FanFic.nl

Avatar: Legend of the Benders

Kaiya's kite. Into the sky!

Moedeloos sjokte Yama achter de man aan die haar 'gevangen' had genomen. Een plan bedenken had ze al geprobeerd, maar dat was tevergeefs. De enige die haar nog kon redden was Kaiya, maar de vraag was of zij dit wel had gezien. De prinses zuchtte, terwijl ze achteloos naar de grond staarde. Langzaam zonk ze in haar gedachte, niet beseffend dat de man tegen haar begon te praten. Het kon haar eigenlijk ook geen moer schelen wat hij tegen haar zei, ze liep achter hem aan tegen haar wil in. Ontsnappen kon ze niet, dat zou hij doorhebben. Daarbij was haar aardsturen vast niet vaardig genoeg, tenzij het geen aardmeester was, wat ze betwijfelde. Yama beet op haar onderlip. Was dit nou het lot dat haar moeder had beschreven? Een zoektocht die was gedoemd te mislukken? Een ninja met een missie die gefaald had? Een zucht ontsnapte, wat ervoor zorgde dat de man omkeek. ''Waarom ben je eigenlijk weg gelopen?'' vroeg hij, met een kwade en toch vragende blik in zijn ogen. Vreemd, waar zou hij boos over kunnen zijn? Misschien over het feit dat ze niet naar zijn verhaal had geluisterd en had gezucht? Ze fronste, terwijl ze hem aankeek. Waarom wilde hij dat eigenlijk weten, zulke dingen waren privé, die hoorde je gewoon niet te vragen. Daarbij, als hij de rede wist, zou hij haar dan laten gaan? Misschien geloofde hij haar wel niet, zeggend dat ze gewoon niet naar huis wilt. Haar gezichtsuitdrukking onder de hoed verstoppen kon nu niet, want die had hij afgepakt. Ze zocht hem en vond hem in de rechterhand van de persoon die haar 'ontvoerde'. ''Ga je nog iets zeggen?'' Yama zweeg, gooide haar blik naar de grond en balde haar vuisten. De man trok een kwaad gezicht en gooide zijn arm de lucht in, alsof hij haar wilde slaan. Net op het moment dat zijn hand naar de richting van Yama raasde, werd hij weggeblazen. ''Tch, als man sla je toch geen weerloos meisje? En zeker niet een prinses.'' Yama keek op en glimlachte meteen toen ze de persoon zag die de woorden had gesproken. Met een kleine luchtstoot kwam Kaiya op haar afgesprongen. ''Sorry dat het zolang duurde, ik moest Kosoku wegkrijgen.'' Ze grijnsde breed en krabde met haar vrije hand achter haar hoofd. In de andere had ze, zoals altijd, haar staf. Haar blauwe ogen richtte zich op de man, maar die lag roerloos op de grond. ''Woeps, misschien overdreef ik een beetje bij mijn sturing.'' Vlug ging ze kijken of er iets ernstigs aan de hand was, maar alles leek prima te zijn. ''Hij is alleen buiten westen, gelukkig. Nu kunnen we hier weg.'' De prinses knikte, keek toen om zich heen, maar trok toen een verbaasd gezicht. Kosoku was nergens te bekennen, dus hoe konden ze dan snel wegkomen? Kaiya merkte dat Yama verbaasd was en grijnsde weer. Vlug plukte ze de hoed bij de man vandaan en kwam naar haar toegelopen. Ze plantte de hoed op Yama's hoofd en wees toen naar haar staf, waarna ze knipoogde. Daarna maakte ze een draaibeweging met haar staf, waardoor er oranje vleugels uit verschenen. ''Eh?!'' riep Yama verbaasd uit nadat ze de vlieger had gezien. Kaiya gooide hem de lucht in, rende op Yama af, greep haar vast en sprong toen de lucht in naar de vlieger die weer terugkwam. ''Hou je goed aan me vast,'' sprak ze, terwijl ze nog nagiechelde over de verbaasde uitdrukkingen van haar vriendin.

''Hoe wist je waar ik was?'' vroeg Yama nadat ze wat gekalmeerd was. De situatie moest zich nog even bij haar bezinken, omdat ze namelijk nooit over de andere stammen en hun technieken had gehoord. Ze wist bijvoorbeeld niet van dit af, luchtmeesters die vliegers hadden. Het lag natuurlijk voor de hand dat luchtmeesters eigenlijk konden vliegen, maar je hoorde sowieso weinig van de luchtmeesters. Ze waren bijna uitgestorven geweest, maar nu zijn er alweer een paar te vinden. Niet veel, maar toch.. Wel wist ze van het metaalbuigen af, maar er waren maar weinig aardmeesters die zoiets konden. Het was nog niet zolang geleden uitgevonden, eigenlijk. De stem van Kaiya schudde haar weer uit gedachte. ''Via de lucht natuurlijk. Kosoku heb ik naar een plek buiten het dorpje gebracht. Ik vond het niet zo'n goed idee hem mee het luchtruim in te nemen, namelijk.'' Yama grinnikte even. Kosoku zou vast niet hoger dan 10 centimeter van de grond komen. Haar blik gleed naar beneden. Eerst slikte ze toen ze de hoogte zag, maar.. Het had wel iets. De wind die met je haren en kleren speelde voelde geweldig en alles leek zo anders als beneden. Het duurde even voordat ze langs plekken kwamen, maar toch wist ze dat ze snel gingen. Kaiya zou er vast nu wel aan gewend zijn om dit te voelen. Yama keek de luchtmeester met haar groene ogen aan, maar zag tot haar verbazing dat Kaiya zelf ook erg genoot van deze vlucht. Misschien vloog ze wel niet zo vaak. ''Hé, daar heb je Kosoku al!'' Kaiya daalde langzaam naar de grond, waar het struisvogelpaard al te zien was. Na het zien van Yama rende hij vrolijk op de twee af. Zijn meesteres grijnsde. Ze was no niet zo lang weg, maar het voelde aan alsof ze hem dagen niet gezien had. Zo kon je zien wat voor een sterke band ze voelde met haar dier.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.