"Wat dachten jullie eigenlijk? Me zomaar alleen laten!" zei ze kwaad toen ze naderde, maar meteen erna trok ze ons mee en liepen we richting het winkelcentrum. Ik hoorde nog net Tom Natasha's naam roepen toen we naar binnen liepen. We lieten ons alledrie op één van de bankjes zakken. "Bill gaat door het lint." zei Natasha na een tijdje. Moest ze nu over hem beginnen? Ik keek haar vragend aan en ze zuchtte. "Emma dit. Emma dat. Hij sprak ook nog over jullie laatste nacht samen... Emma, het spijt me zo! Die opmerking was totaal misplaatst en door mijn schuld verkrachtte hij je." zei ze smekend. Ik keek even moeilijk toen ze het over die laatste nacht had... Maar ik knikte als teken dat het haar wel vergeven was. "Waar moeten we heen?" vroeg Ellie plots omdat ze het geen gezellig onderwerp vond. Ik had geen idee eigenlijk, we hadden geen papieren en bijna geen geld.
Bijna de hele dag bleven we daar zitten op dat bankje en af en toe waren er mensen die ons wat geld gaven. Ik hield het plots niet meer en ik sprong recht. "Ik heb honger." zei ik kordaat en ik liep het winkelcetrum uit. "Waar ga je heen?" hoorde ik Natasha's stem achter me. "Weet ik niet. Ergens waar er goedkoop eten is." legde ik uit en m'n zussen volgden me in stilte. Toen ik het winkelcentrum uit liep, bleef ik meteen staan. De tourbus stond praktisch vlak voor m'n neus en hij was omringd door schreeuwende meisjes. De jongens waren nergens te bespeuren... Ik liep nieuwsgierig de mensenmassa in. "Niet doen." hoorde ik Natasha nog roepen, maar de meisjes schreeuwden te luid dus deed ik of ik het niet hoorde. Waarom wist ik niet, maar dit voelde zo raar. Al deze meisjes die Bill's naam schreeuwden... De jongens waren vast en zeker naar ons opzoek wat betekende dat de bus leeg was. Ik ging, met moeite, voor het raam staan en ik keek door het zwarte raampje. Het zag er maar doods uit in de bus, geen teken van een levend wezen. Plots ging het licht in de keuken aan en ik bukte me snel. De schreeuwende meisjes negeerden mij en m'n rare gedrag, dachten waarschijnlijk dat ik flauw gevallen was ofzo. Ik maakte me zo klein mogelijk om niet vertrappelt te worden door de mensenmassa die nu tegen de bus aan kleefde. Plots voelde ik een hand op mijn schouder en geschrokken keek ik op.