Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Secrets [S] » Epiloog
Secrets [S]
Epiloog
Ze hielden elkaar vast, om houvast te hebben. Zowel fysiek als mentaal. Het was een stuk van hun leven, van alles wat ze hadden, waar ze van hielden, dat weggerukt werd.
Toen ze de volgende ochtend wakker werden, scheen de zon. Fel, zo fel dat hun ogen eraan moesten wennen. Bill had behoefte om op te staan en de gordijnen te sluiten, maar wist dat zijn benen hem niet konden dragen. De zon hoorde niet te schijnen. De wereld hoorde niet vrolijk te zijn. De vogeltjes mochten niet fluiten. De wind moest waaien, hard. Het moest regenen, zo hard dat de straten zouden overstromen. Het moest donderen, bliksemen, om de natuur te wreken voor wat ze weggenomen had.
Maar dat deed het niet.
En dat bleef zo. Toen Gustavs moeder een uur later de kamer binnenkwam, scheen de zon nog steeds, floten de vogels nog steeds onverstoord hun liederen.
De jongens keken haar aan, zagen haar ogen, die nog altijd rood behuild waren.
Pijn.
Nooit meer.
Sorry dat het vaak zo lang duurde. Sorry dat het verhaal het grootste gedeelte van de tijd nergens over gaat & ik niet bepaald ben geslaagd in het uitdrukken van wat ik wilde vertellen. Sorry dat de epiloog zo kort is en nergens op slaat - maar eigenlijk matched dat het verhaal wel.
Sorry dat ik steeds sorry moet zeggen.
Maar toch vooral héél erg bedankt, jullie allemaal. Het betekent heel veel voor me dat jullie dit gelezen hebben. <3
Reacties:
Oke.
Nee. Godver. Nee. D:.
HGEJRG.
Damn.
Gustav mag niet dood zijn.
Echt niet.
D:.
Sorry dat de epiloog zo kort is en nergens op slaat
Ja. Hij is kort.
Dat maakt geen flikker uit.
Dat maakt hem niet slechter.
En hij slaat wel degelijk ergens op. Echt waar!<3.
En eigenlijk wou ik ook vanalles quoten van dit stukje zelf. Maar hij is maarkort, dus eigenlijk kan ik meteen alles quoten dan..
En. Thanks for Secrets.<3
THANK YOU
voor je leesvoer <3.