Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Secrets [S] » Epiloog
Secrets [S]
Epiloog
Ze hielden elkaar vast, om houvast te hebben. Zowel fysiek als mentaal. Het was een stuk van hun leven, van alles wat ze hadden, waar ze van hielden, dat weggerukt werd.
Toen ze de volgende ochtend wakker werden, scheen de zon. Fel, zo fel dat hun ogen eraan moesten wennen. Bill had behoefte om op te staan en de gordijnen te sluiten, maar wist dat zijn benen hem niet konden dragen. De zon hoorde niet te schijnen. De wereld hoorde niet vrolijk te zijn. De vogeltjes mochten niet fluiten. De wind moest waaien, hard. Het moest regenen, zo hard dat de straten zouden overstromen. Het moest donderen, bliksemen, om de natuur te wreken voor wat ze weggenomen had.
Maar dat deed het niet.
En dat bleef zo. Toen Gustavs moeder een uur later de kamer binnenkwam, scheen de zon nog steeds, floten de vogels nog steeds onverstoord hun liederen.
De jongens keken haar aan, zagen haar ogen, die nog altijd rood behuild waren.
Pijn.
Nooit meer.
Sorry dat het vaak zo lang duurde. Sorry dat het verhaal het grootste gedeelte van de tijd nergens over gaat & ik niet bepaald ben geslaagd in het uitdrukken van wat ik wilde vertellen. Sorry dat de epiloog zo kort is en nergens op slaat - maar eigenlijk matched dat het verhaal wel.
Sorry dat ik steeds sorry moet zeggen.
Maar toch vooral héél erg bedankt, jullie allemaal. Het betekent heel veel voor me dat jullie dit gelezen hebben. <3
Reacties:
NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
GUSTAV MAG NIET DOOOOOOOD GAAAN!!!
NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ze hebben nog niet eens gezoent!!!
En omg! Neeeeeeeeeeeeeeeeeee!!
Ik zit hier wel heel hard te janken hoor!!
En je moet je niet verontschuldigen voooooor dit verhaal want het is super super super super super super super super super!!! mooooooooooi!!!!
En wat boeid het dat die Epiloog kort was! Het maaakt het verhaal helemaaal af!!
[ik moet je wel eerlijk bekennen dat ik eerst de epiloog gelezen had en dat ik dacht van WTF?? wat bedoelt ze. Bleek ik nog 3 hoofdstukken te moeten lezen.
En Thank you soooooooo much for this lovely story!! <333
*mep* Niet sorry zeggen. Waarom zou iemand zich verontschuldigen voor een verhaal als dit? Bo, no kidding, dat is echt niet nodig.
Stukken hoeven niet lang te zijn om toch mooi te zijn, & jouw epiloog is daar een voorbeeld van. En ik denk dat je wel geslaagd bent in wat je wilde overbrengen. Tenminste, ik kan niet in jouw hoofd kijken en weten wat je wilde overbrengen, maar in elk geval is het zeker geen vlí¡k verhaal gebleven. De personages niet, en de verhaallijn niet, en de gevoelens niet.
En het einde niet. Het is zo vreselijk dat Gustav dood is, zeker omdat hij & Bill elkaar gevonden hadden, maar aan de andere kant heb ik nu ook wel een beetje een 'het is goed zo'-gevoel. Omdat het sowieso wel zo gekomen was, en ze nu in elk geval een handvol goede herinneringen hebben om naar terug te kijken. Verdriet zal er natuurlijk zijn, maar uiteindelijk zullen ze zich vooral de mooie momenten - de groeiende-vriendschap-momenten bijvoorbeeld - blijven herinneren.
Ja, sorry, ik ratel. Maar je mag niet nog een keer sorry zeggen, want dit is niets om je voor te verontschuldigen. Bedankt voor het schrijven van dit verhaal, en wees er maar heel erg trots op. <3
Oh God, Bo.
De tranen prikken achter m'n ogen.
Een koude rilling loopt over m'n rug.
En stiekem zou ik willen gillen, omdat ik snap wat Bill meemaakt.
Het is zo geweldig mooi.
Ik houd serieus van dit verhaal.
Het lange wachten geeft niet.
I <3 it.
Secrets is echt geweldig! <33
<333333
Dit verhaal was anders.
& Prachtig, natuurlijk.
Hadden Tom en Georg nou wel een relatie of niet? Of dat ze verliefd op elkaar waren, ofzo? Want die indruk kreeg ik de hele tijd. Und... Waarom gaat Gustav dood? Dat is niet leuk.
Vooral niet omdat het zo lang duurde voordat hij en Bill hun gevoelens aan elkaar vertelden. Pas aan het eind. Ö How can you do this to me?
That's about it. I think.
Tschüs! <3