. De eerste familie waren natuurlijk de Wemels, die je herkent aan hun rode haar en sproeten. De tweede familie kon je herkennen aan hun hoogblonde haar en hooghartige houding. Wat was de naam van die familie ook alweer? Mal… Mal… Malfidus! Dat was het! De familie Malfidus was een familie die maar beter kon vermijden. Ik wist dat ze erg rijk waren en trots op hun ‘zuiver bloed’. Pap vertelde me dat veel mensen tegen hen opkeken, maar dat ze hun status met geld kochten. Gelukkig duurde het niet lang meer voordat we de winkel verlieten en ik mijn ouders over haalde om eerst wat te gaan drinken in de lekke ketel. Ik dronk rustig van mijn drankje en luisterde naar de gezellige drukte om me heen, toen ik ineens een bekend gezicht zag.
“S-Sabine?”�
“Leona?”� We staarden elkaar een tijdje aan, niet begrijpend hoe dit mogelijk was. Hoe kwam Sabine hier? De Lekke Ketel was toch alleen zichtbaar voor heksen en tovenaars? Tenzij… Nee… Dat kon toch niet? Toch niet Sabine?
“Hoe kom jij hier?”� Vroegen we tegelijkertijd. “Ik dacht-”� We lachten en schudden onze hoofden, niet in het minst verbaasd dat we zo makkelijk terugvielen op onze gewoontes, ook al hadden we elkaar al een paar maanden niet gezien.
“Jij eerst.”� Zei ik. Ze knikte en begon haar verhaal.
“Nou, vlak nadat je verhuisd was, kreeg ik plotseling een brief bezorgd per uil. In die brief stond dat ik een heks was en dat ik les kon krijgen op een school voor magie. In het begin geloofde ik er niets van, maar een paar dagen later kwam er iemand van de school langs en die heeft alles uitgelegd.”�
“Maar ik kreeg laatst een brief van Leah, waar jouw naam ook onder stond. Hoe kan dat als jij in Frankrijk bent?”�
“We krijgen elk jaar de keus of we op school blijven of niet. Ik heb er voor gekozen om elke dag via het haardvuur naar huis te gaan. Niet de meest comfortabele manier van reizen over grote afstand, maar het kan ermee door. Hoe zit het met jou?”�
“Ik heb altijd geweten dat ik een heks ben. We zijn naar Ottery st. Catchpole verhuisd, omdat daar nog een paar andere tovenaarsfamilies wonen. Ik kreeg mijn brief voor Zweinstein toen ik bezig was met uitpakken.”� Sabine wilde net iets zeggen, toen ik mijn naam hoorde en opgetild werd. Ik herkende de stem meteen en mijn vermoeden werd bevestigd toen ik een groep met rood haar zag. Ik draaide met om en grijnsde naar de Wemels. Fred en George zorgvuldig negerend begroette ik ze.
“Krijgen wij geen hallo?”� Vroeg Fred pruilend, terwijl hij me los liet. Ik grijnsde naar hem en draaide me weer naar Sabine.
“Sorry voor de onderbreking. Waar waren we?”� Sabine stond met open mond naar me te kijken.
“Eh… We hadden het over Zweinstein.”�
“O ja. Hoe heet jouw school trouwens?”�
“Beauxbatons. Ga je me niet voorstellen?”�
“En ga je ons niet begroeten?”� Ik bleef Fred negeren. Ik keek even om en zag dat meneer en mevrouw Wemel in gesprek met mijn ouders waren. Charlie en Bill hielden Ron en Ginny bezig, terwijl de tweeling nog steeds bezig was met mijn aandacht trekken. Percy stond een beetje doelloos in de buurt van onze ouders en ik gebaarde glimlachend dat hij naar me toe moest komen.
“Sabine, dit zijn Percy, Fred en George. Jongens, dit is Sabine, een van mijn beste vrienden. Ik ben er net achter gekomen dat ze een heks is.”� Sabine glimlachte naar Percy, waardoor hij een beetje rood werd. Ze mocht dan net zo oud zijn als ik, maar ze werd vaak ouder ingeschat. De tweeling wuifde vluchtig naar haar, voordat ze besloten dat ze lang genoeg genegeerd waren en wraak namen. George hield me vast, terwijl Fred me begon te kietelen. Ik hield het redelijk lang vol, maar uiteindelijk moest ik om genade smeken. De tweeling liet me grijnzend los en ik wendde me tot Sabine.
“Met wie ben je hier eigenlijk?”�
“Ik ben alleen gekomen.”� Er begon een lampje in mijn hoofd te branden. Misschien zouden mijn ouders het goed vinden als ik met Sabine inkopen ging doen. Ik stelde het idee aan haar voor en ze nam het meteen aan.
“Wij willen ook mee!”� Riep de tweeling meteen. Ik rolde met mijn ogen, maar zei dat ik het oké vond. Ik besloot Percy ook mee te vragen en was blij dat hij accepteerde. Onze ouders hadden we al snel overgehaald, op voorwaarde dat Charlie en Bill mee zouden gaan.

Reacties: