FanFic.nl

Our own Humanoid world

56. 4 juli 2010, avond

Jorinde her point of view.
“Joor wat heb jij met je haar gedaan?”� vroeg Makbule.
“We zijn langs de kapper geweest,”� grinnikte ik.
“Dat verklaart een hoop,”� grinnikte Tosca.
“En we hebben een geschikt huis gevonden, morgen kunnen we gaan kijken,”� zei Bill. Ik knikte.
“Op de foto zag het er prachtig en groot genoeg uit voor ons allen,”� zei ik.
“Wat voor soort huis is het eigenlijk?”� vroeg Andreas toen ik op zijn schoot ging zitten.
“Een oud herenhuis, het ligt buiten het centrum met veel natuur rond en er komen niet veel auto’s,”� zei ik. Bill knikte.
“De makelaar zei wel dat we het nog wel een beetje moeten opknappen, maar zo erg is dat niet?”� zei hij. Iedereen knikte.
“Morgen gaan we met z’n allen kijken, zodat jullie het ook kunnen goedkeuren,”� zei ik.
“Hoe laat?”� vroeg Tom.
“Half 1 in de namiddag moeten we bij die makelaar zijn, dus zorg dat jullie ten laatste om 10 uur op zijn hé,”� zei Bill.
“Ik denk dat jij eerder moet zorgen dat jij op tijd klaar bent,”� plaagde Tom. Bill stak zijn tong uit en gaf Tom een por in zijn ribben.
“Zullen we nu dan maar eten?”� vroeg Bill. Iedereen ging akkoord en schoof langs de keukentafel. Tom had spaghetti gemaakt, dus dat was even lekker handig. Hij zette de kom op tafel.
“Aanvallen,”� grinnikte hij.
Na het eten waste Makbule, Tosca en Ik af. Beurtrol, leek het eerlijkst volgens ons. Gisteren hadden de jongens het gedaan, nu deden wij het.
“Hebben jullie koekjes gebakken?”� vroeg ik terwijl ik een deegkom zat af te drogen.
“Ja, ze ruiken echt zo lekker,”� zei Makbule.
“Maar als ze lekker smaken, dat weten we nog niet,”� grinnikte Tosca.
“Bill zal blij zijn met koekjes,”� grinnikte ik.
“En trouwens Mak, was het leuk vannacht?”� grinnikte ik.
“Joor!”�
“Maar, ik mag toch wel wat details?”�
“Wil je weten hoe hij keek of wat?”�
“Bijvoorbeeld.”�
“Jonge,”� lachte Makbule. Ze spatte schuim in mijn gezicht. Tosca grinnikte.
“Maar is het voor herhaling vatbaar?”� vroeg Tosca aan Makbule.
“Nja,”� zei ze verlegen. “Maar hou nu op, dit is net een overhoring bij een politiebureau alsof ik iets heb misdaan.”�

Wat later liepen we de zitkamer weer in. Die was al weer helemaal omgebouwd. Er stonden drie gitaren en er lag een map langs die overvol zat. Waarschijnlijk met songteksten. Bill liep heen en weer met allerlei spullen. Ik grinnikte en ging op Andreas zijn schoot zitten en trakteerde hem op een tongzoen.
“Je haar is leuk,”� glimlachte hij.
“Bedankt.”�
Hij ging met zijn hand door mijn haren. Ze waren redelijk kort nu. Tot net op mijn schouders. Ze waren ook uitgedund en in laagjes geknipt zodat ik kon touperen. Ik had een rechte pony die net boven mijn ogen stopte. En mijn haren waren natuurlijk sneeuwwit.
“De kleur past zo bij je mooie blauwe ogen,”� glimlachte Andreas. Ik gniffelde en voelde mijn wangen rood worden.
“Niet zo overdrijven, je maakt me verlegen.”�
Wat later kwamen Bill en Tom met de matrassen uit hun bed af.
“We kunnen ook net zo goed hier met z’n allen slapen,”� zei Bill. We knikte. Ze gingen ook nog de andere mattras halen om er bij te leggen. We gingen nu met z’n allen op de matrassen zitten.
“Ik zal de koekjes wel even gaan pakken,”� zei Makbule. Ze kroop recht en liep richting keuken. Ze kwam terug met twee dozen.
“Tast toe,”� glimlachte Makbule. Ze zette de dozen in het midden en verwijderde de deksels.
“Wat een heerlijke geur,”� merkte ik op. Ik nam twee koekjes, één voor mij en één voor Andreas.
“Oooh wat lekker,”� zei Bill terwijl hij met gesloten ogen van zijn koekje genoot. Toen één doos al leeg was stond Tom op en nam een gitaar en begon wat te spelen.
Bill nam de map met liedjesteksten en sloeg een willekeurige pagina open.
“Speel je deze?”� vroeg hij. Tom knikte.
“Jullie kennen hem vast en zeker, dus jullie kunnen wel meezingen,”� grinnikte Bill. We knikte. Bill begon te zingen. Natuurlijk, het kon ook niet anders. Nena met 99 luftballons.
Nog geen twee seconden later zat iedereen luidkeels mee te zingen, behalve Tom, hij concentreerde zich op zijn gitaar en probeerde niet geïrriteerd te raken door Bill zijn luid gezang. Nadat Bill een hoop liedjes had gekozen kregen ik en Andreas de map in handen.
Ik bladerde er eens door.
“Aerosmith!”� riep ik luid.
“Met I don’t wanna miss a thing waarschijnlijk, begin maar Tom,”� grinnikte Bill. Tom begon.
Iedereen hier aanwezig kende dat nummer wel. Het is dan ook een prachtig nummer.
“En nu wil ik Tokio Hotel zingen,”� zei Makbule.
“Ja, ik ook.”�
“Nee,”� zei Bill vastbesloten.
“Komaan, wij willen een privé concert!”� riep Tosca zielig.
“Nee.”�
“Ja.”�
“Nee.”�
“Plies?!”� ik zat voor Bill op mijn knieën te smeken nu.
“Het is al goed,”� grinnikte hij.
“Yaaiy!”�
Bill schraapte zijn keel.
“Dark side of te sun,”� zei hij tegen Tom.
“Vergeet je speech niet!”� zei ik enthousiast. Hij keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan.
“Je weet wel, zo: ‘thank you so much…’ en dan verder,”� grinnikte ik.
“Dat ga ik nu niet doen,”� zei Bill droog.
“Maar begin nu,”� spoorde Makbule hem aan.
“Oké,”� hij schraapte zijn keel nog eens en begon te zingen en Tom gitaar te spelen.
Na Dark side of the sun kwam Durch den monsun, Schrei, When nichts mehr geht, Thema nr. 1, 1000 meere, Geh, In die nacht, Geisterfarher, That day, Reden, Schwarz, Wir sterben niemals aus, An deiner seite, Komm, Heilig, Für immer jetzt en als laatste Shadow.

“…
Don't let go
Oh, oh no
Don't you know

In your shadow I can shine
In your shadow I can shine
In your shadow I can shine
Shine, shine, shine
In your shadow I can shine
In your shadow I can shine
In your shadow I can shine
Shine, shine, shine
In your shadow I can shine”�

Bill glilmachte toen hij de laatste woorden had uitgesproken. Hij glunderde nog meer toen wij hem een staande ovatie gaven.
“We are all human beings and we are not made to be alone.”�

Reacties: