FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

12.

Noa gaf een plateau met eten aan Bill. De vieze geur drong meteen in zijn neus. Noa grinnikte even om zijn gezicht. Zij had er niet veel moeite mee, wat Bill leek te verbazen. Hij had Noa nog nooit zo goed zien eten. Toen Noa al klaar was met eten, was Bill nog maar amper halfweg. Hij had er zoveel moeite mee. Hij zou het meteen zien op zijn achterwerk, al die calorieën.
“Kom op, eet je eten op,”� zei Noa. Bill zuchtte enkel.
“Je kan het best, en zo eten zie je niet op je kont hoor,”� grinnikte Noa.
“Wel, er komt dan heel veel vet binnen en daar wordt ik dik van.”�
“Je bent alles behalve dik Kaulitz.”�
“Ik ben moddervet.”�
“Je zeurt.”�
“Jij ook.”�
“tss.”�
“phu.”�
Bill maakte een diva beweging en stond op.
“De rockster zit dus toch nog altijd in jou,”� grinnikte Noa. Bill keek haar niet begrijpelijk aan.
“Diva,”� grinnikte Noa. Nu pas begreep Bill het.
“Dat zei Tom ook altijd tegen mij,”� murmelde hij zachtjes. Even leek het erop dat hij zou gaan huilen, maar in plaats daarvan stond hij op en gooide de rest van zijn eten weg.
“Ik heb geen honger meer,”� zei hij zacht. Noa nam hem bij zijn hand en nam hem mee terug naar hun kamer.
“Het spijt me dat ik je er weer aan hielp herinneren,”� zei Noa.
“Je kon het niet weten. Ik heb je amper over Tom verteld,”� zei Bill. Dat was waar, hij praatte niet graag over Tom. Dat confronteerde hem met het feit dat hij er niet meer was.
“Vertel me dan over hem.”�
“Het ligt moeilijk, maar oké.”�
Ze gingen op Bill zijn bed zitten. Bill had zijn knieën opgetrokken en probeerde om niet te gaan huilen.
“Tom was net als ik, maar toch anders. Hij was de mannelijke versie van ons twee.”�
Even grinnikte Bill.
“Hij was altijd mijn grote broer, hij troostte me altijd. Hij was er voor mij als ik even niet kon.”� Bill vocht tegen zijn tranen.
“Tom was meer een hiphoppende gast dan een rockster. Hij zat altijd mee te rappen op Samy Deluxe of Eminem. En meestal plaagde hij me met het feit dat hij beter kon zingen als ik. Hij zei altijd dat hij meer seks in zijn stem had, zelfs voor de camera zei hij dat.”�
Bill lachte weer. Het was zo een goede tijd.
“Tom en ik waren als yin en yang. We hoorde bij elkaar, we konden geen leven zonder elkaar voorstellen. We vulde elkaar perfect aan. Ons humeur was altijd hetzelfde. We waren één persoon met twee zielen. We zouden echt perfect één persoon kunnen zijn. Tom zou beetje de stoere kant zijn, de durver. Ik zou meer de vrouwelijke kant zijn, de bange kant. We zouden samen een persoon zijn met een grote mond en een klein hartje.”�
Bill lachte weer, om die laatste zin vooral. Noa glimlachte met hem mee.
“Dat klein hartje, zou vooral mijn schuld zijn,”� lachte Bill. Hij vocht nog altijd tegen de tranen.
“Ik weet nog op het middelbaar. Ik geloof dat we 14 waren. We hadden klasfoto, vreselijk dus. Ik had me extra opgemaakt, Tom vond het belachelijk en lachte me uit. Eens op school zei hij toch wel dat het me stond en dat de foto wel mooi zou worden. Ik geloofde hem. Later op de middag werd ik lastig gevallen. Ze hadden me een blauw oog geslagen. Ik was volledig in paniek. Want anders kon iedereen op de foto zien dat ik werd lastiggevallen. Tom had me zijn pet gegeven, ik moest hem opzetten op de foto, het zou mijn blauw oog verbergen. Tom zei me dat het allemaal wel goed kwam en dat hij die jongens eens een lesje zou leren. Hij had die jongen, die me een blauw oog had geslagen, zijn neus gebroken. Hij had geschreeuwd dat ze me met rust moesten laten. Hij had die jongen zijn neus gebroken voor mij. Ik was hem eeuwig dankbaar, want die jongen heeft me vanaf toen met rust gelaten. Tom werd wel geschorst, maar hij ging er licht over. Hij vond dat hij mij had geholpen en wat daarbij kwam interesseerde hem niet.”�
Bill huilde nu. De tranen stroomde over zijn wangen, maar toch glimlachte hij.
“Ik herinner me nog ons eerste grootte concert. Het was uitverkocht voor 12.000 man. Het was ergens in Berlijn. Ik was doodnerveus. Tom deed er vrij chill over en zei dat alles wel zou lukken. Ik geloofde hem niet, maar eens toen ik op het podium stond ging alles vanzelf. Het was een van de geweldigste dagen van mijn leven. Ik wist vanaf toen ook dat ik wilde verder gaan. Dat ik meer dan alleen in Duitsland wilde bekend zijn. Het was ons gelukt om in Europa door te breken. Helaas stierf Tom net voor we naar Amerika wilde gaan. Onze album Scream is wel uitgekomen daar, maar ik weet niet wat de mensen er van denken, als ze het leuk vinden en als het verkoopt. Ik weet zelfs niet eens als mijn Europese fans me nog kennen, als ze nog fan zijn. Als ze nog wel fanmail sturen. Als ze nog wel wachten op het nieuws dat ik hier uit kom. Of als ze wachten tot ik verkondig dat ik weer beter ben. Als ik beter wordt.”�
Het was stil geworden. Noa merkte op wat Bill zijn probleem was. Hij was bang dat zijn fans geen fans meer waren. Dat hij niemand meer had om muziek voor te maken.
“Echte fans blijven fans, wat er ook met jou of de band gebeurt,”� zei Noa. Bill zuchtte. Hij leek er absoluut niet zeker van.
“Wat als ze me nu verafschuwen omdat ik hier zit?”� vroeg Bill.
“Dat doen ze vast niet, ik ben er eigenlijk zeker van dat ze fanmail sturen met de boodschap dat ze je missen en dat je snel beter moet worden.”�
“Denk je?”�
“Ik ben er zeker van, als je van iemand houd, laat je die persoon niet zo snel vallen,”� zei Noa. Bill werd een beetje rood en glimlachte door zijn tranen heen.
“Ik ga aan dokter Mark vragen als hij mijn moeder wilt opbellen en vragen als ze alle fanmail wilt meebrengen,”� glimlachte Bill.
“Doe dat, ik weet zeker dat je je er beter van gaat voelen,”� glimlachte Noa. Ze gaf een kneepje in Bill zijn hand.

Reacties: