FanFic.nl

Bill and Tom are watching you... and Gustav and Georg too (ontvoering)

Doe me dat nooit meer aan!

"Neeh!" riep ik toen ik zag wie het was en ik begon meteen te spartelen, maar het had geen zin want het was één van hun bodyguards. Tom kon ik nog net aan, maar tegen zo iemand kon ik niks beginnen. "Bill zal blij zijn." zei hij sluw en hij trok me mee de bus in. Niemand die het zag want iedereen had nu oog voor Bill & co die langs een andere deur de bus uit kwamen. De bodyguard bracht me naar de beddenkamer en ik werd met handboeien vast gelegd aan een ijzeren ringetje dat uit de muur kwam. Had Bill vast en zeker nog voor doeleinden zoals deze laten maken... Daarna verliet die vent de kamer en ik hoorde dat hij de deur op slot deed. Waarom? Ik kon toch niet weg. Of wel? Ik begon uit alle macht te trekken aan de handboeien, ik zat daar zo een uur denk ik. Op een gegeven moment gaf ik het op en ik zag dat m'n pols blauw was geworden. Leuk, één van de enige plekken van mijn lichaam die nog geen blauwe plekken hadden, waren nu ook blauw. Ergens wist ik wel dat ik normaal pijn zou moeten hebben, maar ik voelde niks meer want ik was uitgeput. Ik hoorde hoe iemand de deur open deed en ik keek nieuwsgierig op. "Bill?" vroeg ik toen de deur open ging en er niemand stond. Plots kwam hij de kamer in gestapt. Z'n gezicht was onleesbaar en na enkele seconden stapte hij op me af. Ik lachte eens lief naar hem, voor eigen bestwil, en ik hoopte dat hij niet al te kwaad zou zijn. Tevergeefs, ik kreeg een slag in m'n gezicht en tranen schoten meteen in m'n ogen. Niet dat dit zo onverwacht kwam, maar toch kwam dit hard aan. Ik keek Bill verdrietig aan en de uitdrukking op z'n gezicht verzachtte geleidelijk aan. Meteen erna voelde ik Bill's handen aan m'n pols prutsen en de greep van de handboeien werd losser. Ik hoorde hoe ze op de grond vielen en meteen erna bevond ik me in Bill's armen. Hij drukte me bijna plat en ik sloeg m'n armen ook maar om hem heen, om problemen te vermijden. M'n ogen liepen over en de tranen stroomden over m'n wangen. Ik voelde Bill's lichaam schokken, gevolgd door luide en hartverscheurende snikken. "Doe me dat nooit meer aan!" zei Bill bijna onverstaanbaar tussen het snikken door. Ik had hem nog nooit zo mee gemaakt, hij bleef maar huilen en ik vond het vreselijk om Bill zo te horen. Zo kwetsbaar had hij zich nog nooit getoond en ik wist heel goed dat ik hem nu met één simpele kwetsende zin helemaal kon breken. Toch... deed ik dat niet. Ja, ik was heus kwaad op hem, maar het lag helemaal niet in m'n aard om mensen te kwetsen... Bill duwde z'n betraande gezicht in m'n nek en ik snoof stiekem ook eens zijn geur op. We zaten zeker 10 minuten zo op de grond. Elke keer als ik dacht dat Bill zichzelf weer in de hand had, verharde z'n greep om m'n lichaam weer en werd het snikken weer luider en doordringender...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.