FanFic.nl

Mission Tom Kaulitz

×Brainstorming

Op mijn kamer heb ik gelijk mijn iPod aangesloten op de boxen van mijn computer en heb de volume helemaal omhoog gedraaid. Probeer zo mijn gedachtes omver te blazen en voor één moment even aan niks te denken. Even helemaal leeg en genieten van de muziek. Het lukt alleen voor geen meter en ik kan alleen maar over dat ‘incidentje’ denken. Zou hij me nu voortaan herkennen? Ja, zeker als een gare fietser die niet op de weg kan letten. Just great.
Hij hoeft me niet leuk te vinden, al zegt hij alleen maar ‘hoi’ omdat ik bij hem in de klas zit, dat zal al mijn dag maken. Dat hij maar één keer glimlacht omdat ik hem passeer tijdens de pauze. Waarom is het leven zo hard? Wat heb ik iedereen aangedaan dat ik nu zo moet leven? Of ligt het aan mezelf? Ben ik zo bang dat ik niet eens probeer mezelf te uiten omdat ik al denk het antwoord te weten hoe mensen zullen reageren? Vanaf day one ben ik als een zwart gekleed persoon op de middelbare gekomen. Had ik het anders moeten aanpakken? Misschien zou ik dan wel anders behandeld worden, zo als ik andere zou behandelen, met respect.
Al die vragen zoemen door mijn hoofd. Begin er steeds meer in te geloven dat ik het serieus verkeerd heb aangepakt. Dat het mijn eigen stomme fout is, dat door mijn eigen acties mensen zo tegen me zijn gaan doen. Waarschijnlijk had ik wél die vrolijke kleuren moeten dragen waar ik zo bang voor was. Mijn angsten moeten overwinnen zodat mensen me zullen mogen. Een losser persoon worden en me meer socializen.
Verdomt Chris, waarom dacht je hier niet eerder aan? Gefrustreerd, om het idee dat ik meer dan vier jaar heb weggegooid door niet gewoon mezelf te zijn, werp ik mijn allstar tegen de slaapkamerdeur aan. Ik trek ook mijn andere schoen uit en werp die net zo hard weg. Mijn achterhoofd laat ik hard op mijn kussen vallen en staar wat naar het plafond.
Duss… hoe ga ik dit aanpakken? Ik moet dus een stappenplan maken. Ik ga er voor zorgen dat ik de binnenkant van mij eens naar buiten haal en de mensen laat zien hoe ik werkelijk ben. Niet dat kind wat een depressie lijkt te lijden, maar dat vrolijke kind die van de wereld gaat genieten. Met of zonder Tom. Hmm… wacht. Waarom hem er niet bij betrekken? Dit moet ik dus écht even opschrijven. Opgewonden hups ik van mijn bed en pak mijn notitieschrift uit mijn tas en haal mijn paarse pen erbij.

Grijnzend lees ik het nog een paar keer over. Ben ik hier zeker van? Ik tik met de achterkant van mijn pen tegen mijn voortanden. Hell Yeah dat ik hier zeker van ben! En hoe zal ik mijn missie noemen? Voor de tweede keer krullen mijn mondhoeken omhoog. Het gaat heten…:

‘Mission Tom Kaulitz’

Dat klinkt echt sex. Kriebels steken al helemaal op en krijg nu al zin om mijn nicht te bellen. Waarom mijn nicht? Ze is altijd al zo’n groot voorbeeld voor mij geweest. Knap, stylish, sociaal en super lief. Daarom dus. Zij zal me vast wel willen helpen om me totaal om te toveren. Ze had het me al eerder gevraagd, maar toen had ik niet zo ingezien dat door mijn sombere stijl ik zo anders word behandeld.
“Chris, eten!”� Mijn vader roept vanaf de trap. Ik werp mijn schrift en pen op het bed en draai mijn muziek uit. Opgewonden race ik de trap af en kom stralend de woonkamer in.
“Wat is er met jou?”� vraagt mijn moeder gelijk die mijn blijdschap vanaf de bank al voelt. Ze pakt haar eten erbij en neemt een hap van het geroosterde broodje met ei. Ik kan niks uitbrengen voor een moment en begin maar wat van het ene been naar het andere been te hupsen, moet toch een manier hebben om mijn energie kwijt te raken?
“Ga nou eens zitten en vertel wat er is,”� commandeert mijn vader lichtelijk en klopt naast hem op de bank. Glimlachend pak ik mijn bord van de salontafel en plof naast mijn oude knakker neer.
“Ik ga een makeover doen!”� Aan de gezichtsuitdrukking van mijn moeder zie ik dat ze mij niet helemaal volgt.
“Ik ben het zat om als schaduw door het leven te gaan en wil het vrolijke diep binnen in mij eens los laten!”�
“Hoe bedoel je als schaduw, liefje?”� Zachtjes bijt ik op mijn onderlip bij het horen van mijn moeders verwachte vraag.
“Nou, euhm,”� stamel ik ongemakkelijk. Haar gezicht wordt steeds serieuzer en mijn vader is zelf gestopt met eten om te zien wat ik ga zeggen, die is dus écht niet van zijn eten te houden. “Kijk, thuis ben ik helemaal mezelf omdat ik me goed hier voel en daar ben ik jullie zó dankbaar voor. Alleen op school kan ik het niet, ik durfde niet mezelf te zijn. Iedereen kent me dus als de ‘nietprater’ en als het ‘vriendloze kind’, maar dat wil ik niet meer, ma, en ik wil graag dat Eve me daarmee helpt.”� Verwachtingvol wacht ik af op haar reacties. Die is altijd belangrijker geweest voor mij dan die van mijn vader.
“Ik wil niets liever dan dat je jezelf kan zijn, bel haar maar op.”� Haar antwoord laat me opspringen en haar omhelzen, totaal het eten vergeten dat gevallen is op onze kleren. Oepsie.

Reacties: